NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 267

บทที่ 267 การแก้แค้นของสวีเถิงเฟย

“เป็นไปไม่ได้”

หวางเฉินตอบไปว่า “ถ้าเขาเป็นไอ้กระจอก จะได้พักที่คฤหาสน์เดี่ยวได้ยังไง”

“อีกอย่าง นายดูดีๆ คฤหาสน์ที่ไอ้หมอนั่นพัก เป็นหลังที่ใหญ่ที่สุด แถมข้างหน้ายังจอดรถสปอร์ตอยู่ด้วย”

“นอกจากคฤหาสน์ของไอ้หมอนั่นแล้ว นายดูสิว่ามีหลังไหนมีรถบ้าง”

“สถานตากอากาศนี้เป็นแบบรักษ์ธรรมชาติ เพราะงั้นเลยให้แค่รถจักรยานยนต์ไฟฟ้ากับจักรยาน ฉันคิดว่ามีแค่เจ้าของคฤหาสน์ถึงจะมีสิทธิ์ขับรถสปอร์ตนั่นที่นี่”

ความหมายของหวางเฉินเท่ากับจะบอกสวีเถิงเฟยว่า หลี่ฝางเป็นเจ้าของสถานตากอากาศนี่

สวีเถิงเฟยเริ่มคิดได้ เขาเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

“หวางเฉินนายคิดเยอะไปหรือเปล่า ไอ้หมอนี่มันก็แค่ไอ้กระจอกคนนึง พ่อแม่เป็นชาวนา ไม่มีได้ฐานะอะไรเลย” สวีเถิงเฟยหังเราะ แล้วพูดต่อว่า “แต่ว่ามันสนิทกับถังหยู่ซวนพอสมควร”

“ถังหยู่ซวน หลานของคุณหลี่เหรอ” หวางเฉินถาม

“ใช่ไง เขากับถังหยู่ซวนความสัมพันธ์ไม่เลว ฉันไปสืบมาแล้ว วันนี้ถังหยู่ซวนไม่มา อีกอย่างตั้งแต่มันเข้ามหาลัย มันกับถังหู่ซวนก็เริ่มห่างกันมากขึ้น”

สวีเถิงเฟยกระดกคิ้ว หัวเราะพร้อมพูดต่อว่า “มันต้องไม่ได้พักที่คฤหาสน์นี้แน่ๆ คงจะมาหาถังหยู่ซวน”

“เพียงแค่ว่าถังหยู่ซวนไม่อยู่ มันมาหาผิดวันก็แค่นั้น...”

“นายดูชุดที่มันใส่สิ ก็แค่ชุดวอร์มธรรมดา เหมือนคนที่มีฐานะสูงส่งที่ไหนล่ะ” สวีเถิงเฟยหัวเราะอย่างไม่แยแส

“ดูก็ไม่เหมือนนั่นแหละ” หวางเฉินหัวเราะ

“มันชื่อหลี่ฝาง หลายปีก่อนพ่อแม่ทำแชร์ลูกโซ่ ไม่กล้ากลับมา ช่วงนี้ไอ้หมอนี่เพิ่งจะขายที่ไปที่นึง น่าจะขายไป2-3 ล้านได้ ก็เลยรับพ่อแม่มันกลับมาอยู่ด้วย”

“แต่ว่า เงิน 2-3 ล้านนั่น โดนมันใช้ไปหมดตั้งนานแล้ว” สวีเถิงเฟยแนะนำกับหวางเฉินอย่าละเอียด

พอฟังเสร็จ หวางเฉินก็กระดกคิ้ว ยิ้มด้วยความมีเลศนัย “งั้นเรา...ไปสั่งสอนมันดีไหม”

“งั้นก็สั่งสอนมันให้ดีๆ หน่อยแล้วกัน” สวีเถิงเฟยพยักหน้า สายตาเต็มไปด้วยความร้ายกาจ

วันนั้นหลี่ฝางบังคับให้เขาให้ถอดเสื้อผ้าออกจนหมด แล้วเดินจากเขาหมาป่าจนถึงในเมือง แล้วยังโดนตำรวจจับไปด้วย

แค้นนี้ต้องชำระ หลายวันมานี้สวีเถิงเฟยนอนก็ยังนอนไม่หลับดีนัก

เพราะในเมื่อ...มีรูปถ่ายที่สวีเถิงเฟยต้องอับอายผู้คน

...

