NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1269

ส้าวส้วยและโหจื่อตอบรับ ก่อนที่จะเข้าไปในคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว ทิเบตันมาสทิฟฟ์ขนาดใหญ่สองตัวเมื่อได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวรีบเด้งขึ้นจากพื้น มุ่งไปที่ทั้งคู่

เมื่อเห็นทิเบตันมาสทิฟฟ์ที่มีขนาดใหญ่กว่าพวกเขา โหจื่อฉีกรอยยิ้มที่กระหายเลือด หลายเดือนมานี้เขาฟื้นฟูพลังของตนเองตลอด ไม่ได้ยืดเส้นยืดสายมานาน ไม่รู้ว่าความสามารถของเขาจะถดถอยบ้างหรือไม่

เขานับในใจสามวินาที ร่างของโหจื่อขยับเล็กน้อย ทิเบตันมาสทิฟฟ์สองตัวที่เกรี้ยวกราดในทีแรกพลันล้มลงกับพื้น สายตาฉายแววความตาย

โหจื่อจ้องมองทิเบตันมาสทิฟฟ์สองตัวที่นอนตายแน่นิ่ง กำลังคิดที่จะพูดว่าความสามารถของเขาไม่ได้ถดถอย คำพูดของส้าวส้วยที่อยู่อีกด้านพลันทำลายความเชื่อมั่นของเขาสิ้น

“ฆ่าหมาสองตัวใช้ตั้งห้าท่า โหจื่อแบบนี้ไม่ได้เลยนะ”

สิ่งที่ชายหนุ่มไม่อยากได้ยินมากที่สุดก็คือคนอื่นบอกว่าเขาใช้ไม่ได้ โหจื่อโมโห แทบจะกระโดดลุกขึ้นจากพื้น “เพราะฉันยังบาดเจ็บอยู่ต่างหาก หลายเดือนมานี้ไม่ได้ฝึกฝนขั้นสูง”

“หรือว่าตัวแกเองที่ใช้ไม่ได้” ส้าวส้วยทิ้งท้ายประโยคก่อนที่จะสาวเท้าก้าวเข้าไปในคฤหาสน์ ทีท่าสบายใจของเขาราวกับว่าอยู่ในบ้านของตนเอง

โหจื่อที่อยู่ด้านหลังของเขาโกรธจัด หากเป็นคนอื่นที่บอกว่าเขาใช้ไม่ได้ โหจื่อลงมือตั้งนานแล้ว แต่ใครใช้ให้คนๆ นั้นเป็นส้าวส้วยล่ะ ต่อให้ส้าวส้วยถอยให้เขาใช้มือแค่ข้างเดียว โหจื่อก็สู้เขาไม่ได้อยู่ดี

“พวกแกเป็นใคร!” ส้าวส้วยเพิ่งเข้ามาในคฤหาสน์ ชายหนุ่มผิวค่อนข้างดำร่างสูงใหญ่สองคนก็เดินออกมาจากด้านใน จ้องมองเขากล่าวถามอย่างสงสัย

“เดินผ่านมาจะขอน้ำดื่มสักหน่อย” ส้าวส้วยหาข้ออ้างก่อนที่จะเดินอ้อมชายทั้งสองเข้าไปด้านใน

ชายทั้งสองคนนั้นไม่มีทางปล่อยให้เขาผ่านไปอยู่แล้ว พลันตะโกนเสียงดังก่อนคิดจู่โจม แต่สิ่งที่พวกเขาต้องนิ่งอึ้ง พวกเขาไม่ทันมองเห็นความเคลื่อนไหวของส้าวส้วยก็ล้มลงกองกับพื้นเสียแล้ว

หนึ่งท่า เพียงแค่หนึ่งท่าเท่านั้น! ก็จัดการนักรบกำลังภายในชั้นกลางได้!

โหจื่อที่มองเหตุการณ์อยู่ด้านหลังกลืนน้ำลายลงคอ ความสามารถของส้าวส้วยเหมือนว่าจะเหนือกว่าเมื่อหลายเดือนก่อนมาก

“ทำไมถึงเป็นพวกแก!” ไอ้เด็กซนและผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางได้ยินความเคลื่อนไหว คิดที่จะออกมาตรวจสอบความเรียบร้อย ใครจะไปรู้ว่าเพิ่งออกมาจากชั้นบนก็ได้ประจันหน้ากับส้าวส้วยและโหจื่อสองคน

ไอ้เด็กซนและผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางเกือบจะกลิ้งลงมาจากชั้นบน พยายามเก็บภาพลักษณ์เอาไว้อย่างอนาถ

เมื่อโหจื่อได้เห็นคนคุ้นเคยสองคนนี้ดีใจมาก ดูเหมือนว่าตงฟางเย่นจะพูดความจริง แม้ว่าท่านจวนไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่เขากลับจับตัวลูกกระจ๊อกสองคนได้

“หนี!” เมื่อเห็นโหจื่อก้าวเข้าไปที่ทั้งคู่ทีละก้าว ไอ้เด็กซนตะโกนเสียงดัง วิ่งขึ้นไปชั้นบน แต่ทั้งคฤหาสน์มีทางออกแค่ทางเดียว อยากจะออกไปนอกเสียจากพวกเขาจะกระโดดออกไปทางหน้าต่าง

เมื่อเห็นความสูงสิบกว่าเมตร ไอ้เด็กซนกลืนน้ำตาลงคอ หันหน้ากลับไปมองส้าวส้วยที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับความลนลานที่เกิดขึ้นในใจของเขา