NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 283

บทที่283 เหยสงมาแล้ว

เวลานี้ ก็มืดค่ำแล้ว

ภายใต้ต้นหลิวขนาดใหญ่ของสถานตากอากาศ ผู้ชายคนหนึ่งที่กำยำล่ำสัน ยืนอยู่ตรงนั้น ในปากเขาคีบบุหรี่หนึ่งมวน ใบหน้าเย็นชา

เขาก็คือเหยสง พี่ชายของเหยโก่ว พ่อของหวางเฉิน

บุหรี่ในปากของเหยสง ค่อยๆหดสั้นลง……

ทันทีที่ก้นบุหรี่ตกลงไปตอนนั้น ร่างคนๆหนึ่งก็มาตรงหน้าเขา

“พี่ใหญ่……”

เหยโก่วมาแล้ว เสียงของเขาหนักแน่นมาก

เหยโก่วทำร้ายหลานชายตัวเองจนเป็นแบบนั้น ตอนนี้ จะมีหน้าไปเผชิญหน้ากับพี่ชายแท้ๆตัวเองได้ไง？

เหยสงหันหน้าไป เขามองเหยโก่วแวบหนึ่ง

เหยโก่วในตอนนี้ ก้มหน้าลง

“เงยหน้ามามองผม”เหยสงพูดอย่างเย็นชา

เหยโก่วลังเลเล็กน้อย ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา

ตอนที่เหยโก่วเงยหน้าตอนนั้นเอง เหยสงยกขาขึ้น เตะไปที่น้องชายแท้ๆของตัวเอง

ได้ยินแต่เสียงดังปัง

ทั้งตัวของเหยโก่ว ลอยออกไป ล้มลงไปชนต้นหลิวด้านหลัง

ต้นหลิวสั่นเล็กน้อย มีใบหลิวพัดปลิวสองสามใบ

เหยสงจึงถาม：“ทำไม？”

ฮีโร่สมัยก่อน ปกติแล้วต่างปกป้องคนของตัวเอง

เหยสงคิดว่า ลูกชายของตัวเอง แค่ไม่หักหลังตัวเอง งั้นจะทำอะไร ก็ถูกทั้งนั้น

ถึงลูกชายตัวเองผิด เหยโก่วที่เป็นอา ก็ไม่ควรลงมือหนักขนาดนั้น

หวางเฉินก็ไม่ได้นอนกับภรรยาของเหยโก่ว คุณลงมือหนักขนาดนั้น สรุปเพราะทำไมกันแน่？

เหยสงคิดไม่ออก……

เหยโก่วปากสั่น ไม่รู้จะตอบอย่างไร

หรือว่าบอกว่า เพราะว่าตัวเองกลัวส้าวส้วยเหรอ？

เหยสงถามต่อ ครั้งนี้ เขาถามตรงไปตรงมามากขึ้น：“ทำไมต้องทำหลานชายตัวเอง ได้รุนแรงขนาดนั้น？”

เหยโก่วตอบไม่ได้จริงๆ

เขาเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง

“คุณคิดว่าเป็นน้องชายแท้ๆของผมแล้ว ผมจะไม่กล้าลงมือกับคุณ？”เสียงของเหยสงเย็นชา ใบหน้ามีความเดือดดาลพร้อมฆ่ายิ่งขึ้น

เตะเมื่อกี๊ แม้จะหนัก

แต่ไม่ใช่แรงที่แท้จริงของเหยสง

ถ้าเหยสงออกแรงทั้งหมด หรือเหยโก่วไม่ใช่น้องชายของเหยสง เตะเมื่อกี๊ น่าจะทำเอากระดูกช่วงซี่โครงอกของเหยโก่วแตกละเอียด

เหยโก่วมีสีหน้าลำบากใจ เงยหน้ามองเหยสง：“พี่ พี่ก็รู้จักผม ถ้าไม่ได้โดนบังคับ ผมจะลงมือกับเฉินเฉินแรงขนาดนั้นได้ไง？”

“พี่……พี่ดูหน้าผมสิ ……”

เหยโก่วชี้หน้าตัวเองที่ถูกส้าวส้วยตบ พูดว่า：“นี่อีกฝ่ายทำ”

จากนั้น เหยโก่วก็ยกแขนเสื้อตัวเองขึ้น พูด：“แล้วพี่ดูแขนผมอีกสิ ……ตอนที่ฝ่ายตรงข้ามตบผม ผมใช้แขนบัง หลายปีนี้ถ้าไม่ใช่ว่าผมฝึกกังฟู มือข้างนี้ กลัวจะจะหักไปแล้ว？”

แขนของเหยโก่ว ล่ำกว่าคนทั่วไปเล็กน้อย

ตอนนี้ เขียวม่วงแล้ว

ห่างกับเสื้อผ้า ยังถูกส้าวส้วยตีจนเป็นรอยนิ้วมือ

มองเห็นฉากนี้ สีหน้าของเหยสง จู่ๆก็เปลี่ยนไป

เขาจึงเข้าใจว่า ได้ไปยุ่งกับตัวละครโหดๆแล้ว

“เมืองเอกมีคนฝีมือดีแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？”เหยสงขมวดคิ้ว พูดอย่างซีเรียส

พอเหยสงเห็นบาดแผลที่หน้าของเหยโก่ว รอยแผลที่แขน ก็เข้าใจทันที

“แรงแบบนี้ถ้าตีไปที่หน้าของเฉินเฉิน สันนิษฐานว่า ตอนที่ผมเจอเฉินเฉิน คำพูดหวาดกลัวของเขาจะต้องพูดออกมาอย่างยาก”เหยสงพูดนิ่งๆ

เหยสงคือคนฝึกกำลังภายใน เกี่ยวกับความแข็งแรง เขาวิเคราะห์ได้เฉียบมาก

ผ่านระดับความบาดเจ็บที่ได้รับมา เหยสงก็เดาออกว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งมากแค่ไหน

“ไปขัดใจเขาได้ไง？”เหยสงเริ่มถาม

เวลานี้ น้ำเสียงของเหยสง อ่อนโยนสุดๆ

“ที่จริงเรื่องนี้ ไม่เกี่ยวกับเฉินเฉิน แต่เป็นสวีเถิงเฟย คุณชายสวีไปขัดใจผู้ชายคนนั้น แต่เฉินเฉินกลับมาหาผม ให้ผมไปช่วย ไปช่วยคุณชายสวี”

“ตอนเริ่มต้น ผมคิดว่าแค่คนไม่เอาไหนรังแกคุณชายสวี ก็รีบตามไป ใครจะไปรู้ว่า ดันเป็นเขา”พูดถึงตรงนี้ ใบหน้าของเหยโก่ว ก็ปรากฏความซีเรียสสุดๆ

เหยสงภาม：“ทำไม คุณรู้จักเขา？”