NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 164

บทที่ 164 จางกงหมิงมาแล้ว

หมัดหลี่ฝางนี้ เรียกได้ว่าเก็บแรงมาทั้งร่างกาย

หมัดนี้ปล่อยไปที่หน้าเฉินเสี้ยว ทำเอาเขาถอยหลังไปหลายก้าว

เฉินเสี้ยวใช้มือเช็ดที่มุมปากตัวเอง เขาพบว่าปากของตัวเองเลือดไหล

“ถุย！”เฉินเสี้ยวถ่มเลือดออกมา ในเลือดนั่นมีฟันซี่หนึ่งมาด้วย

เฉินเสี้ยวเห็นฟันตัวเองหลุด ก็ดูโหดร้ายขึ้นมาทันที

“หลี่ฝาง แม่เอ๊ยบ้าหรือไง！”เฉินเสี้ยวด่าหลี่ฝาง

หลี่ฝางไม่พูด ยกขาเตะออกไป

เสียงดังปังขึ้นมา เฉินเสี้ยวล้มลงพื้นแรงๆ

ทั้งหมดนี้ ทำให้คนรุมกันเข้ามา

เพิ่งเปิดเรียน ทำไมก็ทะเลาะแล้ว

ทุกคนต่างวิ่งเข้ามาดูความครึกครื้นนี้

ยังไงมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ก็เป็นสถานศึกษาที่ดังที่สุดในเมืองเอก เรื่องทะเลาะแบบนี้ ไม่เห็นบ่อยนัก

เฉินเสี้ยวล้มลงพื้น เรียกเสียงหัวเราะจากผู้คนไม่น้อย

“หลี่ฝาง คุณรอดูเลย ผมไม่ปล่อยคุณแน่”เฉินเสี้ยวลุกขึ้นมา เขาวิ่งหนีอย่างทุลักทุเล

หลี่ฝางหมดคำพูด ตัวเองยังไม่ระบายความโกรธออกเลย ก็หนีไปแล้ว？

หลี่ฝางแอบด่าในใจห่าเอ๊ย

“ขี้ขลาดจริงๆ”หลี่ฝางส่ายหน้า พูดอย่างผิดหวังหน่อยๆ

เวลานี้ หลี่ฝางกลับไป หาลู่เชาเจอ

“ผมพาคุณไปไหม คุณเป็นนักเรียนใหม่ อะไรก็ไม่คุ้นเคย”ลู่เชาพูดอย่างมีน้ำใจ

“โอเค”หลี่ฝางพยักหน้า

“ใช่สิ เมื่อกี๊คุณทำอะไรไป？”ลู่เชาถามไปงั้นๆ

“ไม่ได้ทำอะไร เห็นเพื่อนเก่า ก็เลยไปทักทาย”หลี่ฝางตอบอย่างขอไปที

ลู่เชาพาหลี่ฝางมาที่สาขาการจัดการเศรษฐศาสตร์

ลู่เชาได้รับการยอมรับมาก เขาเข้าไปทักทาย แล้วช่วยแทรกคิวให้หลี่ฝาง

“หลี่ฝาง ผมช่วยคุณรายงานตัวลงทะเบียนก่อนละกัน จากนั้นก็พาคุณไปจ่ายเงินที่ฝ่ายบัญชี จ่ายเสร็จก็ไปที่ศูนย์จัดการหอพักเพื่อรับเรียกห้อง”ลู่เชาช่วยหลี่ฝางจัดการเรียบร้อย

งานต้อนรับนักศึกษาใหม่ทุกปี ทั้งเหนื่อยทั้งลำบาก แล้วก็ไม่มีเงินเดือน

นอกจากได้เจอะเจอรุ่นน้องสวยๆ ก็ไม่มีอะไรดี

รุ่นน้องสวยๆ ก็จะมีรุ่นพี่ช่วยถือกระเป๋า แต่พวกรุ่นน้องผู้ชาย ไม่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ ถึงจะหน้าตาดี ก็ไม่ได้

นอกจากหลี่ฝาง เพราะว่าหลี่ฝางรวย

ลู่เชาตั้งใจทำงานลำบากลำบนให้หลี่ฝาง ไม่ใช่เพราะเห็นแก่เงินของหลี่ฝางเหรอ？

อย่างที่สำนวนว่าไว้จริงด้วย มีเงินจะทำอะไรก็ได้

จ่ายเงินเสร็จ ในที่สุดหลี่ฝางก็กลายเป็นสมาชิกของมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่

ลู่เชายังคงไม่ไป พาหลี่ฝางเข้าไปในหอพักชาย

หอพักของหลี่ฝางอยู่ชั้นสี่ พอขึ้นไปแล้ว ลู่เชาก็พูด：“น้องชาย ผมส่งคุณเท่านี้ล่ะ ต่อไปเจอเรื่องอะไร ก็มาหาผม”

“ขอบคุณครับ พี่”

“พูดขอบคุณอะไรกันเล่า”ลู่เชาส่งสายตาให้หลี่ฝาง

หลี่ฝางหัวเราะ เปิดวีแชท โอนเงินห้าร้อยหยวนให้ลู่เชา

เห็นเงินมากขนาดนั้น สีหน้าของลู่เชาก็ตกใจ

ไม่ถึงชั่วโมงหนึ่ง ลู่เชาก็เอามาจากหลี่ฝางได้เจ็ดร้อย

ลู่เชาคิดในใจ เงินของผู้ชายคนนี้นั้นเป็นลาภใหญ่ลอยมาสินะ？

……

พอลู่เชาออกไป หลี่ฝางก็ผลักประตูเข้าไปในหอพักตัวเอง

รวมกับหลี่ฝางแล้ว ในหอก็มีทั้งหมดสี่คน

มีผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่ง เขาเดินเข้ามาทางหลี่ฝาง：“สวัสดี ผมชื่อหวางเสี่ยวโก๋ เป็นคนที่นี่”

มองหัวหวางเสี่ยวโก๋แวบหนึ่ง หลี่ฝางก็พูดเยาะเย้ย：“ผู้ชายเลวไว้ผมดัด？”

หวางเสี่ยวโก๋ไม่โกรธ แต่ยิ้มออกมา：“ตามกระแสของTiktok”

“ล้อเล่น อย่าใส่ใจเลย”

แล้วก็มีอีกคนที่ตัวสูงใหญ่ ดูซื่อบื้อมาก เขามาจากซานตง ชื่อว่าหลี่ซ่วยซ่วย

คนสุดท้ายเป็นชายอ้วนตัวเล็ก สูงแค่ร้อยห้าสิบกว่า เขาวิ่งเข้ามา มองหลี่ฝาง มีสายตาเคารพนับถือปรากฏ：“พี่ชาย คุณเป็นนักเลงเหรอ？”

？？

คนในห้อง ต่างมองคนอ้วนตัวเล็กนี้อย่างแปลกๆ

“ฮ่าฮ่า ผมชื่อเลี่ยวข่าย คุณดูสิ นี่ใช่คุณไหม？”เลี่ยวข่ายหยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดกลุ่มวีแชทออกมา

ในกลุ่มวีแชทมีคลิปหนึ่ง เป็นคลิปที่หลี่ฝางชกใส่เฉินเสี้ยว

น่าจะเป็นคนที่อยู่ตรงถนนถ่ายมา ส่งไปในกลุ่มมหาวิทยาลัย