NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 208

บทที่208 เจอมู่เสี่ยวไป๋แล้ว

หูเฟยหันไป พลางจ้องมองสวีเถิงเฟย： “เถิงเฟย คุณบอกว่าคุณจะกู้เงินสิบล้านที่ดอกเบี้ยสูงเหรอ？ล้อฉันเล่นเหรอ？”

หูเฟยตกใจหมด ดอกเบี้ยสูงขนาดนี้ ถ้าเกิดมันทบต้นทบดอกขึ้นมา ขึ้นมาหลายเท่าตัวเลยนะ

สิ่งที่สำคัญที่สุด ก็คือสวีเถิงเฟยอยากจะกู้สักสิบล้าน！

“พี่เขย ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ ฉันกู้สิบล้านมาจากเหยสงจริงๆ ……” สวีเถิงเฟยไม่กล้าบอกกับครอบครัว เลยได้แค่เอาเรื่องนี้บอกหูเฟย

หูเฟยกัดฟัน： “คุณบ้าเหรอ！คุณจะยืมเงินเยอะขนาดนั้นไปทำไม？”

สิบล้าน เกรงว่าสำหรับสวีเถิงเฟยที่เป็นลูกหลานเศรษฐี ยังถือว่าเยอะเลย

“เล่นพนัน……”

สวีเถิงเฟยพูดเสียงต่ำออกมา： “แถมยังแพ้พนันด้วย”

“คุณ……เถิงเฟย ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าจะพูดอะไรกับคุณ” ในตอนนั้นเอง หูเฟยพูดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ

เขาจุดบุหรี่ให้ตัวเอง หลังจากที่สูบไปสักพัก ก็ถาม： “แพ้ได้อย่างไร？”

“แพ้ในงานแข่งรถที่เขาหมาป่า”

“ให้ตายเถอะ！” หูเฟยกัดฟัน หน้าก็มืดมนลง

ถ้าเป็นบ่อนอื่น หูเฟยยังสามารถเอากลับมาได้บ้าง

แต่คนของเขาหมาป่านั้น น่ากลัวกันทุกๆ คนเลย เกรงว่าต่อให้มีตระกูลสวีมีช่วยไว้ หูเฟยเองก็ไม่กล้าไปเอาเงินกับพวกเขาอีก

ดังนั้น เงินสิบล้านนี้ เอากลับมาไม่ได้

“พี่เขย คุณต้องช่วยฉันคิดหาวิธีนะ” สวีเถิงเฟยจับแขนของหูเฟย พลางขอร้อง： “พี่เขย ถ้าคุณไม่ช่วยฉัน ฉันจะต้องตายแน่เลย”

สวีเถิงเฟยนั้นรู้ความน่ากลัวของเหยสงดี

ถ้าเกิดไม่วางเงินสักที จะต้องถูกตัดหัวตายแน่นอน

หูเฟยกลอกตาใส่สวีเถิงเฟย： “ฉันจะมีวิธีอะไร？นั่นมันเงินสิบล้าน ไม่ใช่แค่แสนสองแสนนะ เงินเดือนของฉันมันท่าไหร่ต่อปีเอง？ต้องบอกพ่อของพวกเราแล้วแหละ”

“ถ้าให้พ่อรู้ เขาจะไม่ฆ่าฉันเหรอ？” สวีเถิงเฟยพูดออกมาด้วยความกลัว

“ถ้าพ่อของพวกเรารู้ อย่างมากก็ทำร้ายคุณสักหน่อย แต่ถ้าคุณไม่ให้เงินเหยสง เหยสงจะต้องตัดหัวคุณทิ้งแน่นอน ฉันถามนะ คุณอยากจะยอมโดนพ่อตี หรืออยากถูกเหยสงฆ่าล่ะ？”

“อีกอย่าง คุณยังไม่ได้ให้เงิน เหยสงจะต้องไปหาพ่อของพวกเรา แล้วเดี๋ยวเรื่องทั้งหมดก็จะถูกเปิดโปงเหมือนกัน” หูเฟยพูดออกมา

