NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 149

บทที่ 149 คนที่สำคัญกว่ามู่เสี่ยวไป๋

เมื่อกี้ที่หลี่ฝางชี้ไปทางจ้าวเสี่ยวตาว เพื่อให้เขาออกไปจากรีสอร์ตนั้น จ้าวเสี่ยวตาวเกือบจะด่าหลี่ฝางแล้ว เขาคิดในใจ นายบอกให้ฉันออกไปฉันก็ออกไป นายเป็นใครกัน?

แต่ใครจะไปรู้ เมื่อหลี่ฝางพูดจบ คนที่ดูแลรีสอร์ตอย่างลุงเฉียน ก็ดึงจ้าวเสี่ยวตาวและคนทั้งตระกูล เป็นบัญชีดำของรีสอร์ตแห่งนี้

วันนี้ หลี่ต๋าคางไม่ได้ออกหน้า รีสอร์ต ร้านRecalling the past สวนสนุก ล้วนอยู่ภายใต้การดูแลของลุงเฉียน

หากพูดตามหลักการแล้ว ลุงเฉียนก็เป็นตัวแทนของหลี่ต๋าคาง

ตามด้วย หลี่ฝางก็ได้ชี้ไปอีกหลายคน แล้วกล่าว: “พวกนายก็ออกไปด้วย”

พวกเราผิดอะไรเหรอ? คุณชายคนรู้สึกเหมือนถูกใส่ร้าย รีบก้าวขึ้นมาข้างหน้าสองสามก้าว

“ปากของพวกนายกินขี้เข้าไปแล้ว รีบกลับบ้านไปแปรงฟันเถอะ” หลี่ฝางกล่าวอย่างเรียบเฉย

คนเหล่านี้ต่างเป็นคนที่พูดจากเยาะเย้ยลู่หลุ่ย และตอนนั้น หลี่ฝางก็ได้จำใบหน้าของพวกเขาเอาไว้หมดแล้ว

“นายทำไมพูดแบบนี้ นายแหละที่กินขี้เข้าไป” มีคุณชายคนหนึ่งเดินเข้ามาสองสามก้าว ชี้หน้าด่าหลี่ฝาง

เสียงเพี้ยได้ดังขึ้น ลุงเฉียนได้ตบหน้าของคุณชายคนนี้ แล้วกล่าวอย่างเย็นชา: “ไสหัวออกไป!”

“รีสอร์ตเป็นสถานที่ที่ให้นายมาวางก้ามเหรอ นายชื่ออะไร?”

เมื่อลุงเฉียนลงมือ คุณชายคนนี้อึ้งไปทันที

ไอ้หมอนี่ที่อยู่ตรงหน้าคือใครกันแน่? เป็นเพื่อนของคุณชายใหญ่จริงๆ เหรอ?

ทำไมถึงรู้สึกว่าหลี่ฝางถึงจะเป็นเจ้าของรีสอร์ตแห่งนี้ละ!

“ถามนายอยู่นะ นายเป็นใบ้เหรอ?” ลุงเฉียนย้ำถามอีกครั้ง

“ผมชื่อซูนจู้น..........”

“นายและตระกูลซูน ก็เป็นบัญชีดำสำหรับรีสอร์ตแห่งนี้” ลุงเฉียนกล่าวอย่างเย็นชา

คนที่เหลือ เมื่อเห็นจุดจบของซูนจู้นแล้ว ก็ไม่มีใครกล้าก้าวออกมาอีกเลย

รีบไปกันเถอะ หากถูกถามชื่อละก็ จะส่งผลกระทบต่อทั้งครอบครัว

เหล่าคุณชายที่ถูกหลี่ฝางชี้หน้า รีบวิ่งหนีออกไปทันที

ผู้คนที่มองดูอยู่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ โชคดีที่ตัวเองไม่ปากมาก ไม่อย่างนั้น ก็คงจะถูกไล่ออกไปเหมือนกัน

พวกคุณชายคุณหนูทั้งหลายกลับเข้าไปในวิลล่า แล้วกระซิบวิเคราะห์กันขึ้นมา

“พวกแกว่าคนที่ชื่อหลี่ฝาง เขาเป็นใครกันแน่? ที่รีสอร์ตแห่งนี้เหมือนจะทำตามทุกอย่างที่เขาพูดเลย”

“พวกแกว่ามั้ย? เมื่อกี้ตระกูลที่ล่วงเกินเขา ถือว่าซวยมากเลย”

“เธอบอกว่าเขาแซ่หลี่ เขาจะใช่หลานชายของหลี่เจียเฉินหรือเปล่า?”

