NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 279

บทที่ 279 ผู้ช่วยของสวีเถิงเฟย

“ฉันคือรูมเมทของเขา” หลี่ฝางตอบอย่างนิ่งๆ

“รูมเมท? ที่แท้อยู่หอกันเหรอ? ฮ่าๆ” ชายสวมแจ็คเก็ตดำหัวเราะฮา แล้วพูดกับพวกด้านหลัง： “พวกนายว่า คนมีเงินจะอยู่หอในกันเหรอ? ”

“ไม่ คนมีเงินที่ไหนจะนอนหอล่ะ”

“นายพักหอในเหรอ?”

“ฉันไม่”

“ฉันก็ไม่”

“มีแค่ยาจกเท่านั้นที่พักหอใน”

ชายสวมแจ็คเก็ตสีดำพูดผสมโรงกับพรรคพวก แล้วพูดดูถูกหลี่ฝางกับหลี่ซ่วยซ่วย

หลี่ฝางได้ยิน ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร

ถึงยังไงคำพูดพวกนี้ หลี่ฝางก็ไม่ได้ยินมาจนชินแล้ว

แต่ว่าหลี่ซ่วยซ่วยกลับลุกขึ้นยืน แล้วลากแขนหลี่ฝาง： “หลี่ฝาง พวกเราไปเถอะ”

“ใช่ รีบไสหัวไปซะ”

“ไม่ได้ดูเลยว่าที่นี่ที่ไหน ใช่ที่ที่พวกนายควรมาหรือเปล่า?”

ชายสวมแจ็คเก็ตหัวเราะ： “จะให้ดีก็ออกไปจากบ้านพักตากอากาศซะ เห็นนายอีก ฉันล่ะขยะแขยง”

หลี่ฝางส่ายหน้าให้หลี่ซ่วยซ่วย： “พวกเราไม่ไป”

“คนที่ควรไปคือพวกเขา”

หลี่ฝางตบไปที่บ่าของหลี่ซ่วยซ่วย แล้วพูด： “นายอ่านหนังสือของนายต่อเถอะ ที่เหลือ ให้ฉันจัดการเอง”

พูดจบ หลี่ฝางก็ก้ม เก็บหนังสือความลับในโลกที่ยังคำอธิบายไม่ได้ขึ้นมา แล้ววางไว้ด้านหน้าของหลี่ซ่วยซ่วย

ใครจะรู้ ว่าชายสวมแจ็คเก็ตดำคนนั้นจะเข้ามา แล้วเขวี้ยงมันลงพื้นอีกครั้งนึง

“เก็บทำไม นายคิดว่านายเหมาะสมที่จะนั่งอ่านหนังสือที่นี่เหรอ?”

“หลี่ซ่วยซ่วยไม่มีเงินซื้อบัตรเข้าด้วยซ้ำ เขาต้องแอบปืนขึ้นมาจากด้านหลังเขาแน่ๆ ！”

ชายสวมแจ็คเก็ตดำพูดอย่างแน่ใจ

ด้านหลังภูเขาเป็นหน้าผา นอกจากนักปีนเขามืออาชีพ และต้องมีอุปกรณ์ปีนเขา ใครจะปีนขึ้นมาได้?

หลี่ฝางขมวดคิ้ว แล้วมองชายสวมแจ็คเก็ตดำ： “ฉันจะเก็บขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าหากนายเขวี้ยงมันอีก ฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ”

หลี่ฝางพูด พลางเก็บหนังสือความลับในโลกที่ยังคำอธิบายไม่ได้ขึ้นมาอีกครั้ง

ส่วนชายสวมแจ็คเก็ตดำ ก็ไม่ได้ใส่ใจหลี่ฝางแม้แต่น้อย

เขาหยิบหนังสือความลับในโลกที่ยังคำอธิบายไม่ได้ขึ้นมา แล้วใช้มือฉีกออกเป็นชิ้นๆ จากนั้นก็โปรยขึ้น

“ทำไม ไม่พอใจ?”

“กัดฉันสิ！”

ด้านหลังชายสวมแจ็คเก็ตดำ มีชายยืนอยู่สามคน

ชายสามคนนั่นมองหลี่ฝางแล้วบีบหมัด จนมือส่งเสียงก๊อบแก๊บ ราวกับจะทำให้หลี่ฝางกลัว

ชายสวมแจ็คเก็ตดำคิดว่าพวกเยอะ จึงพูดอย่างอวดดี： “ทำไม อยากมีเรื่อง? มาดิ！”

“นายลองต่อยฉันดูสิ”

ที่จริง แค่หลี่ฝางร้องเรียก ส้าวส้วยก็มาแล้ว

มองเวลา หลี่ฝางเริ่มรู้สึกรีบนิดหน่อย

เสี่ยวจางคนนั้น ทำไมยังไม่มาอีก?

หลี่ฝางควักโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรเร่ง อีกครั้ง

“ทำไม เรียกพวกเหรอ? คิดว่านายมีพวกคนเดียวหรือไง ฉันจะบอกให้......”

ชายสวมแจ็คเก็ตดำยังไม่ทันพูดจบ เสี่ยวจางก็พารปภ.สองคน เดินเข้ามา

“คุณ.....คุณผู้ชาย มีอะไรให้รับใช้?” เสี่ยวจางเกือบจะเรียกหลี่ฝางว่า ‘คุณชาย’ แล้ว ดีที่คิดได้ทัน

“ไล่พวกเขาออกไป” หลี่ฝางใช้คางชี้ไปทางชายสวมแจ็คเก็ตดำและพวก แล้วพูดอย่างเย็นชา

“ครับ คุณผู้ชาย”

เสี่ยวจางพยักหน้า แล้วหันไปพูดกับรปภ.ที่อยู่ด้านหลังทันที： “เชิญพวกเขาออกไป”

“เห้ย อะไรกันเหนี่ย?”

“เดี๋ยวก่อน พวกนายมีสิทธิ์อะไรมาไล่พวกเรา ถึงแม้พวกนายจะเป็นคนของบ้านพักตากอากาศแห่งนี้ ก็ทำแบบนี้ไม่ได้นะ พวกเราซื้อบัตรเข้ามานะ”

“ถ้าจะไล่ ก็ไล่มันนู่น”

ชายสวมแจ็คเก็ตดำชี้ไปที่หลี่ซ่วยซ่วย： “เขาต้องปีนด้านหลังภูเขาขึ้นมาแน่ๆ ”

“ปืนขึ้นมาทางด้านหลังเขา? เด็กน้อย พวกนายโง่หรือเปล่า ด้านหลังภูเขาเป็นหน้าผานะ นายไปปีนให้ฉันดูหน่อย” เสี่ยวจางพูดอย่างเอือมระอา

“วางใจเถอะ เงินค่าเข้า พวกเราจะคืนให้” หลี่ฝางพูดอย่างนิ่งๆ