NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 268

บทที่ 268 เป้าหมายของฉินวี่เฟย

พอปั่นจักรยานมาถึงหน้าประตูบ่อน้ำผุร้อน

ทุกคนก็ลงจากรถ กำลังจะเดินเข้าไป ก็โดนขวางเอาไว้

“พวกคุณ...มีชุดว่ายน้ำไหมคะ” พนักงานขายที่อยู่ตรงประตูถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ลืมไปเลย...มาแช่น้ำร้อน แต่กลับลืมเอาชุดว่ายน้ำมาด้วย”

ทุกคนหัวเราะ หวางเสี่ยวโก๋เดินไปถามว่า “ชุดว่ายน้ำที่นี่ชุดละเท่าไหร่เหรอ”

“ให้ผม 6 ชุด” หวางเสี่ยวโก๋พูดจบก็ควักกระเป๋าเงินออกมา

“คุณผู้ชายถูกสุด 188 คุณผู้หญิงถูกสุด 288 รวมกับหมก 6 อัน...ฉันคำนวณให้ก่อนนะคะ ถูกสุดก็ 1608 หยวนค่ะ” พนักงานขายยิ้มตอบ

หวางเสี่ยวโก๋ยืนงงอยู่ตรงนั้น “ทำไมแพงจัง”

พนักงานขายได้แต่ยิ้มแต่ไม่พูดอะไรตอบ เพียงแต่สายตาที่มองหวางเสี่ยวโก๋เต็มไปด้วยความดูถูก

“ช่างเถอะ เอามาเลย”

หวางเสี่ยวโก๋กัดฟัน หยิบบัตรธนาคารของตัวเองออกมา

“ราคาถูกที่สุดใช่ไหมคะ” พนักงานขายถาม

หวางเสี่ยวโก๋สีหน้าเก้อเขิน ก็เลยถามต่อว่า “ถ้าแพงขึ้นมาหน่อยเท่าไหร่ครับ”

“588 ขึ้นค่ะ”

หวางเสี่ยวโก๋สูดหายใจเข้าอย่างแรง พร้อมพูดด้วยเสียงเบาว่า “พวกคุณปล้นกันหรือไงเนี่ย”

“ขอโทษนะคะ คุณผู้ชาย ฉันก็ขายตามราคาที่กำหนด” พนักงานขายตอบด้วยความเกรงใจ

เวลานี้ หลี่ฝางเดินเข้ามา “แพงสุดเท่าไหร่”

“แพงสุดเหรอคะ”

“1000-2000 ก็มีค่ะ” พนักงานขายเห็นว่าหลี่ฝางไม่ได้ดูดีอะไร จึงยิ้มตอบ “ที่แพงสุด จะราคา 3 พันกว่าหยวน เป็นชุดว่ายน้ำนาโนซิลเวอร์ จะไม่ได้รับผลกระทบกับเชื้อโรคค่ะ”

“งั้นเอามา 6 ชุดที่แพงสุด” หลี่ฝางตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พร้อมหยิบบัตร VIP ของตัวเองออกมา

“บัตรนี่รูดได้ไหม” หลี่ฝางทำเป็นลองถามไป

พอเห็นบัตรนั้น พนักงานขายคนนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนทันที

เธอมองไปที่หลี่ฝาง สายตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“คุณชาย...นี่คือชุดว่ายน้ำของคุณค่ะ”

พนักงานขายคนนั้นรีบหยิบชุดว่ายน้ำนาโนซิลเวอร์ที่ราคาแพงที่สุดออกมาทันที พร้อมพูดกับเขาด้วยความนอบน้อม

หวางเสี่ยวโก๋ชะงักไป มองไปที่หลี่ฝางแล้วถามว่า “หลี่ฝาง นี่มันบัตรอะไรเหรอ”

“เพื่อนฉันให้มา ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” หลี่ฝางตอบแบบขอไปที