“พี่เขย คุณไม่รู้จักเหยสงเลยเหรอ？คุณช่วยไปพูดกับเขาหน่อยได้ไหม……”

สวีเถิงเฟยไม่ทันพูดจบ ก็ถูกหูเฟยตัดบทไป： “พูดอะไร？ให้ฉันไปหาเหยสง บอกว่าตอนนี้ยังคืนเงินก้อนนี้ไม่ได้เหรอ？ให้เขายอมผ่อนให้หน่อย？หรือว่า จะบอกว่าไม่ต้องคืนเงินนี้แล้วล่ะ？”

“พูดบ้าอะไร นี่ไม่ใช่เงินน้อยๆ เลยนะ สิบล้านเลยนะ！”

ถ้าเป็นเงินไม่มาก หูเฟยก็ไปหาเหยสง ให้เขาไว้หน้าหน่อย แต่นี่มันสิบล้าน……

แค่ดอกเบี้ยก็หลายแสนแล้ว เหยสงจะไว้หน้าหูเฟยเหรอ？

ล้อเล่นอะไรอยู่！

“เดี๋ยวจะบอกพ่อของพวกเราเถอะ แล้วฉันจะคิดหาวิธี” สวีเถิงเฟยพูดออกมาอย่างไร้ทางเลือก

……

เช้าวันที่สอง

สวีเถิงเฟยมาถึงที่โรงเรียน เพื่อมาหาหลี่ฝาง

“กุญแจรถฉันล่ะ？”

สวีเถิงเฟยยื่นมือออกมา ก่อนจะพูดอย่างดี： “แล้วก็โทรศัพท์ด้วย”

หลังจากคืนกุญแจรถกับโทรศัพท์ให้สวีเถิงเฟยแล้ว หลี่ฝางก็ตบไหล่เขา： “ความแค้นของเราทั้งสองคน ถือว่าหายกันนะ”

“แต่ถ้าคุณยังอยากจะเล่นต่อ ฉันก็จะเล่นด้วย” หลี่ฝางพูดออกมาอย่างไม่แยแส

“ลบรูปเถอะ” สวีเถิงเฟยพูดเสียงเย็นชาออกมา

“รูปเหรอ？รูปอะไร？” หลี่ฝางทำเหมือนไม่รู้ เหมือนไม่เข้าใจว่าสวีเถิงเฟยกำลังพูดอะไร

สีหน้าของสวีเถิงเฟยนิ่งไป

“ทำเป็นไม่เข้าใจทำไม รูปที่เมื่อวานคุณถ่ายฉันกับตู้เฟยไง” สวีเถิงเฟยพูดออกมา

“คุณลงภาพเถอะ ความแค้นของเราสองคน จะได้หายกัน”

“ฉันลบภาพไปแล้ว” หลี่ฝางพูดออกมา

“จริงเหรอ？” สวีเถิงเฟยถามออกไปด้วยความสงสัย

“แน่นอนอยู่แล้ว”

สวีเถิงเฟยไม่เชื่อ พลางพูดออกมา： “เปิดโทรศัพท์ของคุณให้ดูหน่อย”

“ทำไมต้องทำล่ะ โทรศัพท์นั้นมีแต่ข้อมูลส่วนตัวของฉัน ทำไมคุณจะมารู้เรื่องส่วนตัวของฉันล่ะ？” หลี่ฝางยิ้มพลางพูดออกมา

“คุณไม่ได้ลบใช่ไหม？”

สวีเถิงเฟยมองหลี่ฝาง ด้วยใบหน้านิ่งเฉย： “ได้ งั้นเรามาดูกัน”

หลี่ฝางพูดเสียงเย็นชาออกมา： “ทำไมเหรอ คุณอยากจะหาเรื่องฉันเหรอ？”