NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 282

บทที่282 คิดทบทวนไปมาอย่างหนักของส้าวส้วย

ก่อนหน้านี้ ในใจของหวางเฉิน ไม่พอใจส้าวส้วยเต็มร้อย ไม่พอใจเป็นพัน และไม่พอใจเป็นหมื่น ……

แต่พอเห็นอาเหยโก่วของตัวเองถูกส้าวส้วยตบจนหน้าคว่ำลงพื้น เขาก็ตกใจ

เวลานี้ ในที่สุดหวางเฉินก็เข้าใจทันที อาเหยโก่ว ทำไมต้องกลัวส้าวส้วยขนาดนั้น

ฝ่ามือหนึ่งฉาดถูกตบจนพลิกลงพื้น เหยโก่วลุกขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก เขากัดฟัน ที่จริงอยากระบายออกมา แต่สุดท้าย ก็ได้แต่เอาความโกรธเก็บไว้ในใจ

ส้าวส้วยในตอนนี้ มองเหยโก่วด้วยรอยยิ้ม

มีคนประเภทหนึ่งบนถนน ที่น่ากลัวที่สุด

นั่นก็คือคนที่เอามีดแทงคุณทั้งที่ยิ้มได้

คนแบบนี้ นิสัยจิตใจผิดปกติกว่าคนทั่วไป

ส้าวส้วยเป็นคนแบบนี้ ถึงแม้เขาจะฆ่าคุณ แต่ก็ยังมีรอยยิ้มให้ที่ใบหน้า ……

“เหยโก่ว คุณไม่ได้กินข้าวเหรอ？”

มองเหยโก่ว ส้าวส้วยจึงหัวเราะออกมา：“ตบคนแต่ไม่มีแรง แล้วยังบอกว่าตัวเองเป็นคนสังคมมืดอีก？น่าขายขี้หน้าไหมเนี่ยคุณ”

เหยโก่วหน้าบูดบึ้ง แต่พูดไม่ออก

น้อยมากที่เหยโก่วจะได้รับความละอายเช่นนี้……

แต่เขา ไม่สามารถทำอะไรได้

ที่ตัวส้าวส้วย มาพร้อมกับอำนาจที่ดูน่าเกรงขาม ทำให้เหยโก่วไม่กล้าลงมือ

แน่นอน เหยโก่วเข้าใจดี ถ้าลงมือ ตัวเองแพ้แน่

แต่ถ้าเป็นคนอื่น แพ้ก็ต้องสู้ แพ้ก็ต้องลงมือ

แต่เผชิญหน้ากับส้าวส้วย เหยโก่วก็ปลุกความกล้าไม่ได้

ส้าวส้วยพูดต่อ：“ตบแรงๆตามที่ผมเพิ่งตบคุณเมื่อกี๊ไป……ถ้าคุณตบเบา ผมก็จะตบคุณต่อไป”

พูดไป สีหน้าของส้าวส้วย ก็ค่อยๆเย็นชาลง

หวางเฉินกลัวแล้ว

เมื่อครู่ส้าวส้วยตบใส่เหยโก่วไปฉาดนั้น หวางเฉินเห็นกับตาชัดเจนดี

ฝ่ามือนั้นร้ายกาจมาก หวางเฉินรับรู้ได้

นี่ถ้าตบใส่หน้าตัวเอง……หวางเฉินไม่อยากจะเชื่ออีกเลย

“อาเหยโก่ว……อย่าสิ”

มองเห็นเหยโก่วยกแขนขึ้น หวางเฉินตกใจจนหน้าซีด สองมือของเขาส่ายไปมา ส่วนปากก็ร้องขอ

แต่ เหยโก่วไม่สนใจคำขอร้องของหวางเฉินสักนิด แต่ยังตบลงไป

ฝ่ามือนี้ ทำเอาหัวของหวางเฉินหมุน

ส้าวส้วยขมวดคิ้ว ส่ายหน้า พูดว่า：“เหยโก่ว ฉาดนี้ ห่างไกลความแรงจากเมื่อกี๊ที่คุณโดนตบมาก ทำไม แม้แต่แรงก็รวบรวมไม่ได้เหรอไง？”