“ไม่ใช่หรอก ฉันได้ยินมาว่าหลานของหลี่เจียเฉิน เหมือนจะชื่อว่าถังหยู่ซวนหลี่ฝางคนนี้เหมือนจะเป็นเพื่อนรักของถังหยู่ซวนนะ”

“เฮ้ย ไม่ว่าจะเป็นถังหยู่ซวนหรือหลี่ฝาง เราก็อย่าไปล่วงเกินจะดีที่สุด”

“แต่ว่า เจ้าหมอนี่ก็โหดมากนะ พวกซูนจู้นพูดไปแค่ประโยคเดียว ก็ถูกไล่ออกไปเลย........”

คนที่อยู่ในงานเห็นการกระทำของหลี่ฝาง ต่างรู้สึกหมดคำพูด

“ในเวลาเดียวกันผิดใจกับคนตั้งหลายคน ไม่ว่าจะเป็นหยูเถิง จ้าวเสี่ยวตาว ซูนจู้น ต่อให้เป็นถังหยู่ซวน เกรงว่าก็จะรับไม่ไหวมั้ง”

หลี่ฝางนั้นไม่แยแสเลย คุณชายเหล่านี้รวมกัน ก็คงรวยไม่เท่าเขาคนเดียว

ยิ่งไปกว่านั้น คนที่ถูกไล่ออกไป ล่วงเกินและดูถูกตัวเองก่อน หรือว่าจะให้หลี่ฝางอดทนอย่างเงียบๆ เหรอ?

อยู่ในถิ่นของตัวเอง หลี่ฝางอยากจะพูดว่า เขาไม่มีทางที่จะยอมลำบากใจแม้แต่นิดเดียว

สำหรับบอดี้การ์ดคนนั้น หลังจากที่ถูกลุงเฉียนจัดการ ก็ถูกทางรีสอร์ตไล่ออกไปเลย

ผู้คนสลายตัวกันแล้ว ลุงเฉียนเดินไปตรงหน้าของหลี่ฝาง: “แล้วถาม เสี่ยวฝาง ที่ลุงจัดการเมื่อกี้ คุณพอใจมั้ย?”

“ผมดูแล้วเหมือนตระกูลหยูจะรวยมากเลย ทำไมลุงไม่เรียกร้องมากกว่านี้หน่อย?”

“เสี่ยวฝาง คุณคิดว่าแจกันลายครามนั้น จะเป็นของจริงเหรอ?” ลุงเฉียนยิ้มที่มุมปาก

“ของปลอม?”

“ก็อปเกรดเอเท่านั้น เพียงแต่งานมันค่อนข้างที่จะประณีต เครื่องยังไม่อาจแยกว่าจริงหรือปลอม แต่เมื่อหากไปถึงมือผู้เชี่ยวชาญ ก็ยังคงแยกออกอยู่ดี”

ลุงเฉียนกล่าว: หลังจากที่รีสอร์ตเปิดเป็นทางการแล้ว ไม่รู้ว่าต้องต้อนรับคนมากแค่ไหน ต่อให้เรามีเงิน ก็ไม่สามารถนำแจกันลายครามของแท้มาวางไว้ข้างนอกมั้ง?”

“หากเด็กวิ่งซน แล้วไปชนเข้า ให้พวกเขาชดใช้ ครอบครัวธรรมดาจะมีปัญญาชดใช้มั้ย?”

“หรือบางทีมีลมพายุเข้า พัดตกลงมาแตก แล้วจะไปหาใครมาชดใช้?”

หลี่ฝางหัวเราะเห่อๆ : “หากเป็นของปลอม ตระกูลหยูจะชดใช้เหรอ?”

“ชดใช้อย่างแน่นอน”