NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 280

บทที่ 280 ไอ้คนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง

กลับมาที่ห้องสมุดอีกครั้ง สีหน้าของหวางเฉิน ราวกับเป็นไปเป็นคนละคน

สีหน้าดูเย่อหยิ่ง และมั่นใจสุดๆ

เขาเดินนำหน้าเข้ามา จนไปถึงด้านหน้าของส้าวส้วย

ส้าวส้วยที่กำลังก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่ ขณะนั้น สวีเถิงเฟยก็ยังคงคุกเข่าเป็นเบาะรองนั่งอยู่ ยังไม่ได้ลุกขึ้น

เมื่อหวางเฉินเห็นภาพนี้ นอกจากจะตกใจ ยิ่งไปกว่านั้นก็คือโมโห

พี่น้องของตน กลับโดนคนอื่นนั่งทับอยู่ตั้งนาน จะไม่ให้หวางเฉินโมโหได้ยังไง！

หวางเฉินมองส้าวส้วยอย่างเย็นชา แล้วพูดขึ้น： “นายยังไม่รีบลุกขึ้นอีก? ”

ส้าวส้วยค่อยๆ เงยหน้าขึ้น แล้วมองหวางเฉิน： “โอ้ นายกลับมาแล้วเหรอ? ”

“นายมันไอ้ชั่ว เอาพี่น้องฉันเป็นเบาะรองนั่งตั้งนาน！” หวางเฉินคิดว่า อย่างสวีเถิงเฟยก็ถูกนั่งทับแค่แป๊บเดียว

ใครจะรู้ ตั้งแต่ตนออกไป จนกลับมา ผ่านไปตั้งนานแล้ว......

พี่น้องของตนยังคงคุกเข่าและถูกนั่งทับอยู่！

“ลุงเหยโก่ว ไอ้หมอนี่แหละ มันไม่ใช่แค่เตะผม แล้วยังนั่งทับคุณชายสวีอีก”

หวางเฉินหันหน้ากลับ แล้วพูดกับเหยโก่วที่อยู่ด้านหลัง

เหยโก่วเดินเข้ามา แล้วพูด： “ไหนดูสิว่าใครมันบังอาจ......”

สองตาของเหยโก่วมองไป เห็นว่านั่นคือส้าวส้วย......

ต่อมา เหยโก่วก็กลืนน้ำลาย ความโอหังบนหน้า ก็หายวับไปทันที......

แถมยังมี ความกลัว และความระแวงมากอีก......

เหยโก่วขมวดคิ้ว แล้วมองหวางเฉิน และส่งสายตา： “เรื่องนี้ พวกเราอย่าเข้าไปยุ่งดีกว่า”

หวางเฉินชะงักอยู่ครู่ ต่อมาก็พูดอย่างโกรธ： “อะไรนะ? อย่ายุ่ง? ลุงเหยโก่ว ลุงพูดอะไรเหนี่ย ถึงแม้ตระกูลสวีกับตระกูลหวางของพวกเราถึงแม้จะไม่ใช่ญาติกัน แต่ก็ช่วยตระกูลหวางของพวกเราไว้ไม่น้อย......นี่คุณชายสวีลำบาก ลุงจะนั่งดูเฉยๆ ได้ยังไง? ”

เหยโก่วหน้าซีด

ใช่ว่าเหยโก่วไม่อยากยุ่ง

แต่เขาช่วยอะไรไม่ได้

ส้าวส้วยเป็นใคร นั่นคือคนที่สามารถหิ้วเขาได้ด้วยมือข้างเดียวนะ

เหยโก่วทำหน้าเข้ม มองหวางเฉิน แล้วพูดเสียงเบา： “เฉินเฉิน เรื่องนี้ ฉันช่วยไม่ได้”

“ลุงเหยโก่ว ก็แค่ไอ้เด็กอ่อนคนนึง ลุงบอกว่าลุงทำอะไรไม่ได้?” หวางเฉินไม่เชื่อ รู้สึกว่าเหยโก่วแค่ไม่อยากเข้ามายุ่ง

