NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 233

บทที่ 233 หลินชิงชิงน่ารัก

ไม่เพียงหลินชิงชิงที่หวาดกลัว หลี่ฝางเองก็หวาดกลัวเช่นกัน

เพียงนึกถึงสายตานอนตายตาไม่หลับของไอ้หน้าบากนั้น ร่างกายของหลี่ฝางอดสั่นเทิ้มขึ้นมาเองไม่ได้

ร้านปิ้งย่างของเจ้าพาน กลายเป็นร้านผีสิงอย่างแท้จริง

หลินชิงชิงและหลี่ฝาง มองล้วนไม่กล้ามอง ก่อนขับรถจากไป

หลี่ฝางคิดในใจ ถึงยังไงกลับไปตอนนี้ รูมเมทตนต่างนอนหลับกันแล้ว มิสู้ไปนอนที่ห้องของหลินชิงชิงเสียดีกว่า

นอนกอดคนคนหนึ่ง ต้องไม่หวาดกลัวแน่

ยิ่งกว่านั้น ยังได้กอดกับสาวสวย

รถขับออกไปได้ไม่นาน กองเพลิงขนาดใหญ่ โหมกระหน่ำขึ้นจากร้านปิ้งย่างของเจ้าพาน

สีหน้าของเมี๋ยวชุ่ยแข็งทื่อเล็กน้อย “เสี่ยวฝางเห็นแล้วใช่ไหม?”

หลี่ต๋าคางพยักหน้า “ความจริงไม่อาจปิดบังได้ ช้าเร็วเสี่ยวฝางต้องสงสัยสถานะของฉัน”

“เฮ้อ เขายังเด็กนัก ฉันกลัวจริงๆ ว่าจะทำให้เขามีปมในใจ” เมี๋ยวชุ่ยเอ่ยอย่างกังวลเล็กน้อย

“เสี่ยวฝางไม่ได้อ่อนแออย่างที่เธอคิด เขาเคยเห็นด้านน่าเกลียดที่สุดของคนมาแล้ว สามปีมานี้ เขาผ่านประสบการณ์มามากมาย และโตขึ้นอย่างมาก ความสามารถในการปรับตัวและยอมรับของเขา แข็งแกร่งกว่าที่เธอคิดมากทีเดียว”

“อีกอย่าง”

หลี่ต๋าคางมองหลิงหลิง ก่อนกล่าวยิ้มๆ “ลูกชายอายุยี่สิบสามของเรา จะสู้สาวน้อยอายุสิบกว่าปีไม่ได้เชียวเหรอ?”

“ก็ใช่” เมี๋ยวชุ่ยมองหลิงหลิงอย่างเอ็นดู

เมื่อครู่ เมี๋ยวชุ่ยคิดไม่ถึงว่าหลิงหลิงจะไม่มีอาการตกใจ

สาวน้อยปกติ เมื่อเห็นภาพนองเลือดเช่นนี้ ต้องตกใจจนทำอะไรไม่ถูกหรือร้องไห้

แต่หลิงหลิง เมื่อเห็นไอ้หน้าบากและพวกถูกฆ่า กลับเผยรอยยิ้มออกมา

เขาไม่กลัวหลี่ต๋าคาง ปีศาจแห่งการเข่นฆ่าแม้แต่นิดเดียว ตรงกันข้ามกลับเห็นเป็นผู้มีพระคุณของตน

“หากไม่ใช่เพราะอีกฝ่ารังแกคนอื่น และท้าทายขีดกำจัดของฉัน ฉันก็คงไม่ลงมือโหดเหี้ยม และต่อหน้าของเสี่ยวฝาง” หลี่ต๋าคางเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชาและจนใจ

“ฆ่าคนคนหนึ่งกับคนสิบคน มีอะไรแตกต่างกัน?”