“ดูเหมือน ผมต้องสอนคุณอีกแล้ว”

ส้าวส้วยลงมืออีกรอบ เขายกแขนขึ้น ตบไปที่เหยโก่ว

ส่วนเหยโก่วตระหนักได้ ก็ยกแขนขึ้นมาบัง

สุดท้าย ทั้งตัวของเหยโก่ว ก็ถูกตีออกไปไกลหนึ่งเมตร

ฝ่ามือนี้ ถึงแม้ไม่ได้ตบไปที่หน้าของเหยโก่ว แต่ทำให้เหยโก่ว ตัวสั่นขึ้นมาทันที

แขนของเหยโก่ว จนตอนนี้ก็ยังสั่นอยู่

ถึงจะไม่ขาด แต่ก็ปวดชา รู้สึกไม่มีเรี่ยวแรง

“เหยโก่ว ครั้งนี้ คุณน่าจะเข้าใจว่าลงมือหนักแค่ไหนแล้วสินะ？”มองเหยโก่ว ส้าวส้วยก็หัวเราะ

เหยโก่วพยักหน้า กลับไปตรงหน้าของหวางเฉินอีกครั้ง

เวลานี้ หวางเฉินตกใจกลัวจนสั่นทั้งตัว

ผู้ชายคนนี้ ยังเป็นคนอยู่ไหม？

แค่ฉาดเดียว ก็ตบอาเหยโก่วออกไปไกลเป็นเมตรได้

ถึงเป็นพ่อตัวเอง ก็ยากที่จะทำแบบนี้？

หวางเฉินกลืนน้ำลาย ตอนนี้เขาเสียใจมาก เสียใจที่ยุ่งเรื่องของสวีเถิงเฟย แล้วไปสะกิดต่อมของส้าวส้วยปีศาจร้ายตัวนี้

เหยโก่วกัดฟัน ใบหน้าปรากฏความร้ายกาจ

เวลานี้ เหยโก่วก็ไม่สนว่าหวางเฉินจะเป็นหลานชายแท้ๆของตัวเองอีก

ถ้ายังสนใจเรื่องความเป็นญาติ ก็กลัวว่า ตัวเองกับหวางเฉินก็คงจะถูกจัดการอยู่ที่นี่

เสียงดังแปะขึ้น แขนของเหยโก่ว หล่นลงจากอากาศ ตบเข้าไปที่หน้าของหวางเฉิน

ส่วนหัวของหวางเฉิน ก็กระแทกเข้าพื้น

ฝ่ามือนี้ ตีจนหวางเฉินมึนๆ

หวางเฉินออกแรงสะบัดหัว ถึงทำให้สติของตัวเอง ฟื้นคืนได้

“ไม่เลว แรงฉาดนี้ยังใช้ได้ แต่ ยังเพิ่มแรงได้อีก ผมว่าหลานชายของคุณ ยังรับไหว”

“โอเค ยังเหลืออีกสองที”ส้าวส้วยพูดเรียบๆ

“จะเหลืออีกสองได้ไง？”สีหน้าของหวางเฉิน ดูแย่สุดๆ

เหยโก่วพูดไม่ออกเล็กน้อย：“ท่าน ผมตบไปแล้วสองที เหลือแค่ทีเดียว”

“ทีแรกนับด้วยเหรอ？คุณช่วยหลานชายคุณแก้คันนี่？”

ส้าวส้วยกลอกตาใส่ทั้งสอง พูด：“ฉาดนั้นแรงไม่พอ ไม่ผ่าน ดังนั้นจึงไม่นับ”

“โอเค เริ่มตบฉาดที่สองได้ อย่าถ่วงเวลาผม ผมหิวหมดแล้ว”ส้าวส้วยลูบท้องของตัวเอง พูดด้วยท่าทีรังเกียจ：“รีบตบให้เสร็จ ผมก็จะรีบกินข้าว”