NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 136

บทที่ 136 เศรษฐีลึกลับคือพ่อของฉัน

หัวใจของหลี่ฝางเยียบเย็นลงอย่างกะทันหัน

“เสี่ยวชี ออกไปหากิ่งไม้แห้งมา แล้วเผามันทั้งเป็น” ชายสกินเฮด กล่าวอย่างเย็นชา “แบบนี้ ก็จะไม่มีหลักฐานเหลืออยู่แล้ว”

เสี่ยวชี ก็คือชายกักขฬะนั่น

เสี่ยวชีมองที่ชายสกินเฮด และถามขึ้น “ลูกพี่ ก่อนจะเผาพวกมัน ให้ผมได้สบายก่อนสักครั้งได้ไหม!”

พูดไป เสี่ยวชีก็หันไปมองเซี่ยลู่ตาเป็นประกาย ดูท่าจะยังไม่ยอมแพ้เรื่องเซี่ยลู่

“ตามใจ แต่อย่าใช้เวลานานเกินไป ฉันให้เวลาแกครึ่งชั่วโมง” ชายสกินเฮด กล่าว

ชายสกินเฮดพูดจบก็จากไป

แต่ทันทีที่เดินออกจากประตูไป เขากลับเห็นเงาร่างคนคนหนึ่ง

“โหจื่อ?” หลี่ฝางเมื่อเห็นโหจื่อ ก็ร้องออกมาอย่างตื่นเต้น

ชายสกินเฮด รีบหยิบปืนออกมาทันทีและชี้ไปที่หัวของโหจื่อ “อย่าขยับ ไม่งั้นฉันจะระเบิดหัวแกแน่”

โหจื่อก้าวไปข้างหน้าและเข้าไปในห้อง

เขาขยับตัว แต่ชายสกินเฮดกลับไม่ยอมยิง

“มาสิ แกไม่ได้อยากจะระเบิดหัวฉันเหรอ” โหจื่อเอ่ยอย่างดูถูก

“ยิงสิ”

หลี่ฝางสูดลมหายใจ ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้ โหจื่อยังมีแก่ใจไปยุแหย่ชายสกินเฮด นั่นไม่ใช่การรนหาที่ตายหรือไง?

ชายสกินเฮด คำราม “แกคิดว่าฉันไม่กล้า?”

“แน่นอนว่าแกกล้า แกเตรียมจะฆ่าคนปิดปากแล้ว ยังมีอะไรที่ไม่กล้าอีก” โหจื่อหัวเราะ และเอ่ยหยอก “แต่น่าเสียดาย ที่ปืนในมือแกก็เป็นแค่ปืนปลอม ฆ่าใครไม่ได้”

เมื่อคำพูดนี้ดังขึ้น สีหน้าของชายสกินเฮดก็ลุกลี้ลุกลนขึ้นมาทันที

“แก..แกรู้ได้อย่างไรว่าปืนของฉันเป็นของปลอม?” ชายสกินเฮดไม่อยากจะเชื่ออยู่บ้าง

โหจื่อส่ายหัว ไม่ตอบคำถามเขา

“พวกแกยังมัวแต่ตะลึงอะไรอยู่ ยังไม่รีบเข้ามาอีก!” ชายสกินเฮด ยืนอยู่ต่อหน้าโหจื่อ และรับรู้ได้ถึงความกดดัน

แม้ว่าโหจื่อจะไม่ถือว่าสง่างาม แต่กลับทำให้ผู้คนรู้สึกได้ถึงความกดดันที่มองไม่เห็น

ชายสกินเฮดรู้สึกว่าตนเองเอาโหจื่อไม่อยู่ ดังนั้นจึงเรียกพวกพ้องของตนมาข้างๆ และเตรียมลงมือ

แต่ในเวลานั้นเอง ทันใดนั้นมุมปากของโหจื่อก็มีรอยยิ้มผุดขึ้น จากนั้น ในมือของเขาก็ปรากฏใบมีดส่องสว่างขึ้นมา

ก่อนที่ชายสกินเฮดจะได้ตอบสนอง มีดเล่มนั้นเสียบเข้าไปในท้องของเขาก่อนแล้ว

หลังจากนั้น เลือดสดๆ ก็ไหลรินออกมา

อีกสองคนก็จบลงไม่ต่างกัน ล้วนถูกแทงโดยโหจื่อ

มีดในมือของโหจื่อ มีเชิงมุมที่ดูแล้วเหมือนของที่ถูกสั่งทำขึ้นมาโดยเฉพาะ

“พวกคุณไปเถอะ ที่นี่ปล่อยมันให้ผมจัดการ”

โหจื่อเดินเข้าไปแก้เชือกให้หลี่ฝางแล้วโบกมือเอ่ย “กลับไปตามทางเดิน รถของคุณจอดอยู่ข้างทาง”

“นายขับรถของฉันมา?” หลี่ฝางถามด้วยความประหลาดใจ

“ใช่”

“นายมีกุญแจที่ไหนกัน?” หลี่ฝางถามอีกครั้ง

“ผมก็บอกไปแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าก่อนหน้านี้ผมเคยเป็นโจร ขโมยมันทุกอย่าง เงิน โทรศัพท์มือถือ รถ และคน” โหจื่อเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

หลี่ฝางหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าของชายสกินเฮด และพาเซี่ยลู่จากไป

เมื่อกลับไปที่รถของตน หลี่ฝางก็พบกุญแจอยู่ในนั้น

นี่ไม่ใช่กุญแจสำรองของตนหรอกหรือ? โหจื่อพบมันได้ยังไง?

ไม่มีเวลาคิดมากมายขนาดนั้นแล้ว ออกไปจากที่นี่ก่อนค่อยว่ากัน

ทันทีที่เขาสตาร์ทรถ หลี่ฝางก็เห็นไฟไหม้ครั้งใหญ่ในป่า

เดิมที่นี่เป็นจุดจบของหลี่ฝางและเซี่ยลู่ แต่ผลคือพอโหจื่อมาถึง เรื่องราวก็เปลี่ยนไปเป็นของพวกชายสกินเฮดแทน

หลี่ฝางสตาร์ทรถและตรงไปที่บาร์

เมื่อไปถึงบาร์ หลี่ฝางก็พูดกับเซี่ยลู่ในรถ “เธอรอฉันอยู่ในรถสักพัก เดี๋ยวฉันมา”