NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 189

เพิ่งกลับมาถึงหอพัก ไฟก็สว่างขึ้นมา

“พวกนายทำไมยังไม่นอนอีก?” หลี่ฝางมองไปที่เพื่อนร่วมห้อง ถามออกมาคำหนึ่ง

“เรากำลังฟังหวางเสี่ยวโก๋เล่าเรื่องให้เราฟังอยู่น่ะ ได้ยินว่าเมืองเอกเพิ่งจะมีวีรบุรุษปรากฏขึ้นมาคนหนึ่ง ชื่อจางกงหมิงอะไรนี่แหละ เก่งมากเลยนะ เพิ่งจะเข้าวงการไม่กี่วัน ก็ปลดลูกพี่ใหญ่คนหนึ่งของเมืองเอกออกแล้ว” เลี่ยวข่ายพูดอย่างออกรส

หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ คิดในใจ ข่าวนี้แพร่กระจายได้เร็วพอสมควร

เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่ถึงสองวัน หวางเสี่ยวโก๋ก็รู้แล้ว

“เขาถือเป็นวีรบุรุษแบบไหนกัน วีรบุรุษที่แท้จริงคือนักวิทยาศาสตร์ผู้ยิ่งใหญ่ คือบุคคลที่ทำผลงานโดดเด่นให้กับประเทศชาติ” หลี่ซ่วยซ่วยกลอกตามองเลี่ยวข่ายแวบหนึ่ง รู้สึกว่าเขาใช้คำไม่ถูกต้อง

เป็นจริงเช่นนั้น จางกงหมิงก็เป็นแค่นักเลงคนหนึ่ง ถึงแม้จะปักธงสำเร็จ ก็เป็นได้แค่ลูกพี่ใหญ่ในวงการมาเฟียเท่านั้นแหละ

จะเรียกว่า ‘วีรบุรุษ’ ได้อย่างไรกัน?

หรือแค่เพราะเขาโค่นล้มห้าวหนานได้? ห้าวหนานก็ไม่ใช่คนชั่วร้ายเลวทรามต่ำช้า ถึงแม้จะใช่ เจตนาของจางกงหมิงก็ไม่ใช่การลงโทษคนเลวขจัดความชั่วร้าย เขาก็แค่ทำเพื่อตัวเองเท่านั้น

เรียกว่าวีรบุรุษ ไม่ค่อยเหมาะสมจริงๆนั่นแหละ

เวลานี้ หวางเสี่ยวโก๋สวมใส่กางเกงขาสั้น ลุกขึ้นออกมาจากผ้าห่ม

“หลี่ฝาง เกิดอะไรขึ้นกับหน้านาย ถูกใครตี?” หวางเสี่ยวโก๋มาถึงหน้าหลี่ฝางในไม่กี่ก้าว ถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“หลิวเสี่ยวเทา” หลี่ฝางพูดอย่างตรงไปตรงมา

“ไอ้หมาเย็ดนั่นอีกแล้วเหรอ ฉันรู้อยู่แล้วว่าไอ้หมาเย็ดตัวนี้มันไม่ยอมวางมือจากเรื่องนี้แน่” หวางเสี่ยวโก๋ขมวดคิ้วขึ้นมา

“เขาหาหลิวเหล่าซานมาใช่ไหม?” หวางเสี่ยวโก๋ถามออกมาคำหนึ่ง

หลี่ฝางพยักหน้า: “ใช่ ฉันเห็นหลิวเหล่าซานแล้ว”

หวางเสี่ยวโก๋มองไปที่หลี่ฝางด้วยสายตาที่ซับซ้อน ไม่นานเท่าไหร่ กลับหัวเราะขึ้นมา

“งั้นนายแค่โดนทุบตี ยังถือว่าโชคดีแล้ว ปกติขอแค่หลิวเสี่ยวเทาให้อาสามเขาออกหน้า เมื่อนั้นอีกฝ่ายก็จะโชคร้ายมาก ไม่โดนซ้อมจนนอนโรงพยาบาล ก็โดนซ้อมจนพิการ นายสามารถกลับมาที่หอพักได้อย่างปลอดภัย ถือว่าไม่เลวแล้วจริงๆ”

หวางเสี่ยวโก๋รู้สึกว่า แค่โดนทุบตีเท่านั้น จะเป็นอะไรไป?