ทางนี้ หลี่ฝางมารวมตัวกับคนอื่น

พอเห็นหลี่ฝาง หวางเสี่ยวโก๋ก็ชูนิ้วโป้งให้เขา พร้อมพูดว่า “หลี่ฝาง ฉันนับถือนายจริงๆ เลย ฉันเข้าใจแล้ว แค่ไปกับนาย ก็ได้อยู่ดีกินดี”

“ทำไมเหรอ” หลี่ฝางหมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ

“เมื่อคืนที่บาร์ เราเมาแล้วก็มีคนพาขึ้นไปนอนพัก”

“วันนี้มาสถานตากอากาศ เราก็ถูกจัดให้เป็นแขกวีไอพี ไม่ใช่แค่มีคนนำทาง ที่พักนี่ก็หรูหรามาก เป็นห้องชุดกว้าง 1-200 ร้อยตารางอีก”

“แล้วคนที่นำทางเรา ยังบอกด้วยว่า ถ้าเราหิว ก็ไปกินที่ภัตตาคารได้ หรือไม่ก็โทรสั่งร้านให้ขึ้นไปส่ง มีทั้งอาหารจีน อาหารฝรั่ง ไม่คิดเงินด้วย”

หวางเสี่ยวโก่หระกดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “เขาบอกว่า เราเป็นแขกของคุณชาย”

“หลี่ฝาง นายเป็นคุณชายคนที่พวกเขาพุดถึงใช่ไหม” หวางเสี่ยวโก๋ถาม

หลี่ฝางส่ายหน้า พร้อมวตอบไปว่า “ไม่ใช่แน่นอน ฉันแค่สนิทกับคุณชายคนนั้นเฉยๆ”

“เมื่อคืนก็บอกกับพวกนายแล้วไง บัตรของเราเขาก็เป็นคนให้” หลี่ฝางอธิบาย

หวางเสี่ยวโก๋เดินเข้ามาโอบไหล่เขา “หลี่ฝาง นายจะเรียกคุณชายคนนั้นมารู้จักกับพวกเราซักหน่อยล่ะ”

“มีโอกาสก่อนละกัน” เขาตอบอย่างขอไปที

“ทุกคนหิวแล้วใช่ไหม หรือว่าเราไปกินข้าวที่ภัตตาคารกันก่อนไหม”

ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ เขายังไม่ได้กินอะไรเลย พอหลี่ฝางพูด ท้องของทุกคนก็ร้องขึ้นทันที

มาถึงภัตตาคาร ทุกคนก็กินอาหาร

แต่นอกภัตตาคาร

สวีเถิงเฟยก็ยืนอยู่ตรงนั้น ต้องมองไปที่พวกเขาหลี่ฝาง

ไม่นาน ข้างหลังของหวางเฉินก็มีคน 4-5 คนเดินมารวมตัวกัน

“พี่เฉิน...”

คน 4-5 คนนั่น สีหน้าบ่งบอกได้เลยว่าไม่ใช่คนดีอะไรแน่นอน

ปกติหวางเฉินเป็นคนเลี้ยงพกวเขาไว้ เรื่องกินเรื่องพัก รวมถึงบัตรสถานตากอากาศนั่น หวางเฉินก็เป็นคนซื้อให้

“สวีเถิงเฟย ลูกน้องฉันมาแล้ว นายตั้งใจจะสั่งสอนไอ้หมอนั่นยังไง” หวางเฉินหัวเราะ แล้วพูดต่อว่า “ไปจับมันมาซ้อมซักรอบ หรือว่า?”

“รอให้พวกมันกินอะไรกันก่อน” สวีเถิงเฟยตอบ