NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 157

บทที่ 157 ฉันรู้จักแค่ปู่เหมาบนแบงก์

“ลูกพี่ ดูเหมือนเขาจะเป็นเด็กหนุ่มที่เปิดศูนย์อาบอบนวดนั่น” ชายผมสั้นจำหวางเห้าได้

แต่หวางเห้า ที่ถูกคนมองตัวตนออก ไม่เพียงไม่กลัว ในทางตรงกันข้ามใบหน้าของเขายังมีรอยยิ้มสมใจ “ไม่คาดคิดเลยว่าฉันเพิ่งมาเมืองเอกของจังหวัดได้ไม่กี่วัน กลับมีคนจำฉันได้แล้ว”

“พี่ชายคนนี้มีความจำไม่เลวเลยจริงๆ”

หวางเห้าพูดด้วยรอยยิ้มตาหยี จากนั้นก็เตะชายผมสั้นลงกับพื้น

ต้องบอกว่า ความสามารถในการต่อสู้ของหวางเห้านั้นค่อนข้างแข็งแกร่งไม่เลว

“แม่เจ้าโว้ย คลั่งขนาดนี้เชียว?” ไอ้หน้าบากสะดุ้ง

หวางเห้ายิ้มเย็น เขาเอามือค้ำโต๊ะ จากนั้นก็กระโดดตรงไปที่ไอ้หน้าบาก

แต่ไอ้หน้าบากก็ไม่ใช่คนถือศีลกินเจ เขาคว้าเก้าอี้ขึ้นมาและทุบลงบนแขนของหวางเห้า

จากนั้น คนในห้องก็จับกลุ่มกันเข้ามาต่อสู้กับหวางเห้า

แม้ว่าจะถูกล้อมรอบ แต่หวางเห้ากลับไม่เกรงกลัว เขาอาศัยจังหวะเข้าลงมือ พลังกำปั้นของหวางเห้าแข็งแกร่งอย่างยิ่ง ทุกหมัดที่ส่งออกไปล้วนสามารถเอาชนะอีกฝ่ายให้ถอยหลังไปได้หลายก้าว

ไม่เสียแรงที่เป็นคนที่มาจากสายการต่อสู้ใต้ดิน ไม่เพียงแค่ต่อสู้เป็นเท่านั้น แต่ยังต้านกลับได้อีกด้วย

ในเวลานี้เองชายผมสั้นลุกขึ้นจากพื้น เขามองไปที่หลี่ฝาง จากนั้นจึงพุ่งเข้ามา

“อย่าขยับ! ”

หลินชิงชิงคิดจะเข้าช่วยเหลือ แต่กลับถูกหลี่ฝางรั้งเอาไว้

ถ้าหลินชิงชิงช่วยหลี่ฝาง มันก็จะเป็นเรื่องง่ายที่ตัวตนจะถูกเปิดเผยตัวตน

หลี่ฝางกำไม้เสียบบาร์บีคิวทำจากเหล็กบนโต๊ะ ชายผมสั้นเข้ามาพร้อมกับหมัดกำปั้นใหญ่ ราวกับหม้อ

ตอนนี้หลี่ฝางตกใจอยู่บ้าง หากหมัดนี้โดนใบหน้าเขาเข้า อย่างนี้ตนไม่ต้องเป็นลมไปเลยหรือไง?

หลี่ฝางก้มหัวหลบ จากนั้นจึงพุ่งตัวเข้าใส่ที่ท้องของชายผมสั้น

“แกไอ้สารเลว กล้ามาใส่ร้ายฉัน...” ชายผมสั้นเอ่ยเสียงเย็น จากนั้นในขณะที่กำลังจะใช้หมัดต่อยเข้าใส่แผ่นหลังของหลี่ฝาง...

