NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 271

บทที่ 271 ผู้มีพระคุณช่วยชีวิตหลี่ฝาง

หลี่ฝางทำอะไรไม่ถูก

เขาไม่คิดเลย ว่าอีกฝ่ายต้องการที่จะฆ่าเขา

หลี่ฝางใช้แรงที่มีทั้งหมด ดิ้นรนสุดชีวิต

แต่พี่น้องของเสี่ยวเซิงทั้งสองคน ก็จับหลี่ฝางเอาไว้แน่นมากๆ

“แม่งเอ๊ย！”

หลี่ฝางตะโกนใส่หน้า เสี่ยวเซิงไปหนึ่งที

“ฉันไปทำอะไรให้นายห้ะ นายถึงอยากจะฆ่าฉัน！” หลี่ฝางจ้องเสี่ยวเซิงตาเขม็ง แล้วถามขึ้น

เสี่ยวเซิงไม่ได้พูดอะไร แม้แต่ฝีก้าวก็ยังไม่มีการหยุด

เสี่ยวเซิงที่อยู่เบื้องหน้าเริ่มเข้าประชิดตัวเขามากขึ้นเรื่อยๆ นัยน์ตาของหลี่ฝาง แสดงให้เห็นถึงความสิ้นหวัง

ตัวเขาจะโดนฆ่าแล้วเหรอ?

ทำใจไม่ได้จริงๆ นะ！

คุณปู่ของตน เป็นมหาเศรษฐีนะ！

ตัวเขามีเงินที่ใช้ยังไงก็ใช้ไม่หมด ต้องมาตายแบบนี้เหรอ?

ไม่ได้！

ฉันจะตายไม่ได้！

แค่เพียงเสี้ยววินาที ในใจของหลี่ฝาง โวยวายออกมาสุดชีวิต

หลี่ฝางฮึดสู้ขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้ พละกำลังของเขา จู่ๆ ก็รุนแรงขึ้น

หลี่ฝางคลั่ง เขาใช้มือข้างหนึ่งสะบัดคนหนึ่งคนจนตกลงไปในน้ำ

“จับตัวมันไว้แน่นๆ ！” เสี่ยวเซิงตะคอกขึ้น

มีดเข้ามาใกล้ขึ้นอีก หลี่ฝางบ้าคลั่งขึ้นอีกครั้ง หันหลังสะบัดคนอีกคนจนล้มลง

เวลานั้น เสี่ยวเซิงก็เข้าประชิดตัวหลี่ฝางแล้ว

หลี่ฝางหันกลับมา ก็เห็นว่ามีดเล่มนั้นพุ่งเข้ามาแล้ว

จู่ๆ ก็มีเงาร่างหนึ่งพุ่งเข้ามา

ฉินวี่เฟยวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว จนมาถึงเบื้องหน้าของหลี่ฝาง

มีดเล่มนั้น ก็ได้แทงลงไปที่ไหล่ด้านหลังของฉินวี่เฟย

“วิ่ง！” ฉินวี่เฟยมองไปที่หลี่ฝาง แล้วพูดพลางกลั้นความเจ็บปวด： “รีบวิ่ง！”

หลี่ฝางขมวดคิ้ว สีหน้าเกิดความลังเล

เพียงพริบตาเดียว หลี่ฝางก็เข้าประชิดตัวเสี่ยวเซิง

เสี่ยวเซิงดึงมีด ออกมาจากร่างของฉินวี่เฟย แล้วแทงไปทางหลี่ฝาง

แต่หลี่ฝาง กลับเร็วกว่าหนึ่งก้าว เขาชกเข้าไปที่เบ้าตาของเสี่ยวเซิงเต็มๆ

ต่อมา หลี่ฝางก็ลงมืออย่างรวดเร็ว ออกหมัด ชกไปที่ขมับ และก้านคอ ของเสี่ยวเซิง

สุดท้าย หลี่ฝางก็แย่งมีดมาได้ แล้วแทงมันลงไปที่ท้องของเสี่ยวเซิง

ในตอนนั้น หลี่ฝางก็ราวกับผีเข้า ในใจคิดแค่ว่า ต้องฆ่าไอ้หมาเน่าที่อยู่ตรงหน้าเขาให้ได้

ไม่นาน เสี่ยวจางก็พาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองนายเข้ามา

เสี่ยวจางมองไปที่หลี่ฝาง แล้วถามขึ้นอย่างตกใจ： “คุณชาย เกิดอะไรขึ้นครับ?”

หลี่ฝางพูดขึ้นอย่างเย็นชา： “พวกมันจะฆ่าฉัน”

“อะไรนะ?”

เสี่ยวจางตกใจ น้ำเสียงก็สั่นขึ้น： “พวกมัน......จะฆ่าคุณ?”

“รีบจับพวกมันเอาไว้！”

เสี่ยวจางมองไปที่เสี่ยวเซิงและพวก นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเย็นชาที่อาฆาต

รปภ.ที่บ้านพักตากอากาศ แต่ละคนล้วนเป็นทหารผ่านศึก ถึงแม้จะไม่ใช่มือดี แต่จัดการกับพวกนักเลงแบบนี้ ไม่ใช่ปัญหาเลย

มาถึงด้านหน้าของฉินวี่เฟย หลี่ฝางก็ช่วยพยุงเธอขึ้น แล้วพูด： “ฉันพาเธอไปทำแผล”

“คุณชาย ที่บ้านพักตากอากาศมีหมอและคลินิกเฉพาะทางอยู่” เสี่ยวจางรีบพูดขึ้น： “ผมจะนำทางให้ครับ”

หลี่ฝางมองเสี่ยวจางอย่างเย็นชา แล้วถาม： “ทำไม เรียกเขามาไม่ได้เหรอ?”

หลี่ฝางไม่ค่อยได้ใช้น้ำเสียงออกคำสั่งแบบนี้ คุยกับพวกลูกน้อง

บางที ในตอนนี้ หลี่ฝางเพิ่งจะทำตัวเป็นคุณชายคนนึง

“ขอโทษครับ คุณชาย ผมจะไปตามหมอมาครับ”

เสี่ยวจางกลัวสุดๆ ทันใดนั้นก็ควักโทรศัพท์ขึ้นมาทันที แล้วโทรหาหมอประจำบ้านพักตากอากาศ

หลังจากวางสาย เสี่ยวจางก็พูดขึ้น： “คุณชาย อีกแป๊บหมอก็ถึงแล้วครับ เชิญคุณชายไปพักในห้องก่อนครับ！”

หลี่ฝางพยักหน้า แล้วพยุงฉินวี่เฟย เข้าไปในห้องพัก

แผลที่ไหล่ด้านหลังของฉินวี่เฟยนั้นลึกมาก จากปากแผลสามารถมองเห็นกระดูก เห็นแล้วน่ากลัวมากๆ

ในใจของหลี่ฝาง รู้สึกผิดมากๆ

ยังไงก็ตาม มีดเล่มนี้ ที่จริงมันควรจะแทงถูกตัวเขา

เป็นฉินวี่เฟย ที่เอาตัวเองเข้ามาบังในเวลาที่อันตรายแบบนี้