NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 137

บทที่137 พ่อแม่ของเซี่ยลู่

ในขณะนี้ สีหน้าตกใจของเซี่ยลู่ก็ยิ่งตกใจขึ้นไปอีก

แม้ว่าผลลัพธ์นี้ เซี่ยลู่จะเดาเอาไว้นานแล้ว แต่เมื่อได้รับคำยืนยันจากปากของหลี่ฝาง เธอก็ตกใจพูดไม่ออกขึ้นมา

“เสียดายไหม?” หลี่ฝางถามอีกครั้ง

“เธอคิดว่าเธอทอดทิ้งคนจนๆ คนหนึ่ง และไปคบกับลูกเศรษฐี เป็นการเลือกฉลาดอย่างยิ่ง แต่ผลสุดท้ายแล้ว คนจนคนนั้นคือลูกเศรษฐีที่แท้จริง ส่วนลูกเศรษฐีที่เธอเลือก กลับเป็นพวกรวยแค่เปลือก เทียบอะไรไม่ได้เลยสักนิด” หลี่ฝางยิ้มเหยียด และเปรียบเทียบตัวเองกับตู้เฟย

สีหน้าของเซี่ยลู่แสดงความเสียดายออกมาจริง น่าเสียดายที่มันสายเกินไปแล้ว

“การล้มละลายของบริษัทของตู้ต้าไห่ เกิดจากพ่อของฉันจริงๆ และมีจุดประสงค์เพื่อล้างแค้นให้ฉัน” หลี่ฝางยอมรับอย่างตรงไปตรงมา

“และอาจกล่าวได้ว่านอกจากการตายของลูกพี่หลี่แล้ว สิ่งอื่นๆ ล้วนเกี่ยวข้องกับฉัน” หลี่ฝางเอ่ยเรียบๆ

เซี่ยลู่มองไปที่หลี่ฝาง และรู้สึกว่าหลี่ฝางตรงหน้าคนนั้น ทั้งแปลกหน้าและน่ากลัว

“เพราะแค่ตู้เฟยคนเดียว นายถึงกับทำลายบริษัทตู้ซื่อลง?” เซี่ยลู่สูดอากาศเข้าอย่างหนาวเหน็บ

“ฉันรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร ความหมายของเธอก็คือ ฉันและพ่อของฉันโหดร้ายเกินไป ยังไงซะ บริษัทตู้ซื้อก็ใหญ่โตขนาดนั้น มีพนักงานหลายร้อยคนในนั้น พวกเราทำแบบนี้ ก็เท่ากับทำร้ายอีกหลายร้อยครอบครัว”

หลี่ฝางหัวเราะ “อันที่จริง พนักงานเก่าที่เคยติดตามตู้ต้าไห่ ขอแค่พวกเขามีความสามารถอยู่บ้าง ล้วนถูกพ่อของฉันหลอกเอาตัวไปแล้ว”

“ฉันไม่คิดว่ามันโหดร้าย ฉันแค่คิดว่ามันน่ากลัวอยู่บ้าง” เซี่ยลู่แก้ไข

เซี่ยลู่รู้สึกน่ากลัวเกินไป นี่คือลูกเศรษฐีที่แท้จริงหรือ? บริษัทขนาดใหญ่แบบนั้น นึกจะทำลายก็ทำลาย!

เซี่ยลู่ไม่เคยคิดฝันว่า ผู้ชายที่เธอทอดทิ้ง พริบตา ก็กลายไปเป็นลูกชายของเศรษฐีหมื่นล้าน

หลี่ฝางหัวเราะหึหึ “มีอะไรน่ากลัว ฉันเคยพูดไปแล้ว ตู้เฟยต่อหน้าฉันแล้ว แม้แต่ตดยังไม่นับ”

“นายปกปิดตัวตนไว้ทำไม?” เซี่ยลู่ถาม

“ฉันเองก็เพิ่งได้รู้มาไม่นาน ว่าครอบครัวของฉันร่ำรวยมาก เช้าวันหนึ่ง จู่ๆ พ่อของฉันก็โอนเงินหนึ่งล้านให้ฉัน บอกว่าเป็นค่าขนมให้ฉัน แล้วบอกว่าปู่ของฉันเป็นคนที่รวยที่สุดในดูไบ ฮ่าฮ่า ตอนนั้นฉันยังคิดว่าฉันฝันไปแล้วจริงๆ”

