NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 289

บทที่289 ผมคือเจ้าของของสถานตากอากาศ

ตอนนั้นหลี่ฝางได้ยินคำนี้ ก็เกือบจะหัวเราะออกมา

ไม่รู้ว่า เพราะว่าหยิ่นเหล่ยหรือเจ้าของของสถานตากอากาศ

“ผมไปหาเขาเอง”

วิลล่าของสถานตากอากาศ บอกว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่หรอก ไม่ใหญ่เท่าไหร่

จูอีหมิงวิ่งไปรอบหนึ่ง ใช้เวลาแค่ห้านาทีเท่านั้น

ห้านาทีถัดมา จูอีหมิงวิ่งกลับมา พูดหอบๆว่า：“คุณชายเหล่ย ผมหาไปรอบหนึ่งแล้ว ก็หาผู้ชายคนนั้นไม่เจอ”

ใบหน้าของหยิ่นเหล่ย ไม่สามารถเลี่ยงความไม่พอใจปรากฏออกมาได้

“ใช่สิ คุณทำอะไรเขา？”หลี่ฝางมองหยิ่นเหล่ย ก็อดไม่ได้ที่จะถาม

หยิ่นเหล่ยทำเสียงฮึดฮัด：“แน่นอนว่าไล่เขาออก”

หลี่ฝางขมวดคิ้ว มองหยิ่นเหล่ย：“คุณมีอำนาจไล่คนของสถานตากอากาศออก？”

หยิ่นเหล่ยนี้ ดูแล้วไม่เหมือนว่าล้อเล่น

และเขาก็เป็นทายาทของต้าหัว กรุ๊ป เขาพูดคำนี้ น่าจะไม่ได้อวด

ยังไงคนีท่มีสถานะเช่นนี้ ก็ไม่ค่อยขี้โม้นัก

อีกอย่าง ใบหน้าของหยิ่นเหล่ย ก็มีความมั่นใจบางอย่าง เหมือนว่า เขาไล่คนของสถานตากอากาศคนนี้ได้

“ผมไม่มีอำนาจ แต่ ผมโทรหา ให้ไล่เขาออกได้ ……”หยิ่นเหล่ยพูดขำๆ

“โทรหา……”

ตอนเวลานี้เอง จู่ๆจูอีหมิงก็คิดอะไรขึ้นได้

สายตาจูอีหมิงมองไปที่หลี่ฝาง พูด：“ใช่สิ ไม่ใช่ว่าคุณมีเบอร์เขาเหรอ？คุณโทรหาเขา เรียกเขามาหน่อย”

หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ คิดในใจ จูอีหมิงโง่หรือเปล่า？ทำไมตัวเองต้องฟังเขา？

“คุณมีเบอร์คนๆนั้น？”หยิ่นเหล่ยถามหลี่ฝาง

หลี่ฝางพยักหน้า

“งั้นคุณช่วยโทรหาเขาหน่อย”หยิ่นเหล่ยพูด

“ทำไม คุณเห็นผมเป็นน้องชายคุณหรือว่าม้า？คุณพูดอะไร ผมก็ต้องทำ？”หลี่ฝางยิ้มอย่างเย็นชา พูด：“อยากให้ผมโทรหาเบอร์นี้ ได้สิ เรียกหลี่ซ่วยซ่วยว่าพี่ใหญ่ก่อน……”

“คุณ……”หยิ่นเหล่ยตอนนั้นกัดฟันแน่น มองหลี่ฝางเย็นชา

“ทำไม กัดผม？หรือทุบตีผม？”

หลี่ฝางไม่กลัวหยิ่นเหล่ยสักนิด

เวลานี้เอง ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา

เธอสวมกระโปรงสั้นสีแดง ด้านบนสีดำ ผมไม่ยาวมากนัก ถึงที่คอพอดี

เธอรีบเดินมาตรงหน้าของหยิ่นเหล่ย เรียกว่า：“ที่รัก ทำไมคุณมาอยู่นี่ล่ะ？”

“ทางนั้นมีเพื่อนๆ กำลังถามหาคุณนะ”

แฟนของหยิ่นเหล่ย ก็คือแฟนเก่าของหลี่ซ่วยซ่วย ไห่เย่นเดินเข้าไป

ไห่เย่นเพิ่งพูดจบ ก็มองไปที่หลี่ซ่วยซ่วย

ตอนนั้น สีหน้าของไห่เย่นเปลี่ยนเล็กน้อย สีหน้าดูเหมือนซับซ้อนหน่อยๆ

แต่จากนั้น ก็เงียบอีกครั้ง แล้วก็มองหลี่ซ่วยซ่วยแล้วพูด：“คิดไม่ถึงว่าคุณจะมาที่แบบนี้ ทำให้แปลกใจจริงๆ”

เด็กที่ครอบครัวเป็นเช่นนี้อย่างหลี่ซ่วยซ่วย ถ้าไม่ได้เจอหลี่ฝาง ชีวิตนี้เขาก็ไม่มีทางได้เข้าร่วมงานเลี้ยงที่สูงส่งเช่นนี้ได้

งานเลี้ยงนี้เต็มด้วยลูกคนรวย ดารา งั้นถ้าคนไม่ได้เป็นสมาชิกล่ะ？

จะเปิดห้องให้คนธรรมดาแบบนี้ได้ไงอีก？

“คุณมาเป็นพนักงานเสิร์ฟใช่ไหม？”คำพูดของไห่เย่น ทำให้สีหน้าของหลี่ซ่วยซ่วย รู้สึกอับอายหน่อยๆ

เดิมที หลี่ซ่วยซ่วยก็ไม่อยากมา แต่หวางเสี่ยวโก๋กับเลี่ยวข่าย ลากเขามาจนได้

ตอนนี้มาแล้ว ใครจะไปรู้ว่าจะได้เจอแฟนเก่าตัวเอง

มองแฟนเก่าตัวเองสวมชุดหรูหรา สวยงาม ส่วนตัวเอง ก็ยังดูเป็นคนจนธรรมดาๆเหมือนเดิม

โลกในใจของหลี่ซ่วยซ่วย ก็เหมือนกับมีครบทุกรสชาติ ซับซ้อนมาก

เขาหันหน้าไป ไม่พูดสักคำ ออกไปทันที

เลี่ยวข่ายดึงเขาไว้ แต่ดึงไม่อยู่

ยังไง หลี่ซ่วยซ่วยนั่น นอกจากส้าวส้วยแล้ว ก็มีไม่กี่คนที่ห้ามเขาได้

หลี่ฝางขมวดคิ้ว รีบวิ่งเข้าไป จับแขนของหลี่ซ่วยซ่วย

“อย่าเพิ่งไป”

หลี่ฝางวิ่งมาตรงหน้าหลี่ซ่วยซ่วย พูดว่า：“ยังจำตอนที่อยู่ห้องสมุดได้ไหม？”