NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 170

บทที่ 170 มื้ออาหารหลานล้าน

หลี่ฝางรู้กำไรของไวน์แดง ในร้านอาหาร คลับระดับสูง ถ้าไวน์ยิ่งเกรดดี กำไรก็จะน้อย

ยังไงซะผู้จัดการล็อบบี้ก็จะลดให้ตัวเองห้าสิบเปอร์เซ็นต์ กลัวอะไร？

แป๊บเดียว พนักงานเสิร์ฟคนนั้นก็วิ่งกลับมา เอากุญแจรถให้หลี่ฝาง：“คุณผู้ชาย ฉันไม่มีแววเอง รถเบนซ์G-Classคันนั้น เป็นของท่านจริงๆ”

“คนมองภายนอกไม่ได้คำนี้ ช่างเหมาะกับคุณเลยจริงๆ”พนักงานเสิร์ฟคนนั้นพูดประจบทันที กลัวทำหลี่ฝางขุ่นเคือง

หลี่ฝางยิ้มอย่างเหยียดหยาม：“พูดเหลวไหลให้มันน้อยๆหน่อย เสิร์ฟไวน์สิ”

ที่จริงจนกระทั่งตอนนี้ ทุกคนยังสงสัยหน่อยๆ หลี่ฝางจะสั่งไวน์ห้าหกแสนจริงๆ？

ยังไง ข้าวมือหนึ่งจ่ายไปมากขนาดนั้น ก็ถือว่าเป็นมื้อที่แพงที่สุดสำหรับเมืองเอก

พนักงานคนนั้นพยักหน้า ตอนที่จะหมุนตัวออกไป

“เดี๋ยว！”จู่ๆหลี่ฝางกลับเรียกเธอไว้

พนักงานเสิร์ฟคนนั้นหันหน้ากลับ มองหลี่ฝางอย่างสงสัย คิดในใจ：นี่เปลี่ยนท่าทีแล้ว？

จริงๆด้วย เด็กนี่แค่กำลังเสแสร้งอยู่

เวลานี้ผู้หญิงสวมแว่นก็หัวเราะขึ้นมา：“เสแสร้งต่อไปไม่ได้แล้วสินะ ฉันบอกแล้ว เดิมทีเขาก็เสแสร้งอยู่แล้ว พวกคุณยังจะเชื่ออีกว่าเขาจะเลี้ยงไวน์ราคาแพงขนาดนั้นให้พวกเรา”

“หลี่ฝาง ในเมื่อคุณไม่อยากสั่ง ก็ไม่ต้องสั่ง พวกเรากินอาหารกันธรรมดาๆ รู้จักกันและกันดีกว่า ทำไมต้องจ่ายเงินมากขนาดนั้น，”

เหยนเสี่ยวน่าโน้มน้าว：“ฉันรู้ว่าคุณอยากสั่งสอนผู้จัดการคนนี้ แต่ก็จะใช้วิธีที่ดูเหมือนเราชนะ แต่จริงๆแล้วเราทั้งสองฝ่ายต่างก็เสียเปรียบด้วยกันหมดไม่ได้นะ”

“มากไปกว่านั้น คุณสั่งไวน์เยอะขนาดนั้น พวกเราดื่มไม่หมดจริงๆ”เหยนเสี่ยวน่าพูดอย่างหวังดี

หวางเสี่ยวโก๋ก็โน้มน้าว：“คือ คือ สั่งเหล้ามากขนาดนั้นเพื่ออะไรกัน”

เงยหน้าขึ้นไป หวางเสี่ยวโก๋พูดกับพนักงานเสิร์ฟ：“ขอโทษนะ พนักงานเสิร์ฟ เพื่อนรักผมล้อคุณเล่นน่ะ”

“เอาChateau Rauzan Seglaมาให้พวกเราสองขวดก็พอครับ”

พนักงานเสิร์ฟพยักหน้า พูดด้วยสีหน้าผิดหวัง：“โอเค”

ส่วนเวลานี้ หลี่ฝางกลับพูดด้วยสีหน้างุนงง：“ใครว่าผมเรียกพนักงานไว้ คือเปลี่ยนความคิด？”

“ผมแค่คิดว่า ไวน์เอาให้พวกคุณสาวๆดื่ม ส่วนพวกเราหนุ่มๆ ควรจะดื่มเหล้าขาว”หลี่ฝางพูดอย่างหมดคำพูด

หลี่ฝางคิดว่า ดื่มไวน์บนโต๊ะอาหาร เป็นเรื่องงี่เง่า

ยังไงก็ไม่ใช่ร้านอาหารฝรั่ง

“งั้นคุณผู้ชาย ดูละกันค่ะ ว่าท่านต้องการสั่งอะไร？”สีหน้าพนักงานเสิร์ฟดูปีติอีกครั้ง เธอเปิดเมนูไปที่หน้าเครื่องดื่ม ส่งให้หลี่ฝาง

หลี่ฝางไม่รับ และส่ายหัว：“ผมไม่ค่อยเข้าใจเครื่องดื่มนัก เอาเป็นว่า ผมจะดื่มแต่ของแพง”

“งั้นท่านต้องการกี่ขวด？”พนักงานเสิร์ฟถาม

“ถามก่อนเฉยๆ เครื่องดื่มพวกนี้ดื่มไม่หมด ใส่ถุงกลับไปได้ไหม？”หลี่ฝางถาม

“เครื่องดื่มร้านเราเอามาจากข้างนอกไม่ได้ค่ะ หมายความว่า ไม่ให้ลูกค้าเอาเข้ามาเอง แต่เอาออกไปได้ค่ะ”พนักงานพูดยิ้มๆ

ยังไงเครื่องดื่มของร้าน ก็แพงกว่าข้างนอก

ในเมื่อดื่มไม่หมด ลูกค้าก็เอาไปคืนที่เคาน์เตอร์ ใครจะโง่เอาออกไป？

“โอเค เอาเหล้าขาวที่ร้านที่แพงที่สุด มาสี่ขวด”หลี่ฝางพูด

“ค่ะ”พนักงานเสิร์ฟพยักหน้า หมุนตัวออกไป

“เดี๋ยว ผมยังพูดไม่จบเลย”หลี่ฝางขมวดคิ้ว：“คุณรีบไปขนาดนั้นทำไม”

“คุณผู้ชาย คุณมีอะไรต้องกำชับอีก？”

“เหล้าขาวที่โรงแรมคุณ มีเท่าไหร่ เอามาเท่านั้น”หลี่ฝางพูด：“เดี๋ยวจะห่อกลับไป”

“คุณผู้ชาย ความหมายของท่านคือ……”พนักงานเสิร์ฟคนนั้นกลืนน้ำลายอย่างตกใจ

“ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ？ความหมายของผมคือ ห่อกลับหมด”หลี่ฝางยิ้มนิดๆ

“โอ……โอเคค่ะ”พนักงานเสิร์ฟตกใจ แต่ก็ดีใจมากขึ้น

ยังไงพวกเครื่องดื่ม พนักงานก็มีค่าคอมมิชชั่น ถึงค่าคอมจะแค่สามต่อพัน เจอลูกค้าใจกว้างอย่างหลี่ฝาง ถือว่าเธอทำเงินได้เยอะ

“คุณผู้ชาย ท่านน่าจะไม่มีกำชับใช่ไหม？”พนักงานถามอย่างไม่แน่ใจ

เธอคิดในใจ เครื่องดื่มนี้ถูกคุณซื้อเรียบ คุณน่าจะไม่มีอะไรต้องการอีกแล้วใช่ไหม？