“ฉันไม่รู้จนกระทั่งฉันกดเงิน 20000 หยวนจากตู้เอทีเอ็ม ฉันถึงค่อยได้รู้ว่า มันคือเรื่องจริง ฉันหลี่ฝางเป็นลูกเศรษฐี”

“มันคือวันที่ฉันเชิญพวกเธอมาทานอาหารเย็น ถ้าวันนั้นฉันบอกเธอว่าฉันเป็นลูกเศรษฐี พวกเธอจะเชื่อรึเปล่า?”

หลี่ฝางพูดพลางส่ายหัว “พวกเธอไม่เพียงไม่เชื่อ แต่ยังคงคิดว่าฉันเป็นคนบ้าแน่?”

“ดังนั้นฉันก็เลยโกหกว่าฉันถูกลอตเตอรี่ แต่ต่อมาฉันใช้เงินมากขึ้นเรื่อย ๆ และลอตเตอรี่ก็ไม่สามารถปกปิดตัวตนของฉันต่อไปได้ ฉันจึงโกหกไปอีกเรื่องนั่นคือการขายที่ดิน”

“เพื่อที่จะซ่อนตัวตนของฉันต่อไป ไม่ลังเลเลยที่จะโอนรถสปอร์ต 20 ล้านที่พ่อแม่ให้ฉัน ให้อยู่ในชื่อของถังหยู่ซวน”

“จุดประสงค์ที่ใหญ่ที่สุดของฉันในการปกปิดตัวตนก็คือการได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของทุกคนรอบตัวฉัน” หลี่ฝางเอ่ย

หลังจากพูดจบ หลี่ฝางก็สตาร์ทรถ “ค่ำแล้ว ฉันไปส่งเธอกลับ”

หัวใจของเซี่ยลู่ไม่สามารถสงบลงได้ เธอคิดจะดึงหลี่ฝางกลับมา

ขณะที่รถขับผ่านโรงแรมแห่งหนึ่ง จู่ๆ เซี่ยลู่ก็พูดขึ้น “หลี่ฝาง ดึกขนาดนี้แล้ว พ่อแม่ของฉันอาจจะหลับอยู่”

“ไม่งั้น พวกเราไปหาโรงแรมอยู่กันเถอะ” เซี่ยลู่บอกใบ้

มุมปากของหลี่ฝางผุดรอยยิ้มจางๆ เขาเอ่ย “ฉันเข้าใจความหมายของเธอ”

“เซี่ยลู่ ฉันจะบอกเธอให้ ตอนที่ฉันตกต่ำในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ฉันฝันอยู่เสมอว่า เมื่อไหร่ที่ฉันสามารถจับมือเธอได้อีกครั้ง มันจะต้องมีความสุขมากๆ แน่ ตอนนั้น แต่จับมือของเธอ สำหรับฉันแล้วมันช่างเป็นเรื่องเกินเอื้อม อย่าว่าแต่ไปเปิดห้องที่โรงแรมเลย”

“ฉันยอมรับ ว่าฉันเคยชอบเธอ”

หลี่ฝางหายใจเข้ายาวๆ และพูด “แต่เธอไม่เอาฉันนี่ ถ้าตอนนั้นเธอเข้ามาพูดว่าหลี่ฝาง พวกเราไปเปิดห้องที่โรงแรมกัน ฉันคงตอบรับเธออย่างไม่ลังเลเลยสักนิด”

“แต่ตอนนี้ เธอคิดว่าเธอยังคู่ควรกับฉันไหม?” หลี่ฝางยิ้มอย่างเย็นชา

เธอยังคู่ควรกับฉันไหม?

ประโยคนี้ สะท้อนอยู่ในใจของเซี่ยลู่ไปมาหลายครั้ง

จู่ๆ เซี่ยลู่ก็ได้สติขึ้นมา หลี่ฝางในตอนนี้ ไม่มองเธออีกต่อไปแล้ว

หลี่ฝางในวันนี้ บนตัวมีมูลค่าหลายพันล้านแล้ว เขาไม่ใช่หลี่ฝางขี้แพ้อีกต่อไป