NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 266

บทที่ 266 เขาก็แค่คนกระจอกคนนึง

เงาที่คุ้นเคยนี้ จะเป็นใครเสียไม่ได้ นอกจากผู้หญิงชุดยีนส์คนนั้น โก่เอ๋อ

หลี่ฝางรีบเร่งฝีเท้าขึ้นเพื่อเดินไปยังด้านหน้าของเธอ “เธอก็มาเที่ยวที่สถานตากอากาศเหรอ”

“ใช่ เจอนายอีกแล้ว” โก่เอ๋อยิ้ม มองหลี่ฝางด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อนัก “บังเอิญจริงๆ”

“ใช่ไง บังเอิญจริงๆ”

เขาพยักหน้า มองไปที่เธอ “เธอมาคนเดียวเหรอ”

“ใช่น่ะสิ”

“เอางี้ไหม เดี๋ยวไปวางกระเป๋าเสร็จ เรามาเที่ยวด้วยกัน” หลี่ฝางชี้ไปที่พวกหวางเสี่ยวโก๋ “เรามากันตั้งหลายคนเลย”

“ได้สิ งั้นนายเอาเบอร์ไว้ให้ฉันหน่อย ฉันวางกระเป๋าเสร็จจะติดต่อไป” เธอตอบ

หยิบมือถือออกมา พวกเขาไม่เพียงแลกเบอร์ติดต่อกัน ยังแอดวีแชทกันด้วย

พอเดินกลับมา หลี่เสี่ยวเสี่ยวก็มองไปที่หลี่ฝาง พร้อมถามขึ้นว่า “หลี่ฝาง นายรู้จักเขาเหรอ”

“เพิ่งรู้จักกันเมื่อคืน” เขาพยักหน้า

“ผู้หญิงคนนี้ รวยเลยแหละ” หลี่เสี่ยวเสี่ยวพูด

“เมื่อวานบัตรวีไอพีใบสุดท้ายฉันเป็นคนขายให้เธอเอง” หลี่เสี่ยวเสี่ยวพูดด้วยสีหน้าซับซ้อน “ตั้งล้านนึง จ่ายเงินให้ฉันโดยไม่ได้คิดอะไรเลย”

หลี่ฝางยิ้ม ไม่พูดอะไรต่อ

ในเวลานั้น ผู้ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งนำลูกน้องตามติดมาด้วยจำนวนหนึ่ง เดินมาข้างหน้าหลี่ฝาง

“ขอโทษนะครับ คุณคือคุณชายหลี่ใช่ไหมครับ” ผู้ชายวัยกลางคนคนนั้นมองหลี่ฝางและถามขึ้น

หลี่ฝางชะงักไปซักพักก็พยักหน้าตอบรับ “ฉันแซ่หลี่นั่นแหละ แต่ไม่รู้ว่าใช่หลี่คนเดียวกับที่คุณตามหาไหม”

“ผมคือผู้ช่วยของพ่อบ้านเฉียน คุณเรียกผมว่าเสี่ยวจางก็ได้ครับ” ชายวัยกลางคนพูดด้วยความนอบน้อม

เขาเอารูปภาพของหลี่ฝางมาดูไม่รู้กี่ร้อยครั้ง จะจำไม่ได้ได้อย่างไรกัน

“เสี่ยวจาง?” หลี่ฝางมองชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้า แล้วหัวเราะขึ้นมา

นี่อายุจะ 40 แล้วไหม

หลี่ฝางตอบกลับไปว่า “ช่างเถอะ ฉันเรียกว่าพี่จางแล้วกัน”

“ไม่ได้ครับๆ...ถ้าคุรเรียกผมว่าพี่จาง ผมตายแน่ๆ” เสี่ยวจางได้ยินหลี่ฝางเรียกตัวเองว่าพี่จางก็รุกรนขึ้นมาทันที ตกใจจนหน้าซีดไปหมด

หลี่ฝางรู้สึกไม่รู้จะทำยังไง มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ

“คุณชายหลี่ พวกเขาคือเพื่อนของคุณใช่ไหมครับ” เสี่ยวจางมองแวบไปทางหวางเสี่ยวโก๋และคนอื่นๆ เพื่อถาม