“ใช่ เอากระเป๋ากันน้ำเข้ามือถือมาให้ผมอีก 6 อัน”หลี่ฝางพูดกับพนักงานขาย

พนักงานขายไม่กล้าที่จะช้าเลย เธอรีบไปเอากระเป๋ากันน้ำเข้ามือถือ 6 อันมาให้หลี่ฝางทันที

หลังจากทุกคนรับชุดว่ายน้ำไปคนละชุด ก็พากันแยกกันเข้าไปห้องน้ำ

เวลานี้ หวางเสี่ยวโก๋มองหลี่ฝาง มองด้วยความตกใจ “หลี่ฝาง ทำไมเมื่อกี้พนักงานขายถึงเรียกนายว่าคุณชายล่ะ”

หลี่ฝางหยิบบัตร VIP ของตัวเองออกมา พร้อมพูดว่า “ก็เพราะบัตรนี้ไง”

“ความจริง เพื่อนของฉันเป็นคุณชายของสถานตากอากาศนี่ เขาบอกฉันว่า บัตรนี้ก็บ่งบอกถึงฐานะของเขา” หลี่ฝางยิ้มแล้วพูดต่อว่า “ก็หมายความว่า ใครถือบัตรนี้ก็เท่ากับว่าเป็นคุณชายของสถานตากอากาศนี่”

หวางเสี่ยวโก๋ตาลุกวาว ถามต่อว่า “หลี่ฝาง นายเอาบัตรนี่ให้ฉันยืมบ้างได้ไหม ให้ฉันใช้หน่อยสิ ฉันก็อยากไปอวดบ้าง”

หลี่ฝางพยักหน้า เอาบัตรวีไอพีนั่นยื่นให้เขาทันที

หวางเสี่ยวโก๋กุมไว้ในมือของตัวเอง เหมือนเป็นของมีค่า “หลี่ฝาง พอมีบัตรนี้ ก็หมายความว่าฉันเดินกร่างอยู่ในสถานตากอากาศนี่ได้ใช่ไหม”

“ความจริง มันก็แบบนี้แหละ” หลี่ฝางพยักหน้าตอบ

เลี่ยวข่ายหลังจากอาบน้ำเสร็จก็รอไม่ไหวแล้ว

สีหน้าตื่นเต้น “เดี๋ยวอีกซักพัก ก็จะเห็นดาวมหาลัยอย่างฉินวี่เฟยใส่ชุดว่ายน้ำแล้ว”

พูดไปเขาก็เคลิบเคลิ้มไป

หวางเสี่ยวโก๋เองก็รอคอยไม่แพ้กัน

มีเพียงหลี่ฝาง ที่ไม่ได้รู้สึกอะไร

เพราะในเมื่อ ตอนที่ตื่นขึ้นมาเมื่อเช้า เขาก็เคยเห็นไปแล้ว

ไม่เพียงเท่านั้น ตัวเองยังมีอะไรกับฉินวี่เฟยไปแล้วด้วย...

แม้ว่าตอนนั้นตัวเองจะสติเลอะเลือน แค่ก็พอจะนึกภาพเหตุการณ์ออกบ้างบางตอน

เหมือนว่าความฝันในฤดูใบไม้ผลิยังไงอย่างงั้น

หลังจากอาบน้ำ เปลี่ยนชุดว่ายน้ำเสร็จ ผู้ชายทั้ง 3 คนก็เดินออกมา

ชุดว่ายน้ำของผู้ชาย มีเพียงกางเกงตัวเดียวเท่านั้น

หวางเสี่ยวโก๋อดไม่ได้ที่จะบ่น “นายว่าสถานตากอากาศนี่มันเอาเปรียบคนจริงๆ เลย แค่ชุดว่ายน้ำชุดเดียว ก็ตั้ง 2 พันกว่า นี่มันขโมยเงินกันชัดๆ”