หลี่ฝางยิ้มออกมา พูดว่า: “ใช่ ถือว่าฉันโชคดีมากแล้ว”

หลี่ฝางคิดในใจ หากไม่ใช่หวงหวางโก๋ออกหน้า ขาของตัวเองก็หักไปแล้ว

เมื่อเป็นแบบนั้น ตัวเองก็กลับมาหอพักไม่ได้แล้ว คงได้แต่ไปนอนอยู่ในโรงพยาบาลเท่านั้นแล้ว

“หลี่ฝาง วงการมาเฟียเมืองเอกเรามีบุคคลที่มีอำนาจขึ้นมาใหม่คนหนึ่ง ชื่อว่าจางกงหมิง ฉันได้ยินเพื่อนบอกว่า จางกงหมิงคนนี้ก็มาจากตงไห่ หรือฉันจะลองหาเส้นสายดู ช่วยนายเชื่อมต่อเส้นสาย นายไปพึ่งพาขอหลบภัยกับจางกงหมิงคนนี้”

“ถึงเวลามีจางกงหมิงคุ้มครองนาย ฉันรับประกันว่าหลิวเหล่าซานไม่กล้าแตะต้องนายอีก” หวางเสี่ยวโก๋พูดกับหลี่ฝาง

หลี่ฝางถามด้วยสงสัยเล็กน้อยคำหนึ่ง: “นายสามารถเป็นเชื่อมโยงเส้นสายกับจางกงหมิงได้?”

“ฉันทำไม่ได้หรอก แต่ฉันรู้จักเพื่อนสองสามคนในวงการ ฉันคิดว่าพวกเขาน่าจะพอคุยกับจางกงหมิงได้” หวางเสี่ยวโก๋พูดอย่างไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่

“เพียงแต่ไม่รู้ว่า จางกงหมิงเก็บค่าคุ้มครองแพงหรือเปล่า” หยุดไปครู่หนึ่ง หวางเสี่ยวโก๋ก็พูดขึ้นมาอีก

หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆออกมา รับผลประโยชน์จากคนอื่น ทำตัวเป็นเกราะป้องกันให้คนอื่น เรื่องแบบนี้ก็มีแต่นักเลงเท่านั้นแหละที่ทำ

เมื่อถึงระดับของจางกงหมิงแล้ว เขาจะคิดเกี่ยวกับการทำธุรกิจเพื่อสร้างรายได้

ถึงแม้จะทำตัวเป็นเกราะป้องกัน ก็จะทำตัวเป็นเกราะป้องกันให้เฉพาะทายาทเศรษฐี นักธุรกิจที่ร่ำรวยเท่านั้น

แน่นอนว่า หลี่ฝางก็เป็นทายาทเศรษฐี แต่เขามีหวางเห้าคุ้มครองแล้ว

และด้านหน้าของหลี่ฝาง ยังมีหลี่ต๋าคางที่ลึกลับจนมองไม่เห็นก้นบึ้ง

บวกกับตอนนี้จางกงหมิงติดตามมู่เสี่ยวไป๋แล้ว หลี่ฝางจะไปขอความคุ้มครองจากจางกงหมิงได้อย่างไร?

เวลานี้หลี่ฝางยิ้มออกมา พูดว่า: “ความจริงฉันไม่ได้เสียเปรียบหรอก”

“หลิวเสี่ยวเทาตบฉันไปแค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้น แต่ฉันตีขาเขาจนหัก” หลี่ฝางยิ้มออกมา พูดว่า: “และยังทำต่อหน้าหลิวเหล่าซานด้วย”

“อะไรนะ?!”

เมื่อคำพูดนี้ออกมา ไม่เพียงแค่หวางเสี่ยวเทาเท่านั้นที่ตะลึงอยู่กับที่ไปเดี๋ยวนั้น แม้แต่เลี่ยวข่ายก็สะดุ้งตกใจไปเหมือนกัน

หลิวเหล่าซานเป็นใคร เลี่ยวข่ายได้ยินมาแล้ว เขาเป็นถึงงูเจ้าถิ่นในแถบของสุ่ยมู่นี้

แล้วหลิวเสี่ยวเทา ก็เป็นหลานชายแท้ๆของหลิวเหล่าซาน ได้ข่าวว่าหลิวเสี่ยวเทาสามารถเข้ามหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ได้ ก็เพราะหลิวเหล่าซาน

อาจารย์ใหญ่สุ่ยมู่เกรงกลัวการดำรงอยู่ของหลิวเหล่าซาน ดังนั้นจึงแหกกฎรับหลิวเสี่ยวเทาที่เป็นนักเรียนที่ผลการเรียนไม่ดีคนนี้

ตีขาของหลิวเสี่ยวเทาจนหัก ต่อหน้าหลิวเหล่าซาน?

คำพูดนี้ของหลี่ฝาง ใครก็ไม่เชื่อทั้งนั้น

หวางเสี่ยวโก๋ถึงกับพูดว่า: “หลี่ฝาง นายขี้โม้อะไรของนาย ถ้าหากนายตีขาของหลิวเสี่ยวเทาจนหักต่อหน้าหลิวเหล่าซาน นายยังจะสามารถกลับหอพักได้?”