NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 234

บทที่ 234 ช่วยชีวิตเฉียนเป่าเอ๋อ

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลี่ฝางยิ้มแย้ม

“เช่นนั้นผมจัดการแล้วนะ”

ครั้งนี้หลี่ฝางเป็นฝ่ายเริ่มรุกก่อน

เพราะเรื่องพรรค์นี้ จะให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายเริ่มได้อย่างไร?

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง สีหน้าของหลี่ฝางขวยเขินบางส่วน

“พี่ มีบุหรี่ไหม?” หลี่ฝางเอ่ยถามเสียงไม่ดังมากนัก

“ในลิ้นชัก” เวลานี้หลินชิงกลับรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

เธอนอนตะแคงอยู่บนเตียง หันหลังให้กับหลี่ฝาง

เมื่อเห็นรอยเลือดจางๆ บนเตียง อารมณ์ของหลี่ฝางสับสนบางส่วน

“พี่ชิงชิง นี้คือ...?” หลี่ฝางลังเลครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยปากถาม

หลินชิงชิงไม่พูดจา หลังผ่านไปหลายนาที กลับอืมตอบรับขึ้นมาคำหนึ่ง

หลี่ฝางไม่กล้าหัวเราะออกมา ไม่คาดคิดจริงๆ ว่าหลินชิงชิงจะมีมุมที่น่ารักและเขินอายเช่นนี้

เรื่องของหลินชิงชิง ความจริงทำให้หลี่ฝางคาดไม่ถึง...

เพราะหลินชิงชิงอายุมากกว่าตนขนาดนั้น และวันๆ เที่ยวเตร่อยู่บนถนน แต่กลับยังรักษาสิ่งนี้ไว้ได้ นี่ถือว่ายากที่จะพบพานสิน่ะ?

ครั้งก่อนหลินชิงชิงเอ่ยว่าตนคือสาวบริสุทธิ์ หลี่ฝางยังคิดว่าเธอล้อเล่นกับตน

คิดไม่ถึง กลับคือความจริง!

หลี่ฝางสูบบุหรี่ม้วนหนึ่ง รู้สึกว่าตนควรรับผิดชอบหลินชิงชิงถึงจะถูกต้อง

แน่นอนว่าหากหลินชิงชิงยินยอม

หลังสูบบุหรี่ม้วนหนึ่งหมด หลี่ฝางก็นอนลงกอดหลินชิงชิงไว้ “พี่ การกระทำของผมเมื่อครู่ คงแย่มากสินะ?”

“ใช่แย่มากเลย”

“แต่ไม่เป็นไร ยังไงฉันก็ไม่เคยเจอการกระทำที่ยอดเยี่ยมมาก่อน” หลินชิงชิงกลับไม่ได้รังเกียจ

หลี่ฝางพลิกกาย ก่อนพายุจะโหมกระหน่ำอีกครั้ง

ครั้งนี้หลี่ฝางกระทำได้ดีกว่าครั้งก่อนอย่างมาก

หลินชิงชิงและหลี่ฝางสองคนล้วนเหนื่อยหอบ

“ก่อนนี้ได้ยินเพียงว่าทำเรื่องพรรค์นี้สามารถช่วยลดความกดดัน ที่แท้เป็นความจริง” หลินชิงชิงเอียงศีรษะ ยิ้มให้กับหลี่ฝาง “ตอนนี้ฉันไม่กลัวแม้แต่นิดเดียว”

หลี่ฝางยิ้มอย่างขมขื่น “พี่กังวลว่าพ่อผมจะฆ่าคนปิดปากจริงๆ เหรอ?”

“ฉันเห็นเขาฆ่าคนกับตา หรือเขาไม่กลัวฉันจะแจ้งตำรวจ หรือบอกสิ่งที่เห็นทุกอย่างกับคนอื่น?” หลินชิงชิงเอ่ย

“พี่ แล้วพี่จะแจ้งตำรวจหรือบอกคนอื่นไหม?” หลี่ฝางเอ่ยถาม

“แน่นอนว่าไม่”

“งั้นก็เยี่ยมไปเลย” หลี่ฝางยิ้มแย้ม

“แต่ในสายตาของฆาตกร มีเพียงคนตายที่เก็บงำความลับไว้ได้” หลินชิงชิงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

หลี่ฝางลูบใบหน้าของหลินชิงชิง ก่อนเอ่ยอย่างหลงใหล “พี่วางใจเถอะ ผมไม่ให้พ่อทำร้ายพี่แน่”

“พรุ่งนี้ผมจะไปพบพ่อ บอกเรื่องความสัมพันธ์ของเราสองคน หากเขากล้าลงมือกับพี่ ผมจะตัดความสัมพันธ์พ่อลูกกับเขา!” หลี่ฝางเอ่ยปลอบโยน

หลินชิงชิงซาบซึ้งเล็กน้อย แต่กลับไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา

หลังผ่านไปนาน หลินชิงชิงจึงเอ่ยว่า “พ่อแม่นายดูแล้วเป็นคนดี หากไม่เห็นกับตาเอง ฉันไม่เชื่อเด็ดขาดว่าพ่อนายจะฆ่าคนได้”

“และแม่นาย ตอนพ่อนายฆ่าคน เธอยืนอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าสงบนิ่ง”

ขณะเอ่ย หลินชิงชิงนึกถึงมารดาตนขึ้นมา ก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่ลูกพี่หลินออกไปต่อสู้ มารดาตนล้วนเข้าไปห้ามปราม จากนั้นทะเลาะกันอย่างหนัก

หลังผ่านไปสองชั่วโมง หลี่ฝางเกิดอารมณ์ขึ้น จึงเกาะกุมพัวพันกลับหลินชิงชิงอีกครั้ง

จากนั้น หลี่ฝางเหนื่อยล้าจนผล็อยหลับไป

เมื่อหลี่ฝางตื่นขึ้น พระอาทิตย์สาดส่องแสงขึ้นมาแล้ว

“พี่ กี่โมงแล้ว?” เมื่อลืมตา หลี่ฝางเอ่ยถามขึ้น

“พี่...”

หลี่ฝางเห็นหลินชิงชิงไม่อยู่ ตะโกนเรียกขึ้น

ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ก่อนหลินชิงชิงถือน้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ เดินเข้ามาในห้อง

“ตื่นแล้วเหรอ ลุกมาทานอาหารเช้าเร็ว” หลินชิงชิงเอ่ยยิ้มๆ

หลี่ฝางหยิบกางเกง เสื้อขึ้นมาสวมให้เรียบร้อย

ขณะทานอาหาร หลินชิงชิงก้มหน้าลง ไม่กล้ามองหลี่ฝาง

“ฉันจะไปทอดไข่ดาวให้นายสักสองฟอง”

“พี่ ไม่ต้องยุ่งยากหรอก” หลี่ฝางเอ่ยห้าม

แต่หลินชิงชิงยังไปทอดไข่สาวสองฟองมาให้หลี่ฝาง

“เมื่อคืนคงเหนื่อยมากสินะ ทานไข่บำรุงร่างกายสิ” หลินชิงชิงกล่าวยิ้มๆ

หลี่ฝางคิดในใจ ไข่สาวสองฟองจะบำรุงอะไรได้?

ขณะกำลังทานจะหมด หลี่ฝางอดเอ่ยถามไม่ได้ “พี่ ต่อไปพวกเราเป็นพี่น้องกัน หรือว่า...”

“พี่น้อง!”