“อ๊าก! ”

หมัดของชายผมสั้นยังไม่ทันได้ตกลง ปากของเขาก็ส่งเสียงกรีดร้องราวกับหมูที่ถูกเชือด

ในตอนนี้ ไม้เสียบเหล็กหลายแท่งในมือของหลี่ฝางทั้งหมดถูกแทงเข้าใส่ท้องของชายผมสั้น

เมื่อเห็นเช่นนี้ใบหน้าของหลินชิงชิงก็ซีดลงด้วยความตกใจ

ไม้เสียบเหล็กมากกว่าสิบอัน ถูกแทงเข้าไปในท้องของชายผมสั้น แถมยังแท่งเข้าไปค่อนข้างลึกอีกด้วย

ชายที่มีผมสั้นรู้สึกเจ็บที่ท้องของตนขึ้นมาทันที เมื่อก้มหน้าลงไปดู ก็ต้องตกใจ

พุงเบียร์ของเขาเต็มไปด้วยไม้เสียบเหล็กทิ่มอยู่

หลังจากพวกไอ้หน้าบากเห็น ทั้งหมดก็หยุดลงเช่นกัน

“แม่งเอ้ย ฉันว่าแกคงเบื่อจะมีชีวิตแล้วสินะ” ไอ้หน้าบากกำไม้เสียบเหล็กขึ้นมา จากนั้นก็พุ่งเข้าใส่หลี่ฝาง

หลี่ฝางตกใจกลัว เขาเองก็ไม่คาดคิดมาก่อนว่าตัวเองจะโหดได้ขนาดนี้

อาจเป็นเพราะคนพวกนี้รังแกหลินชิงชิง ดังนั้นหลี่ฝางจึงถูกกระตุ้นขึ้นมา และลงมืออย่างไม่รู้หนักเบา

มองไปที่ไอ้หน้าบากที่กำลังพุ่งเข้ามา หลี่ฝางก็รีบหันหลังวิ่งหนีออกจากห้อง

เมื่อมองไปที่สีหน้าโหดเหี้ยมของไอ้หน้าบาก หลี่ฝางคิดในใจ หากตนถูกเขาจับได้ล่ะก็ เห็นทีคงต้องตายแน่

เขาวิ่งตรงไปที่บันไดและวิ่งลงชั้นล่างไป

เดิมทีหลี่ฝางคิดจะลงไปชั้นล่างเพื่อเรียกเจ้าหัวแบน เนื่องจากตอนนี้หวางเห้าเองก็กำลังจะรับมือไม่ไหวแล้วเช่นกัน ส่วนตนเองก็กำลังเผชิญกับภัยคุกคามครั้งใหญ่ แต่ใครจะรู้ว่าขณะที่ลงไปชั้นล่าง คนกลุ่มหนึ่งก็วิ่งเข้าไปในห้อง

เมื่อตอนที่อยู่ในย่านไฟแดง หลี่ฝางเคยเจอคนเหล่านี้มาก่อน

“พี่เห้ากำลังถูกจัดการอยู่ชั้นบน เร็วเข้า! ” หลี่ฝางหันหน้ามาและเตรียมวิ่งกลับไป

แต่ในเวลานี้เอง ไอ้หน้าบากก็กำลังวิ่งลงบันไดมา

“มาเลยสิ มา” หลี่ฝางกวักมือเรียกไอ้หน้าบากและเอ่ยหยอก

สีหน้าของไอ้หน้าบากยิ่งโมโหกว่าเดิม เขารีบก้าวลงบันไดมา

แต่เมื่อลงมา เขาก็ต้องนิ่งอึ้งไป

มีเจ็ดหรือแปดคนยืนอยู่หน้าหลี่ฝาง และกำลังมองเขาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“พี่ชายทั้งหลาย ช่วยจัดการให้ผมที!” หลี่ฝางชี้ไปที่ไอ้หน้าบากและเอ่ย

ไอ้หน้าบากกัดฟันและตะโกน “ฉันจะบอกพวกแกให้ ฉันเป็นคนของเสือ ถ้าพวกแกกล้าแตะต้องฉัน...”

ไอ้หน้าบากยังพูดไม่ทันจบ คนเจ็ดแปดคนนั้นก็พุ่งเข้าใส่ไปแล้ว

ไอ้หน้าบากไม่ได้ตอบโต้ได้เท่ากับหวางเห้า ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที ไอ้หน้าบากก็ล้มลงกับพื้น ไร้เรี่ยวแรงจะต่อสู้กลับอีกต่อไป

หลี่ฝางแบกไอ้หน้าบากและพาคนเหล่านี้ขึ้นไปชั้นบน

เมื่อเขามาถึงห้องส่วนตัว หวางเห้าก็หมดแรงไปบ้างแล้ว แต่ยังคงยืนหยัดอยู่ไม่ได้ล้มลงไป