“มีอะไรให้บ่นอีก ไม่ได้ให้นายเสียงตังค์ซะหน่อย อีกอย่าง บ่อน้ำพ่อร้อนของเขาก็สร้างบนหน้าผา นายคิดว่าตอนสร้างมันง่ายหรือไง”

เลี่ยวข่ายกรอกตาใส่หวางเสี่ยวโก๋ พร้อมพูดต่อว่า “ฝีมือที่ชาญฉลาดขนาดนี้ ที่จีนคงมีไม่กี่ที่สินะ”

“ก็จริง”

หวางเสี่ยวโก๋คิดในใจ เลี่ยวข่ายพูดมีเหตุผล ตัวเองไม่ได้ใช้เงิน มีอะไรให้น่าบ่น

เพิ่งจะเดินออกมา ทั้งสามก็มองเห็นฉินวี่เฟยยืนอยู่ตรงนั้น

ชุดเปิดหลังเปิดให้เห็นเส้นโค้งบนตัวเธอได้อย่างเพอร์เฟค สายสีแดงพันรอบตั้งแต่คอจนถึงตัว ไม่ว่าผู้ชายคนไหนมอง เป็นต้องอดไม่ได้ที่จะคิดไปในทางอื่น

ยิ่งเป็นพวกอ้วนติดบ้านอย่างเลี่ยวข่ายด้วย

หวางเสี่ยวโก๋มองไปที่เลี่ยวข่าย พร้อมชี้บอกเขา “เลี่ยวข่าย นายนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ เลย...”

“รีบหยุดเลยนะ ถ้าให้ผู้หญิงพวกนั้นเห็นสายตาแบบนี้ จะได้รังเกียจนายให้”

เลี่ยวข่ายกระดกก้นไปข้างหลัง สีหน้าเต็มไปด้วยความเก้อเขินและความอึดอัด

เวลานี้ เหยนเสี่ยวน่าและโก่เอ๋อก็เดินออกจากห้องน้ำ

เหยนเสี่ยวน่ารูปร่างไม่เลวเลย

เพียงแต่ว่าเมื่อเทียบกันฉินวี่เฟย เธอสู้ไม่ได้เลย

แต่โก๋เอ๋อกลับหน้าเด็ก ดูเหมือนยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ

แต่เธอกลับเจริญเติบโตได้ดีทีเดียว

หลังจากหวางเสี่ยวโก๋เห็น ก็พูดยั่วเย้าว่า “หลี่ฝาง นี่ถือว่าเป็นหน้าเด็ก ใหญ่...”

หวางเสี่ยวโก๋ยังพูดไม่จบ ก็โดนโก่เอ๋อได้ยินเข้าให้

โก่เอ๋อวิ่งมาด้วยความไม่พอใจ ยกเท้าขึ้นมาเตะเข้าไปตรงเป้าของเขาทันที

หวางเสี่ยวโก๋นั่งลงด้วยความเจ็บปวดพร้อมสูดอากาศหายใจอย่างแรง

“ฉันเกลียดคนบอกว่าฉันหน้าเด็ก แต่...พกวนั้นที่สุดแล้ว ถ้านายยังกล้าพูดอีก ระวังฉันจะตัดลิ้นนายออกซะ” โก่เอ๋อพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หวางเสี่ยวโก๋เงยหน้าขึ้นมาดูโก่เอ๋อนิดนึง ฉัน...ฉันไม่ได้พูดชื่อเธอเลยไม่ใช่เหรอ”

“งั้นนายหมายถึงใคร” โก่เอ๋อขมวดคิ้วถาม

ทางนั้น มีแค่ผู้หญิง 3 คน

ฉินวี่เหยยืนหันหนัง ไม่ได้หันหน้ามาเลยสักนิด

แล้วเหยนเสี่ยวน่า ก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของหวางเสี่ยวโก๋...

“ฉันหมายถึงหลี่ฝาง” หวางเสี่ยวโก๋ชี้ไปที่หลี่ฝาง