“ลุงเหยโก่ว ลุงอย่างได้ดีใช่มั้ย? รอลุงช่วยคุณชายสวีแล้ว คุณชายสวีจะปฏิบัติต่อลุงไม่ดีเหรอ?” หวางเฉินคิดอยู่ครู่ แล้วพูด

เข้าจะไปรู้ได้ยังไง ว่าลุงเหยโก่วของตน ฝีมือจะด้อยกว่าส้าวส้วยน่ะ

หวางเฉินคิดว่า ลุงเหยโก่วของตนแค่ไม่อยากช่วย แค่อยากจะต่อรองผลประโยชน์กับสวีเถิงเฟย

ส่วนสวีเถิงเฟยที่คุกเข่าอยู่ที่พื้น เมื่อเขาเห็นการมาถึงของหวางเฉิน และก็เงยหน้ามองเหยโก่วอยู่ครู่

เมื่อเห็นว่าคนที่มาคือเหยโก่ว ใจของสวีเถิงเฟย ก็รู้สึกเย็นวูบวาบ

ในวันนั้นที่ภูเขาหมาป่า เหยโก่วคนนี้ เรียกส้าวส้วยว่าท่านปู่

เขามาแล้ว จะช่วยอะไรได้ล่ะ?

สวีเถิงเฟยนึกว่า หวางเฉินจะเรียกพ่อของตนเหยสงมา

เฮ้อ！

สวีเถิงเฟยถอนหายใจ แล้วเข้าโหมดสิ้นหวังอีกครั้ง

หวางเฉินย่อตัวลง มองสวีเถิงเฟย แล้วถาม： “สวีเถิงเฟย นายรีบพูดอะไรหน่อยสิ！”

ตอนนี้ หวางเฉินรู้สึกลนลานเล็กน้อย： “สวีเถิงเฟย นายรีบตกลงว่าจะดีกับลุงเหยโก่วเร็ว ไม่งั้น ลุงเหยโก่วของฉันคงไม่ออกมือช่วยนาย”

ที่จริงแล้ว หวางเฉินรู้จักลุงเหยโก่วของตนดี

เหยโก่วคนนี้ เป็นคนที่ถ้าไม่มีผลตอบแทนก็จะไม่ลงมือ

หากไม่มีผลประโยชน์หรือสิ่งดีๆ เขาก็จะไม่ยุ่งด้วย

แต่ว่าพูดไปพูดมา ความสัมพันธ์ของตระกูลสวีกับตระกูลหวาง ถึงแม้สวีเถิงเฟยจะไม่ให้ผลประโยชน์กับเหยโก่ว ถ้าเหยโก่วเห็นสวีเถิงเฟยถูกรังแก เขาก็จะออกตัวช่วยอยู่ดี

จะให้พูดอีกอย่าง พี่เขยของสวีเถิงเฟยคือหูเฟย

เหยโก่วคนนี้ คงหลีกเลี่ยงที่จะอยู่ในกำมือของหูเฟยไม่ได้

สำหรับเรื่องของสวีเถิงเฟย เหยโก่วไม่กล้าเมินหรอก

แต่ประเด็นก็คือ เหยโก่วสู้ส้าวส้วยไม่ได้ไง

“สวีเถิงเฟย นายหูหนวกเหรอ ฉันเรียกลุงเหยโก่วมาแล้ว แค่นายเอ่ยปาก ลุงเหยโก่วก็ช่วยนายออกมาแล้ว”

“ทำไม นายยอมให้ไอ้หมอนี่มันนั่งทับนายเหรอ?”

ในตอนนี้ หวางเฉินเริ่มโมโหแล้ว

ตอนนี้หวางเฉินอึดอัดมาก ไม่ง่ายเลยที่ตนจะเรียกลุงเหยโก่วออกมา ถึงห้องสมุดนี่

ที่จริงหวางเฉินคิดว่า เมื่อลุงเหยโก่วของตนมา ก็สามารถช่วยสวีเถิงเฟย จากนั้นก็สั่งสอนส้าวส้วย......

ใครจะไปรู้ ลุงเหยโก่วของตนมาแล้ว แต่กลับมายืนโง่อยู่นี่ รอแต่ ‘ผลประโยชน์’ ......