คนที่ดูถูกเมี๋ยวชุ่ยนั้น หลี่ต๋าคางต้องฆ่าอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่พวกไอ้หน้าบากนั้น หากหลี่ต๋าคางไม่ฆ่า จะก่อให้เกิดความยุ่งยากมากมาย

หลี่ต๋าคางล้วงโทรศัพท์ออกมา ติดต่อท่านจวน ไป “ท่านจวน ต้องรบกวนคุณอีกแล้ว”

“ดึกดื่นเที่ยงคืนแบบนี้ คุณเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกละ?” ท่านจวน รีบเอ่ยถามขึ้น

“มีเรื่องให้คุณช่วยสะสางนิดหน่อย” หลี่ต๋าคางเล่าเรื่องร้านปิ้งย่าง ให้แก่ท่านจวนฟัง

ท่านจวนฟังจบ หัวเราะอย่างดูถูก “ผมคิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร ที่แท้เป็นแค่พวกอันธพาลกลุ่มหนึ่งเท่านั้น”

หลังวางสาย ท่านจวนต่อสายหาซูนหนิง เพื่อแจ้งข้อมูลครู่หนึ่ง

และซูนหนิง กลับเป็นถึงพี่เขยของสวีเถิงเฟย เจ้านายของหูเฟย

หลังคุยโทรศัพท์เสร็จ มุมปากของท่านจวนอย่างขี้เล่น

สามปีก่อน หลี่ต๋าคางไม่เคยก่อปัญหายุ่งยากให้แก่ท่านจวน เพียงช่วยจัดการปัญหา

ตอนนี้กลับเปลี่ยนไป วันนี้ให้ตนช่วยเหลือถึงสองครั้ง

“เด็กคนนี้ อยู่ต่างประเทศมาสามปี กลับหน้าด้านขึ้นไม่น้อย” ท่านจวนพึมพำกับตนเอง

และทันใดนั้น หลี่ฝางก็ขับรถมาถึงบ้านของหลินชิงชิง

ครั้งนี้ หลี่ฝางกลับเดินตรงเข้าไปที่ห้องของหลินชิงชิงอย่างคุ้นเคย ก่อนจะหากุญแจจากใต้พรมรองเท้าบริเวณทางเข้า

หลินชิงชิงกลอกตามองหลี่ฝางแวบหนึ่ง “นายนี่ชำนาญจริงๆ”

ก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าไป

“จะอาบน้ำไหม?” ไม่รู้เพราะอะไร เวลานี้ความหวาดกลัวในใจหลี่ฝางพลันสลายไป

และสิ่งที่เข้ามาแทนที่ กลับคือความตื่นเต้น

“ตามใจนายเถอะ” หลินชิงชิงเอ่ยอย่างไม่สนใจ

หลี่ฝางขบคิด ก่อนถอดเสื้อผ้าลง เดินเข้าไปในห้องน้ำ

“นายรอให้ฉันหลบไปก่อนไม่ได้หรือไง!” หลินชิงชิงถลึงตามองหลี่ฝางอย่างไม่พอใจ เด็กคนนี้ คิดว่าตนเองคือพระเอกหรือไง?

“ทำไมต้องหลบ พี่ไม่ใช่ไม่เคยเห็นเสียหน่อย” หลี่ฝางเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ

หลินชิงชิงขมวดคิ้ว พร้อมคิดในใจ ตนทำไมถึงไม่โมโห?

หากเปลี่ยนเป็นชายคนอื่น กล้ากำเริบเสิบสานต่อหน้าตนเช่นนี้ ตนคงบ้าไปแล้ว

หรือสาเหตุเพราะเสี่ยวฝางคือน้องชายตน?

ช่างเถิด ไม่ต้องคิดแล้ว

หลินชิงชิงเปลี่ยนเป็นชุดนอน ก่อนจะกลับมาที่ห้องนอน

หลี่ฝางมองผ้าขนหนูในห้องน้ำแวบหนึ่ง นี้ไม่ได้เปลี่ยนเหรอ?

เวลานี้ในใจของหลี่ฝางเต็มไปด้วยความดีใจ อย่างน้อยนี่แสดงถึงว่าหลินชิงชิงไม่ได้รังเกียจตน

เมื่อชำระล้างร่างกายเป็นอย่างดีรอบหนึ่ง หลี่ฝางพันผ้าขนหนูออกมา

แต่เพียงเดินออกมา หลี่ฝางชนเข้ากับคนคนหนึ่ง