NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1249

พลังอันมหาศาลในร่างขอเชานำพาลมกรดขนาดใหญ่ จนแม่มดที่อยู่อีกด้านลืมตาไม่ขึ้น แรงโจมตีอันมหาศาลขนาดนี้ ไม่มีทางที่อาซาโทสจะไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย? แม่มดคิดอย่างนั้น

แต่ความเป็นจริง เธอดูถูกความสามารถของอาซาโทสเกินไป แรงโจมตีทั้งหมดของท่านชายป๋ายยู่ เขาราวกับคนไม่เป็นอะไร รับมือการจู่โจมเอาไว้ด้วยมือเดียว

“นี่มัน เป็นไปไม่ได้!” แม้แต่ท่านชายป๋ายยู่เองก็ตกใจจนคางแทบหลุด ยืนจ้องอาซาโทสที่อยู่หน้าของเขานิ่ง ด้วยสีหน้ายากที่จะเชื่อ

“แกรนหาที่เอง ไปตายซะ” อาซาโทสจ้องมองท่านชายป๋ายยู่ราวกับคนที่ไร้ชีวิต ไร้ความหวั่นไหวข้างในเลยแม้แต่น้อย

ร่างของเขามีพลังงานสีดำลอยออกมากะทันหัน โอบล้อมท่านชายป๋ายยู่เอาไว้ ไม่นานพลังงานสีดำนั้นก็ส่งเสียงกรีดร้องอย่างอนาถราวหัวใจฉีกขาดของท่านชายป๋ายยู่

“พลังแห่งการเขมือบกลืน! แกมีพลังนี้ได้ยังไง!” รูม่านตาของแม่มดขยาย จ้องมองอาซาโทสอย่างไม่อยากจะเชื่อ

กลุ่มหมอกทมิฬที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างของอาซาโทสเธอคุ้นเคยที่สุด นั่นเป็นพลังที่เทพอ้านใช้บ่อยที่สุด

แต่พลังแห่งการเขมือบกลืนมีเพียงแค่ลูกหลานของเทพอ้านเท่านั้นที่จะใช้ได้ เธอมั่นใจมากว่าอาซาโทสไม่ใช่ลูกหลานของเทพอ้าน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?

ไม่นานท่านชายป๋ายยู่ขัดขืนอย่างรุนแรงก็ค่อยๆ สงบลงอย่างรวดเร็ว ผ่านไปราวหนึ่งนาที ร่างอันแห้งกรังตกลงมาจากกลุ่มพลังงานสีดำ

หากไม่ใช่เพราะร่างที่แห้งกรังนั่นยังคงสวมใส่ชุดคลุมสีขาวของท่านชายป๋ายยู่ หลี่ฝางแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเขาคือป๋ายเจินเจิน

ตอนนี้เขาก็เหมือนกับแม่มด ที่เต็มไปด้วยคำถาม อาซาโทสที่ไม่ใช่ลูกหลานของเทพอ้านจะมีพลังแห่งการเขมือบกลืนได้ยังไง? ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย!

“แกเป็นใครกันแน่! แกมีพลังแห่งการเขมือบกลืนได้ยังไง!” ร่างของแม่มดสั่นเทาเล็กน้อย จ้องมองอาซาโทสอย่างยากที่จะเชื่อ

“ประหลาดมากงั้นหรือ? ถึงฉันจะไม่ใช่ลูกหลานของเทพอ้าน แต่สภาพร่างกายของฉันก็แทบจะไม่ต่างอะไรจากเทพอ้านเลย เพราะงั้นสิ่งที่เขาทำได้ ฉันก็ทำได้”

อาซาโทสกวาดสายตามองเหล่าหลี่ฝางและแม่มด ยักไหล่พร้อมกล่าว

เมื่อได้ยินคำของเขา หลี่ฝางเกิดความคิดที่ยากจะเป็นไปได้

หรือว่าอาซาโทส จะกินเนื้อของเทพอ้านเข้าไป จากนั้นจึงได้เกิดใหม่?

เมื่อคิดได้อย่างนั้น หลี่ฝางส่ายหน้าอย่างแรง ปฏิเสธความเป็นไปได้ที่น่าหวาดผวานี้

ให้ตายเทพอ้านมีชีวิตอยู่เมื่อพันปีก่อน ตอนนี้คงจะตายจนไม่เหลืออะไรแล้ว อาซาโทสจะไปเอาเนื้อของเขามาได้ยังไงเป็นไปไม่ได้

ทันใดนั้น แม่มดกรีดร้องอย่างเจ็บปวด น้ำตาไหลอาบนองหน้าฟุบนั่งกับพื้น

“อ้า! พวกแกกล้าแตะต้องเขา! กล้าแตะต้องกายเนื้อของเขา! ฉันจะฆ่าพวกแกซะ!”

เมื่อสักครู่แม่มดใช้ความสามารถพิเศษย้อนดูความทรงจำของอาซาโทส ที่แท้ในตอนนั้นอาซาโทสมาที่ซากปรักหักพังไม่ได้เพื่อมาหาหินเฮยสวน เป้าหมายของเขาคือการค้นหากายเนื้อของเทพอ้าน

แม่มดที่เผาผลาญพลังชีวิตของตนเองพลังของเธอเพิ่มขึ้นอย่างมาก บวกกับที่เธอมีความสามารถในการหยั่งรู้อนาคต ถึงขนาดสามารถรับรู้กระบวนท่าของอาซาโทสได้ก่อน

หลี่ฝางจ้องมองแม่มดที่เกรี้ยวกราดพลันกลืนน้ำลายอึก ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวจริงๆ ด้วย

แม้แต่ท่านชายป๋ายยู่เองก็รับท่าของอาซาโทสได้ไม่ถึงสามท่า แต่แม่มดสามารถสู้กับเขาได้อย่างไม่ลดละ

มีแม่มดคอยขวางอาซาโทสเอาไว้ หลี่ฝางและหลี่ต๋าคางจึงสามารถสู้กับเหล่าอัศวินได้อย่างเต็มที่

การต่อสู้ยาวนานกว่าสิบห้านาที หลี่ฝางและหลี่ต๋าคางถึงได้กำจัดอัศวินไปได้สิ้นซาก เมื่อเขาหันกลับไปคิดที่จะช่วยแม่มด ก็ได้พบกับอาซาโทสบีบคอของแม่มดเอาไว้

“ไม่!” มือของหลี่ฝางหยุดอยู่กลางอากาศ ไม่มีแม้โอกาสที่จะยื่นมือเข้าช่วย ได้แต่จ้องมองแม่มดถูกหักคอต่อหน้าต่อตา

“ผู้หญิงที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!” อาซาโทสเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก โยนร่างของแคทเธอรินลงกับพื้นราวกับโยนขยะ

ร่างของแคทเธอรินชุ่มไปด้วยเลือด สายตาคู่นั้นสูญเสียพลังชีวิตไปอย่างสิ้นเชิง กองกับพื้นราวกับตุ๊กตาอย่างน่าอนาถทำให้หลี่ฝางที่เห็นแล้วรู้สึกเศร้าใจ

“ไม่ แคทเธอริน!” หลี่ฝางวิ่งไปยังแคทเธอริน ประคองเธอเอาไว้ในอ้อมกอดอย่างระมัดระวัง

เขากำลังคิดอยู่เลยว่าจะทำยังไงเพื่อเรียกแคทเธอรินกลับมา แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะตายไปแบบนี้