NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 272

บทที่ 272 สามล้าน แล้วฆ่าสวีเถิงเฟยทิ้งซ่ะ

“สวีเถิงเฟย?”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ นัยน์ตาของหลี่ฝาง ก็มีแสงเย็นยะเยือกพุ่งออกมา

เมื่อจนถึงตอนนี้ หลี่ฝางไม่เคยสงสัยสวีเถิงเฟยเลย

ถึงยังไงความแค้นของตนกับสวีเถิงเฟย ไม่ได้ลึกซึ้งขนาดนั้น ไม่ได้ถึงจุดที่ต้องฆ่าต้องแกงกันขนาดนั้น

ทำไมถึงเป็นเขา?

หลี่ฝางนึกว่าจะเป็นตู้เฟย หรือว่ามู่เสี่ยวไป๋ซะอีก

“แน่ใจว่าเป็นเขาใช่มั้ย?” หลี่ฝางขมวดคิ้ว แล้วถามขึ้น

อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้หลี่ฝางโมโหจริงๆ

ยังไงอีกฝ่ายก็มีความต้องการที่จะเอาชีวิตตน งั้นตน จะตอบกลับอีกฝ่ายไปเบาๆ ได้ยังไง?

ดังนั้น ครั้งนี้ หลี่ฝางก็มีความชีวิตจะเอาชีวิตอีกฝ่ายเช่นกัน

“แน่ใจครับ”

เสี่ยวจางพยักหน้า แล้วพูดขึ้น： “ตรวจสอบชัดเจนแล้วครับ พวกมัน เป็นผู้ติดตามของหวางเฉิน บัตรผ่านของพวกนี้ ก็เป็นหวางเฉินที่ออกเงินให้พวกมัน”

“อีกอย่างหวางเฉินคนนี้ ก็คือลูกพี่ลูกน้องของสวีเถิงเฟยครับ”

“ตอนนี้พวกเขาทั้งสองอยู่ด้วยกันครับ” เสี่ยวจางพูด

สีหน้าของหลี่ฝาง เข้มขึ้น： “หวางเฉิน？ไอ้หมอนี้มันมาจากไหน?”

“เคยได้ยินมาบ้าง หวางเฉินคนนี้ พ่อเขาชื่อหวางข่ายสวน หวางข่ายสวนชื่อนี้ไม่ได้มีชื่อเสียงในเมืองหลวง แต่หวางข่ายสวนมีฉายาอยู่ ชื่อว่าเหยสง”

“เหยสงนั่น เป็นคนที่โหดร้ายมากนี่” เสี่ยวจางพูดด้วยสีหน้าหนักแน่น

หลังจากที่หลี่ฝางได้ยิน สีหน้าก็ไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ

“แล้วยังไง?”

สายตาของหลี่ฝางเย็นชา แล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา： “ถึงยังไงมันก็มีส่วนร่วมแล้ว งั้นก็ให้มัน ตายไปพร้อมกับสวีเถิงเฟยเลยแล้วกัน！”

“คุณชาย คุณ......”

เสี่ยวจางได้ยินประโยคนี้ หน้าก็ซีดทันที： “คุณชาย คุณจะทำอะไรบุ่มบ่ามไม่ได้นะครับ สวีเถิงเฟยคนนี้เป็นคุณชายของบริษัทสวีซื่อ แล้วหวางเฉินนั่นก็เป็นลูกชายของท่านผู้ใหญ่ในเมืองเอก ไม่ว่าทั้งสองคนนั้นเป็นใคร คุณก็ทำอะไรไม่ได้นะครับ”

“นายพูดอะไร?”

หลี่ฝางกระชากคอเสื้อของเสี่ยวจางขึ้น แล้วลากเข้าหาตัว： “นายบอกว่าฉันทำอะไรไม่ได้?”

“นายหมายความว่าไงวะ?”

หลี่ฝางจ้องเสี่ยวจางเขม็ง แล้วถามขึ้นถามเย็นชา： “นายพูดแบบนี้หมายความว่า พวกมันทำอะไรฉันก็ได้ ส่วนฉันทำอะไรพวกมันไม่ได้เลยงั้นสิ?”

