NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 193

บทที่193 พี่ชายของฉินวี่เฟย

พี่ชายของฉินวี่เฟย？

หลี่ฝางตะลึงเล็กน้อย ที่แท้ผู้ชายคนนี้ขับเฟอร์รารี่รุ่นลิมิเต็ดได้ ที่แท้เขาก็เป็นคนของ ตระกูลฉินนี่เอง

ฉินจื่อยี่หัวเราะ ถามหลี่ฝาง：“น้องสาวผมไม่ได้บอกคุณเหรอ？”

หลี่ฝางส่ายหน้า：“เธอไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น ให้แค่นามบัตรคุณมาใบหนึ่ง”

“แล้วนามบัตรคุณนี้ ก็ไม่ได้เขียน เขียนแค่เบอร์โทรอย่างเดียว”

พูดจบ หลี่ฝางก็มองฉินจื่อยี่อย่างแปลกใจ มีใครบ้างทำนามบัตร แล้วเขียนแค่เบอร์ เขียนชื่อไว้หน่อยก็น่าจะดี

“ใช่สิ คุณยังไม่ตอบผมเลย คุณกับน้องสาวผมเป็นอะไรกัน？”ฉินจื่อยี่ถามอีกครั้ง

หลี่ฝางถามนิ่งๆ：“เพื่อนทั่วไปเฉยๆ”

“แค่เพื่อนทั่วไป？”

ฉินจื่อยี่มองหลี่ฝาง ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

“ไม่อย่างนั้นล่ะ？คุณคิดว่าผมกับน้องสาวคุณเป็นอะไรกัน？”หลี่ฝางเลิกคิ้ว แล้วถาม

“น้องเขย？”ฉินจื่อยี่เดา แต่ต่อมาก็ปฏิเสธความคิดคาดเดานี้：“ไม่มีทาง สายตาน้องสาวผมไม่แย่ขนาดนั้น”

หลี่ฝางได้ยินคำนี้ ก็ไม่โกรธ

อย่างน้อยคำพูดฉินจื่อยี่นี้ แสดงให้เห็นว่าเขาไม่รู้จักตัวตนของตัวเอง

ดูเหมือนฉินวี่เฟยไม่ได้เอาตัวตนของตัวเองไปบอกครอบครัวเธอ

เวลานี้ หลี่ฝางก็รู้สึกดีต่อฉินวี่เฟยมาก อย่างน้อย เธอก็เป็นคนที่สามารถเก็บความลับได้

“ใช่สิ คุณหาสวีเถิงเฟยทำไม？”ฉินจื่อยี่ถามอย่างแปลกใจ

“ถามเยอะทำไมเนี่ย”หลี่ฝางกลอกตาใส่ฉินจื่อยี่ หันหน้ากลับไปที่รถของตัวเอง

ฉินจื่อยี่เป็นคนใหญ่โตขนาดนั้น ทำไมเหมือนเด็กขี้สงสัยเช่นนี้？

หลี่ฝางหันแล้วออกไป จึงทำให้ฉินจื่อยี่โมโห

ฉินจื่อยี่โตมาขนาดนี้ ไม่มีใครกล้าปฏิบัติต่อเขาแบบนี้เลย

“หยุด”ฉินจื่อยี่เปิดประตูรถ ตะโกนเรียกหลี่ฝาง

“มีอะไร？”หลี่ฝางถาม

“คุณชื่ออะไร”ฉินจื่อยี่ขมวดคิ้วถาม

“หลี่ฝาง”

“คุณชื่อหลี่ฝาง？”ฉินจื่อยี่มองหลี่ฝาง รีบเดินเร็วไม่กี่ก้าวเข้ามา

ฉินจื่อยี่มาตรงหน้าหลี่ฝาง สำรวจเขาอย่างละเอียด

“คุณที่ทำร้ายมู่เสี่ยวไป๋？”ฉินจื่อยี่ลูบคางตัวเอง มองหลี่ฝางอย่างไม่อยากจะเชื่อนัก

หลี่ฝางพยักหน้า：“ใช่ ผมเอง”

“ที่แท้ก็คุณ ผมอยากเจอคุณมานานแล้ว ผมอยากเห็นมาตลอดว่า ใครกันที่กล้าขนาด แม้แต่มู่เสี่ยวไป๋ก็ยังกล้าทำร้าย！”

ฉินจื่อยี่ส่ายหน้า ผิดหวังหน่อยๆ

เดิมทีเขาคิดว่า คนที่กล้าทำร้ายมู่เสี่ยวไป๋ จะต้องเป็นคนเก่งกาจเหนือคนธรรมดา มองไปแล้วแตกต่าง

แต่หลี่ฝางล่ะ เป็นคนธรรมดาที่ธรรมดาสุดๆ

คนที่ธรรมดาสุดๆแบบนี้ ทำร้ายมู่เสี่ยวไป๋？

“ผมอิจฉาคุณจริงๆ”ฉินจื่อยี่มองหลี่ฝาง แล้วพูด

“อิจฉาอะไร？”หลี่ฝางถามต่อ

“เห้อ เมื่อหลายปีก่อน ผมไม่สะดุดตามู่เสี่ยวไป๋ผู้ชายคนนั้นเลย อยากจะจัดการเขาสักดอก แต่ทุกการกระทำของผมต่างส่งผลกระทบต่อตระกูลผมหมด ดังนั้น ผมจึงได้ข่มตัวเองไว้ตลอด”

ฉินจื่อยี่ตบไหล่ของหลี่ฝาง พูดว่า：“ดังนั้นผมเลยอิจฉาคุณ เป็นอิสระ อยากทำร้ายใครก็ทำ”

หลี่ฝางพูดไม่ออก นี่มีอะไรให้น่าอิจฉา？

มู่เสี่ยวไป๋ไม่ทำร้ายลู่หลุ่ย ตัวเองก็ไม่มีทางทำร้ายเขา

หลี่ฝางมองฉินจื่อยี่ ถาม：“สวีเถิงเฟยน่าจะถึงประมาณกี่โมง？”

“อย่างน้อยก็ต้องครึ่งชั่วโมงแหละ”

ฉินจื่อยี่หัวเราะ：“คุณไปหาสวีเถิงเฟย คงไม่ใช่ว่าจะทำร้ายเขานะ？”

“ถูกคุณดูออกแล้ว”หลี่ฝางหัวเราะนิ่งๆ

ตอนนี้ สีหน้าของฉินจื่อยี่ ก็ดูแย่ขึ้นทันที

ตัวเองเอาคนหายนะมาแล้ว

ฉินจื่อยี่แอบด่า：ฉินวี่เฟยยัยเด็กนี่ รอไปเจอเธอก่อน ดูสิ ผมจะจัดการเธอยังไง