หลี่ฝางพยักหน้า

“พวกนายยังไม่รีบไปตอนรับแขกวีไอพีอีก” เสี่ยวจางหันหน้าขวับไปบอกคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวด

คนที่อยู่ด้านหลังเสี่ยวจางต่างก็พากันพยักหน้า แล้วรีบนำหวางเสี่ยวโก๋และคนอื่นๆ เข้าพักในห้องพักของตัวเอง

แต่หลี่ฝาง กลับโดนเสี่ยวจางนำทางมาที่คฤหาสน์แห่งหนึ่ง

ข้างหน้ายังมีรถสปอร์ตคันนึงจอดอยู่

“มีรถด้วยเหรอ” หลี่ฝางยิ้มอย่างมีเลศนัย

“คุณขายครับ รถคันนี้คือเตรียมไว้ให้คุณโดยเฉพาะครับ ทั้งสถานตากอากาศมีแค่คันเดียวนี้แหละครับ” เสี่ยวจางตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“จริงเหรอ”

เขาถามด้วยความไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่นัก “คนอื่นไม่มีเหรอ”

“ไม่มีครับ หน้าห้องของคนอื่นมีเพียงรถจักรยานและจักรยานยนต์ไฟฟ้าเท่านั้น มีเพียงคุณที่มีรถสปอร์ตคันนี้” เสี่ยวจางตอบ

หลี่ฝางหัวเราะแต่ไม่ได้ถามอะไรต่อ

เพราะในเมื่อนี่คือธุรกิจของตัวเอง พ่อแม่ให้สิทธิพิเศษบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

เวลานี้ หลี่ฝางโบกมือเรียกเสี่ยวจาง พร้อมพูดว่า “คุณไปทำอย่างอื่นของคุณเถอะ มีเรื่องอะไรเดี๋ยวฉันจะเรียกเอง”

“ครับ คุณชาย” เสี่ยวจางพยักหน้าตอบรับ

“อ่อใช่ ไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณชายแล้ว” หลี่ฝางเกรงว่าฐานะของตัวเองจะถูกเปิดเผย จึงเอ่ยเตือน

“ถ้างั้นผมจะเรียกว่าอะไรครับคุณชาย”

“เรียกฉันว่า...เสี่ยวฝางเถอะ” หลี่ฝางคิดสักพักก็ตอบเขาไป

“ไม่ได้ครับ ผมเป็นคนรับใช้ จะเรียกชื่อจริงของคุณชายได้ยังไงกัน” เสี่ยวจางพูดพร้อมส่ายหัวไปมา

“งั้นเรียกฉันว่าคุณก็พอแล้ว”

หลี่ฝางขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เสี่ยวทำไมถึงได้เหมือนอยู่ในระบบศักดินาเลย

เดี๋ยวก็คุณชายอย่างนั้นอย่างนี้ เรียกซะจนเขารู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร่

“คุณชายหลี่...ไม่สิ คุณหลี่ ถ้าคุณมีอะไรที่ต้องการ โทรเรียกผมได้ตลอดเวลาเลยนะครับ นี่คือนามบัตรของผม พร้อมบริการตลอด 24 ชั่วโมงครับ” เสี่ยวจางยื่นนามบัตรของเขามาให้

หลี่ฝางหยอกล้อว่า “ทำไม นายไม่นอนหรือไง”

เสี่ยวจางได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ไม่ได้พูดอะไรต่อ

“โอเค ไปทำงานของนายเถอะ” หลี่ฝางคิดในใจว่า อยู่ในสถานตากอากาศแบบนี้ ตัวเองจะเจออะไรได้

“ครับคุณชาย” เสี่ยวจางตอบด้วยความเคยชิน

หลี่ฝางขมวดคิ้ว จ้องเสี่ยวจางเขม็ง

สีหน้าเสี่ยวจางเริ่มรุกรรขึ้นมาทันที เขารีบเปลี่ยนคำพูดว่า “ครับ คุณ”

หลี่ฝางถอนหายใจ แล้วเดินกลับเข้าคฤหาสน์ไป