NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 194

บทที่194 ศัตรูของรีสอร์ตวันนั้น

คนที่ทำร้ายมู่เหวินตง ยังคงเป็นปริศนาอยู่จนถึงทุกวันนี้

ตระกูลมู่ไม่หยุดตามหา แต่ยังเพิ่มรางวัลตามตัวคนนี้ด้วย

มู่เจิ้งถังพูดว่า ใครจับฆาตกรได้ ก็จะให้ยี่สิบล้าน

แต่ผ่านมาตั้งนานแล้ว ฆาตกรก็ยังลอยนวล

……

“คาดเข็มขัดนิรภัยดีๆ”หันหน้าไป ฉินจื่อยี่พูดกำชับกับหลี่ฝาง

หลี่ฝางแค่นั้นก็ค่อยๆคาดเข็มขัดนิรภัย ไปที่ร่างกาย

เวลานี้เอง จู่ๆรถก็ออก

เวลาไม่กี่วินาที ความเร็วของเฟอร์รารี่ ทะยานขึ้นเป็นร้อย

เสียงดังปังขึ้นมา ตอนนั้นหลี่ฝางไม่ได้นั่งดีๆ จนขนหัวลุกในรถ

“ห่า คุณช้าลงหน่อยได้ไหม”หน้าหน้าไป หลี่ฝางก็จ้องฉินจื่อยี่เขม็ง

เห็นแค่ในแววตาของฉินจื่อยี่ มองไปข้างหน้าตรงๆ ใบหน้าของเขา ไม่มีความรู้สึกใดๆ

เหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินคำพูดของหลี่ฝาง ไม่มีการตอบสนองเลยสักนิด

ขาของเขา มีชีวิตชีวามาก ไม่หยุดเพิ่มความเร็วและเหยียบเบรกไปมา

เวลานี้หลี่ฝางเกร็งสุดๆ เขารู้สึกว่าหัวใจของตัวเอง ตกไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้ว

เหมือนกับนั่งเล่นรถไฟเหาะ แม้แต่หายใจก็ยังลำบาก ไม่ใช่เพราะขาดอากาศหายใจ แต่เพราะกังวลมากๆ

ดีที่วันนั้นตัวเองไม่ได้ดื่มน้ำ ไม่งั้นล่ะก็ ตัวเองต้องกลัวจนฉี่ราดแน่

พอถึงจุดทางโค้ง หลี่ฝางก็ยิ่งรู้สึกกลัวมากขึ้น

ฉินจื่อยี่คนนี้ เหมือนจะไม่ชะลอความเร็วเลยสักนิด ก็เลี้ยวขวับทันที

ตอนที่รอบนี้แล่นไป หลี่ฝางรู้สึกว่าตัวเองตายไปหลายครั้งแล้วจริงๆ

นี่มันวอร์มเครื่องที่ไหน นี่มันเล่นกับชีวิตเลย

“ห่า แม่เอ๊ยคุณจะเอาผมตายใช่ไหมเนี่ย？！”ตอนรถหยุดลง หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะด่าไป

“ผมแค่ให้คุ้นเคยกับเส้นทางเท่านั้น”

“นี่คุณเรียกว่าให้คุ้นเคยเส้นทางเหรอ？นี่มันซิ่งตายชัดๆ”เมื่อกี๊หลี่ฝางเห็นชัดเจน ความเร็วรถสูงสุดเมื่อกี๊ ไปถึงสองร้อยแปดสิบแล้ว

ความเร็วของเครื่องบินที่แล่น ดูเหมือนเพิ่งจะสามร้อยเอง？

นี่เรียกว่าวอร์มเครื่อง？แค่ให้คุ้นเคยเส้นทาง？

งั้นถ้าแข่งรถจริงๆ ไม่ใช่บินขึ้นเลยจริงๆเหรอ？

ที่สำคัญที่สุดคือ ทางของเขาหมาป่าสูงชันจริงๆ มีทางโค้งไปทุกที่

ถ้าเป็นทางด่วนที่ตรงดิ่ง หลี่ฝางก็ไม่กลัวเท่าไหร่ แต่ถ้าหักเลี้ยวไม่ทัน ตกลงไปหน้าผาจะทำไง？

เวลานี้ หลี่ฝางอยากซื้อประกันให้ตัวเองจำนวนมากจริงๆ

“พวกเขายังไม่ถึง มาอีกรอบไหมล่ะ？”ฉินจื่อยี่หันหน้าไป มองหลี่ฝางแล้วถาม

ในใจของหลี่ฝางสบถคำหยาบออกไปนับไม่ถ้วนแล้ว

“ยังจะมาอีก ถ้ามีอีกรอบผมตายแน่ๆ”หลี่ฝางจ้องฉินจื่อยี่เขม็ง พูดว่า：“ผมจะลงรถ”

“อยากตายคุณก็ไปตายเอง อย่าลากผมไปด้วย”หลี่ฝางพูด

“ทำไมคุณพูดไม่เป็นมงคลเลย ถ้าผมเกิดอะไรขึ้นจริงๆ ก็เพราะคุณแช่ง”ฉินจื่อยี่กลอกตาใส่หลี่ฝาง

เปิดประตูรถออก หลี่ฝางกลับพบว่า ขาตัวเองอ่อนลง

ขาของตัวเอง ทั้งอ่อนทั้งชา ขยับไม่ได้

“ลงไม่ลงเนี่ย ไม่ลงผมจะออกรถแล้วนะ”ฉินจื่อยี่พูด

เวลานี้ หลี่ฝางตกใจจนคลานออกไป

มองเห็นฉากนี้ ก็ทำให้ฉินจื่อยี่สุขใจสุดๆ

ฉินจื่อยี่นั่งหัวเราะก๊ากอยู่ในรถ พูด：“ผมว่านะหลี่ฝาง คุณมันสรุปใช่ผู้ชายหรือเปล่า แค่นั่งรถเอง ตกใจแบบนี้เลยเหรอ？”

“ทำไมแม้แต่ผู้หญิงก็สู้ไม่ได้”ฉินจื่อยี่บ่น

หลี่ฝางก็ไม่พูด ได้แต่คลานไปที่รั้วข้างถนน แล้วนั่งลงไป

ตัวเองตกใจกลัวจนขาชาไปหมดแล้ว ยังจะมีหน้าพูดอะไรอีก

เฟอร์รารี่ออกรถไปอีกครั้ง เหมือนลูกธนูที่ออกไปจากคันธนู ความเร็วหายไปจากสายตาของหลี่ฝาง ……

ความเร็วของรถนี้ ทำให้หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะบ่นพร่ำ

“เก้านาทีสามสิบห้าวินาที ถือว่าเป็นนักแข่งรถที่สุดยอดแล้ว”

เวลานี้ส้าวส้วยเดินออกมาจากเบนซ์G-Class เขามองเฟอร์รารี่ที่หายไป มุมปากแสดงความชื่นชม

“เจ้าของสถิติที่เร็วที่สุดของเขาหมาป่าคือแปดนาทีสิบห้าวินาที”

ส้าวส้วยพูด

“แปดนาทีสิบห้าวินาที ขับเร็วขนาดนั้น ไม่กลัวตายหรือไง？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว พูดอย่างไม่อยากจะเชื่อนัก

ความเร็วของรถฉินจื่อยี่เมื่อกี๊ถือว่าเร็วพอแล้ว