NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 232

บทที่ 232 หลินชิงชิงตกใจสุดขีด

เมื่อครู่ขณะหลี่ฝางลงมาจากตึก ไม่ได้ยินเสียงใดๆ นี้จึงยืนยันว่าชายหนุ่มสองคนนั้นหมดสติ หรืออาจเสียชีวิตไปแล้ว

หลี่ฝางได้กลิ่นคาวเลือด จากบนร่างกายของบิดาตน ดังนั้นหลี่ฝางจึงเดาว่าสองคนนั้น อาจถูกบิดาตนสังหารไปแล้ว

เพียงเวลาสั้นๆ บิดาตนจัดการชายที่มีมีดสองคนลงได้อย่างง่ายดาย

คิดง่ายๆ หลี่ฝางยังรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

ในรีสอร์ตตอนนั้น หลี่ฝางเคยเห็นฝีมือของโหจื่อมาก่อน

ฝีมือของเขา เหนือกว่าเจ้าหัวแบนแน่นอน

ยังมีส้าวส้วย ฝีมือของเขาถือว่าลึกล้ำจนยากที่จะคาดเดา

และสองคนนี้ ล้วนคือลูกน้องที่บิดาตนพากลับมา

หลี่ฝางถึงขั้นสงสัย บิดาตนร้ายกาจยิ่งกว่าเจ้าหัวแบนและส้าวส้วย

“ตายแล้ว?”

หลังได้ยินคำพูดหลี่ฝาง สีหน้าของหลินชิงชิงเปลี่ยนไปตกตะลึงอย่างถึงขีดสุด

“พวกเขาเพิ่งขึ้นไป ถูกฆ่าตายแล้ว?”

สีหน้าของหลินชิงชิงซีดขาวบางส่วน เพราะนั่นคือชีวิตของคนสองคน

ทำไมพูดว่าอาจจะตายไปแล้วกัน?

พูดตามความจริง หลินชิงชิงไม่ยากจะเชื่ออยู่บางส่วน เพราะเวลาเพียงสั้นๆ นอกจากใช้ปืน ใครจะสามารถฆ่าคนสองคนได้เร็วขนาดนั้น?

อีกทั้งหลินชิงชิงก็ไม่ได้ยินเสียงปืน ได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องเท่านั้น

“ถูกพ่อนายฆ่าแล้ว?” หลินชิงชิงซักถามต่อ

หลี่ฝางพยักหน้า ก่อนเอ่ยขึ้น “ผมเองก็ไม่ทราบ แต่ตอนที่พ่อผมลงมือ เขาให้ผมหลับตาลง”

“ผมเพิ่งหลับตา ผ่านไปไม่นานได้ยินเสียงกรีดร้อง จากนั้นกลิ่นคาวเลือดอบอวล โชยเข้าจมูกผม”

“จากนั้น พ่อสั่งให้ผมลงจากตึก ชายสองคนนั้น ไม่ส่งเสียงอะไรออกมาอีกเลย” หลี่ฝางเอ่ยพลางขมวดคิ้ว

หากชายสองคนนั้นเสียชีวิตจริง หลี่ฝางเป็นห่วงบิดาตนเล็กน้อย

เพราะฆ่าคนผิดกฎหมาย หากบิดาตนสังหารคนจริง เช่นนั้นควรทำเช่นไร?

แม้จะร่ำรวย ไม่ควรฆ่าคน

“สองคนนั้น อาจประสบเคราะห์โดยไม่คาดฝันจริงๆ ก็เป็นได้”

“ก่อนหน้านี้ ฉันได้ยินจางกงหมิงเคยพูดครั้งหนึ่ง เขาพูดว่าพ่อของนายอาจจะเป็นเจ้าแห่งปีศาจฆ่าคนไม่กระพริบตา ยังให้ฉันระวังตัวด้วย ต่อไปหากเจอพ่อนาย ให้อยู่ห่างเขาเอาไว้”

“ตอนนั้นฉันยังด่าว่าเขาเสียสติ” หลินชิงชิงนึกย้อนขึ้นมา

หลินชิงชิงมองหลี่ฝาง ก่อนเอ่ยถาม “หากสองคนนั้นตายจริง พ่อนายลงมือรุนแรงเกินไปหรือเปล่า?”

“หากเป็นเจ้าพาน ฆ่าพวกเขายังมีเหตุผลพอให้อภัย เพราะคนพวกนี้รังแกเจ้าพานทุกวัน แต่พ่อนาย เจอกับพวกเราครั้งแรก จะมีความแค้นมากมายอะไรแบบนั้น?”

หลี่ฝางถอนหายใจ ก่อนเอ่ยขึ้น “อาจเพราะสองคนนี้ปากเสีย หลังพวกเขาขึ้นไปข้างบน พูดจาดูถูกแม่ฉัน”

“ตอนที่พ่อฉันได้ยินคำพูดพวกนั้น แทบเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ตอนนั้นฉันกลัวมาก” หลี่ฝางเอ่ยขึ้น

เวลานี้ ภายในใจของหลี่ฝางสับสนอย่างหนัก

ประการแรกคือสับสนว่าบิดาตน สุดท้ายเป็นคนเช่นไรกันแน่

เป็นจริงดังที่จางกงหมิงพูดว่า คือเจ้าแห่งปีศาจเข่นฆ่าผู้คน

หรือเขาคือมหาเศรษฐีคนหนึ่ง

เรื่องทั้งหมด ล้วนเป็นเพียงเพราะตนคิดมากเกินไปเท่านั้น?

“พวกเราขึ้นรถก่อนเถอะ” หลี่ฝางนึกถึงคำสั่งของบิดาตน ดึงหลินชิงชิงเดินตรงไปขึ้นรถเมอร์เซเดสเบนซ์ G ของตน

หลินชิงชิงหันกลับไปมองแวบหนึ่ง เพียงแวบเดียว ก่อนเธอรีบหันกลับมา

หลินชิงชิงเร่งฝีเท้าตรงเดินขึ้นรถไป

หลังขึ้นรถ ร่างกายของหลินชิงชิง ยังสั่นเทาเล็กน้อย

“พี่สาว เป็นอะไรไป?” หลี่ฝางรีบเอ่ยถามขึ้น

“ไม่มีอะไร แค่รู้สึกหนาวนิดหน่อย” หลินชิงชิงตอบอย่างผิดปกติ

ขึ้นรถมาได้ไม่ถึงนาที ประตูร้านปิ้งย่างของเจ้าพานพลันเปิดออก

ใจของหลี่ฝาง เริ่มกังวลขึ้นมาทันที

ดีที่หลี่ต๋าคางเดินออกมาอย่างปลอดภัย

หลี่ฝางจึงรีบวิ่งลงจากรถ เพื่อต้อนรับ

หลี่ต๋าคางกอดหลี่ฝาง ส่วนเมี๋ยวชุ่ยกลับดึงมือหลิงหลิงไว้ ก่อนพาเธอออกมา

บนใบหน้าของหลิงหลิง ประดับด้วยรอยยิ้ม ดูท่าทางดีใจอย่างมาก

“พ่อ พวกไอ้หน้าบากนั้นเป็นยังไงบ้าง?” หลี่ฝางเอ่ยขึ้น พลางจะผลักประตูเข้าไปมอง

แต่หลี่ต๋าคางกลับพลันตะโกนขึ้น “หยุดตรงนั้น!”

“เสี่ยวฝาง อย่าดูเลย” เมี๋ยวชุ่ยก็เอ่ยขึ้น แต่เสียงอ่อนโยนกว่าหลี่ต๋าคางหลายเท่า