NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 278

บทที่ 278 ยาจกในบ้านพักตากอากาศ

ที่จริงแล้ว หลี่ฝางไม่กล้าที่จะแชร์รูปของสวีเถิงเฟยกับตู้เฟยเข้ากลุ่มหรอก

เพราะถ้าทำแบบนั้น นั่นก็ผิดกฎหมายแล้ว

พี่เขยของสวีเถิงเฟยหูเฟย เป็นผู้บัญชาการตำรวจนะ

หลี่ฝางไม่ได้โง่ทำผิดให้สวีเถิงเฟยเอาผิด และจับเขาได้หรอก

ที่จริงหลี่ฝางแค่อยากทำให้สวีเถิงเฟยกลัวเฉยๆ

เขารู้ ว่าสวีเถิงเฟยไม่กล้าเล่น ถึงยังไงรูปพวกนั้น สามารถทำให้ชีวิตเขาพังได้

หลี่ฝางมองสวีเถิงเฟย ถาม: “ทำไม ตกลงล่ะ?”

สวีเถิงเฟยทำหน้าบึ้ง: “นายจะนั่งนานแค่ไหน? คงจะไม่นั่งแล้วไม่ลุกหรอกนะ”

“ถ้านั่งแป๊บๆ ก็โอเค” สวีเถิงเฟยพูดอย่างไม่เต็มใจ

ในตอนนี้ส้าวส้วยก็พูดขึ้น: “เจ้านาย ให้ผมนั่งดีกว่าครับ”

หลี่ฝางพยักหน้า แล้วพูดอย่างไม่สนใจ: “โอเค”

เป้าหมายของหลี่ฝาง คือทำให้สวีเถิงเฟยอับอาย

ส่วนใครจะเป็นคนทำให้เขาอับอาย จะเป็นใครก็ได้

เมื่อมาถึงมุมๆ นึง สวีเถิงเฟยค่อยๆ ย่อตัวลงนั่ง แล้วพูด: “ฉันพูดแล้วนะ ว่าให้นั่งแค่แป๊บเดียว”

“นั่งแป๊บเดียวฉันก็ลุก” สวีเถิงเฟยพูด

ส้าวส้วยไม่พูดอะไร แล้วนั่งลงไปดื้อๆ

“แม่ง ทำไมหนักแบบนี้?” สวีเถิงเฟยพูดด้วยสีหน้าทรมาน

สวีเถิงเฟยพูดจบ ก็เตรียมจะลุกขึ้น

แต่ไม่ว่าเขาจะใช้แรงขนาดไหน ก็ลุกไม่ขึ้น

ส้าวส้วยราวกับภูเขาลูกใหญ่ ที่นั่งทับหลานชายสวีเถิงเฟย

หลี่ฝางหยิบนิยายมาสองเล่ม แล้วยื่นให้ส้าวส้วยหนึ่งเล่ม

ส่วนเล่มของหลี่ฝาง มีชื่อว่า《ปู่ฉันเป็นคนที่รวยเป็นอันดับหนึ่งดูไบ》หลี่ฝางอ่านไปแล้วหลายบท รู้สึกสนุกดี

หวางเฉินได้เห็นภาพนี้ ก็มีสีหน้าตกใจ

ในมือของหลี่ฝาง กุมอะไรของสวีเถิงเฟยไว้กันแน่......

ถึงกับทำให้สวีเถิงเฟยยอมจำนนนั่งลงเป็นเก้าอี้ให้เขานั่ง?

สวีเถิงเฟยที่อยู่บนพื้น ก็ร้องโอดโอย เขาอยากจะลุกขึ้น แต่ก็ถูกส้าวส้วยนั่งทับไว้อยู่

สวีเถิงเฟยที่หมดความอดทน ทำได้แค่มองหวางเฉิน ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ

หวางเฉินพยักหน้า และจะออกไปทันที

“นายจะไปไหน?” ขณะที่หวางเฉินกำลังจะออกจากห้องสมุด ก็ถูกหลี่ฝางขว้างไว้

หวางเฉินมองหลี่ฝาง แล้วหัวเราะเหอะๆ ： “ทำไม ไม่ให้ฉันออกไปเหรอ? ”

“หลีกไป！”

พูดจบ หวางเฉินก็ยื่นมือขึ้นมา แล้วผลักหลี่ฝางออกไปอีกข้าง และตนก็วิ่งออกไป

หลี่ฝางขมวดคิ้ว แล้วพูด： “ไอ้หมอนั่น ต้องไปเรียกคนมาช่วยแน่ๆ ”

ส้าวส้วยทำสีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว： “ปล่อยให้มันเรียกไป”

“ฉันล่ะอยากจะรู้ว่าไอ้หมอนั่นมันจะไปตามใครมา”

หลี่ฝางรู้ฐานะของหวางเฉิน เหยสง

ทางฝั่งเหนือของเมืองเอก เป็นพื้นที่ของเหยสงคนเดียว

มีอิทธิพลมาก มีพื้นที่มากกว่าเสือ ห้าวหนานและคนอื่นๆ ทั้งหมดมารวมกันมากกว่าเกินเท่า

หลี่ฝางคิดๆ ก็ปวดหัว

หวางเฉินคนนี้ก็มีส่วนร่วมที่ต้องการฆ่าเขา หลี่ฝางไม่อยากปล่อยเขาไป แต่ก็ไม่อยากไปยั่วบุคคลที่มีอิทธิพลอย่างเหยสง

ในขณะนั้น ก็มีคนเดินผ่านมาทางนี้

“โห นี่มันสถานการณ์ไหนเหนี่ย เขาไม่ยอมนั่งเก้าอี้ แต่ไม่นั่งบนคน?” หลังจากเห็นส้าวส้วยนั่งอยู่บนสวีเถิงเฟย ทันใดนั้นก็ทำให้คนหลายคนสนใจ

“พี่คนมีตังค์ เพื่อนพี่นี่เจ๋งจริงๆ มีเก้าอี้ไม่นั่ง นั่งบนคนเฉย?”

เมื่อเห็นหลี่ฝาง ผู้คนก็เข้ามาทักทายเขา

“ก็งั้นๆ แหละ ใช่แล้ว เรียกเพื่อนพวกนาย มาให้หมด ฉันจะสร้างกลุ่มใหม่ แล้วจะแจกอั่งเปาอีกสองหมื่น” หลี่ฝางพูด： “แต่ว่าครั้งนี้ไม่ใช้รหัสเข้ากลุ่มนะ แต่จะสแกนคิวอาร์โค้ดเข้า”

“ให้ทุกคนมาสแกนคิวอาร์โค้ดเข้ากลุ่มแชทกับฉัน แต่ว่าจำกัดแค่ร้อยคนนะ”

เมื่อพูดออกไป ผู้คนก็หลั่งไหลเข้ามาไม่หยุด

พวกเขานอกจากจะมาสแกนคิวอาร์เข้ากลุ่มแชทแย่งอั่งเปา สิ่งที่น่าสนใจยิ่งมาก ก็คือส้าวส้วยกับสวีเถิงเฟย

สวีเถิงเฟย ก้มหน้าต่ำมาก กลัวว่าคนอื่นจะเห็นหน้าเขา

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังมีคนจำเขาได้

“นี่......คนที่คลานอยู่ที่พื้น เหมือนกับคุณชายของบริษัทสวีซื่อเลย”

“ไม่ใช่มั้ง? นายมองผิดแล้ว คุณชายสวีเหนี่ยนะจะมาเป็นเก้าอี้ให้คนอื่นนั่ง ล้อเล่นอะไรน่ะ”