“ทำไม? ฐานะพวกมันสูงส่งกว่าฉัน?”

เสี่ยวจางถูกหลี่ฝางทำให้ตกใจ ตกใจจนหน้าซีดราวกับบนใบหน้าไม่มีเลือดสักหยด

เสียงดังกึก เสี่ยวจางคุกเข่าให้หลี่ฝาง

“คุณชาย ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น！” เสี่ยวจางพูดตัวสั่นเทา

ทันใดนั้นหลี่ฝางก็นั่งลงยอง และพยุงเสี่ยวจางให้ลุกขึ้น

หลี่ฝางหมดคำจะพูด

เสี่ยวจางคนนี้ ข้ามเวลามาจากอดีตหรือไงกัน?

คำก็คุณชายสองคำก็คุณชาย แถมยังจะมาคุกเข่าอีก

นี้มันยุคสมัยไหนแล้ว

หลี่ฝางจ้องเสี่ยวจางอยู่ครู่ แล้วพูด： “นายทำอะไรน่ะ อายุปูนนี้แล้ว ยังจะคุกเข่าให้ฉันอีก? ถ้าหากคนอื่นมาเห็น นายไม่กลัวขายหน้าเหรอ?

“คุณชาย คุณพ่อท่านเป็นคนให้ชีวิตกับผม เพราะงั้นไม่ว่าจะเป็นคุกเข่าให้คุณ หรือว่าคุกเข่าให้คุณพ่อท่าน ก็ไม่น่าขายหน้าทั้งนั้น ผมกำลังทดแทนคุณ......”

“ขอแค่ คุณชายอย่าเข้าใจผมผิด” เสี่ยวจางพูด

ต่อมา เสี่ยวจางก็อธิบายอีกหนึ่งประโยค： “ผมไม่ได้บอกว่าไม่สามารถทำอะไรสวีเถิงเฟยหรือหวางเฉินได้......แต่แค่ บ้านพักตากอากาศของเราเพิ่งจะเปิดกิจการ ถึงแม้คนที่ตายจะเป็นแค่คนธรรมดา ล้วนแต่จะถูกนำมาใช้ประโยชน์ ทำให้เกิดความวุ่นวายได้ครับ”

“และยิ่งไปกว่านั้น ในกรณีของสวีเถิงเฟยหรือว่าหวางเฉินที่มีฐานะตระกูลแบบนั้นจะเป็นยังไง?”

เสี่ยวจางมองหลี่ฝาง แล้วพูดขึ้น： “คุณชาย ผมว่าพวกเราอดทนไว้ก่อนดีกว่า......”

“อดทนที่หน้าแม่งสิ......” หลี่ฝางพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์： “ให้อดทนต่อ ชีวิตฉันจะไม่เหลือน่ะสิ”

“ไอ้พวกที่จะฆ่าฉันเมื่อกี้ล่ะ? พาฉันไปหาพวกมัน！” หลี่ฝางออกคำสั่ง

หลี่ฝางตามเสี่ยวจางมา จนถึงห้องใต้ดิน

ที่แท้บ้านพักตากอากาศนี้ ยังมีห้องใต้ดินด้วย

แต่แค่ ทางเข้าห้องใต้ดินนั้นลึกลับมาก อีกทั้งยังต้องใช้รหัส เพราะงั้นคนธรรมดา จะสังเกตเห็นได้ยากมาก และถึงแม้จะสังเกตเห็นแล้ว ก็ไม่สามารถเข้ามาได้

ห้องใต้ดินที่นี่ ก็คือว่าเป็นความลับของบ้านพักตากอากาศนี้

เสี่ยวจางถึงกับรู้รหัสประตูทางเข้าห้องใต้ดิน นั่นก็หมายความว่าเขาคือคนที่ไว้ใจได้

“คุณชาย ด้านบนก็คือบ่อน้ำพุร้อนครับ”

ผู้ดูแลแนะนำให้หลี่ฝางฟัง： “ไม่ว่าห้องใต้ดินจะมีเสียงดังหรือการสะเทือนอะไร คนด้านบนก็ไม่ได้ยินครับ”