NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 295

บทที่ 295 ไอ้ผู้ชายคนนี้เป็นเทพสูงส่งมาจากไหน?

ไห่เย่นโดนหยิ่นเหล่ยดึงผม เพี๊ยะๆๆ ตบติดต่อกันหลายที ไม่ยั้งมือ

หยิ่นเหล่ยอารมณ์ดุร้าย และความคับแค้นใจทั้งหมดที่ได้มาจากหลี่ฝางและหลี่ซ่วยซ่วยทั้งหมด ก็ระบายลงบนร่างของไห่เย่น… …

ไห่เย่นถูกทำร้ายจนน้ำตานองหน้า ไม่กล้าที่จะตอบโต้

“แม่งเอ้ย นางแพศยา แค่เธอ ยังกล้ามาดูถูกฉันเหรอ?”

หยิ่นเหล่ยอยู่ต่อหน้าไห่เย่น กลายเป็นคุณชายผู้หยิ่งผยองอีกครั้ง

ต่อหน้าหลี่ฝาง เขาสามารถเป็นสุนัขได้

แต่ต่อหน้าคนธรรมดาอย่างไห่เย่น เขาเป็นจะเป็นคุณชายที่ไม่มีความละอายใจ… …

“คุณชายหลี่ด่าฉัน และเธอก็ด่าฉัน เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? ถ้าไม่มีฉัน เธอจะมีวันนี้ได้เหรอ ค่าเล่าเรียนของเธอ เครื่องสำอาง เสื้อผ้า กระเป๋า มีสิ่งไหนที่ไม่ใช่ฉันซื้อให้? รวมถึงงานของพ่อแม่เธอ งานของพี่สาวเธอ ฉันเป็นคนจัดการทั้งหมด… …”

“เธอกล้าด่าฉันว่าเป็นสุนัขเหรอ? หยิ่นเหล่ยยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ

ไห่เย่นในขณะนี้ ก็รู้สึกเสียใจ

เมื่อกี้ที่ด่าหยิ่นเหล่ย มันเป็นความโกรธชั่ววูบ

เพราะ แฟนคนปัจจุบันของเธอ คุกเข่าให้แฟนเก่าของตัวเอง… …ไห่เย่นจะยอมรับได้อย่างไร?

เมื่ออารมณ์ร้อนขึ้นมา ไห่เย่นไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ สิ่งที่อยู่ในใจ ก็พูดออกมาจนหมด

“คุณชายเหล่ย ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว” ไห่เย่นรีบก้มหัวลงเพื่อขอความเมตตา และต้องการขอร้องให้หยิ่นเหล่ยอภัยให้

ความโกรธในใจของหยิ่นเหล่ย ยากที่จะระบายออกมา

มองไปรอบๆ หยิ่นเหล่ยก็ดึงผมของไห่เย่น และลากเธอเข้าไปในป่าไม้เล็กๆที่อยู่ไม่ไกล

ถัดจากป่าไม้ มีพุ่มต้นไม้สีเขียว นั่นคือต้นพุ่มไม้สีเขียวต้นต่ำ

พุ่มไม้ปิดบังช่วงเอวของหยิ่นเหล่ย

หลังจากมาถึงที่นี่ หยิ่นเหล่ยก็กดผมของไห่เย่น และกดตัวลงไป

“ความโกรธที่สุมเต็มอกของกู เธอรู้ไหมควรทำอย่างไร?” ใบหน้าของหยิ่นเหล่ย แสดงรอยยิ้มที่เคร่งขรึมและน่ากลัว

“ตรงนี้เหรอ?”

ใบหน้าของไห่เย่น แสดงความอับอายออกมา ยังไง ตรงนี้คือวิลล่า ในวิลล่ามีคนเป็นร้อย

ห้องรักษาความปลอดภัย อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่เมตร หลี่ซ่วยซ่วยและคนอื่นๆ ยังคงอยู่ในห้องรักษาความปลอดภัย

ไม่ใช่ว่าไห่เย่นไม่เคยให้หยิ่นเหล่ยทำเรื่องแบบนั้น แต่อยู่ในสถานที่เปิดเผยเช่นนี้ เธอรู้สึกทำไม่ลง!

“นางแพศยา เธอต้องการให้ฉันตีเธอจนตายเหรอ?”

หยิ่นเหล่ยกัดฟัน ปลดเข็มขัดของตัวเอง จับไว้ในมือ

เสียงดังเพี๊ยะ หยิ่นเหล่ยใช้เข็มขัด เน้นไปที่แผ่นหลังของไห่เย่น ฟาดไปหนึ่งที

ขณะนั้นความเจ็บปวดของไห่เย่น กรีดร้องออกมาหนึ่งครั้ง เจ็บปวดจนน้ำตาไหลออกมา

หลังจากหลี่ซ่วยซ่วยเห็นฉากนี้ สีหน้าแสดงความสิ้นหวังออกมา

“ลืมเธอไปซะ”

หลี่ฝางตบไหล่หลี่ซ่วยซ่วย และพูดอย่างปลอบใจ

สมองของหลี่ฝาง พลันนึกถึงภาพในอดีต

คืนนั้นได้ออกมาซื้อบุหรี่ให้จางเสี่ยวเฟิง อยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ตบังเอิญเห็นเซี่ยะลู่และตู้เฟยไปซื้อถุงยางดูเร็กซ์ ความรู้สึกในตอนนั้น น่าจะไม่ต่างกับหลี่ซ่วยซ่วยในตอนนี้?

ไม่สิ ฉากนี้ กับในซูเปอร์มาร์เก็ต ฉากนี้โหดร้ายกว่า

“หลี่ฝาง ขอบคุณที่เมื่อกี้นายรั้งฉันไว้!”

เมื่อไห่เย่นเริ่มทำตามความต้องการของหยิ่นเหล่ย หลี่ซ่วยซ่วยก็ตายใจอย่างสิ้นเชิง

หลายปีที่ผ่านมา ในใจของหลี่ซ่วยซ่วย ยังมีไห่เย่นอยู่เต็มหัวใจ… …แม้ไห่เย่นจะดูหมิ่นเขาตลอดเวลา รังเกียจเขา ดุด่าเขา และประชดประชันเขา… …

แต่ว่า หลี่ซ่วยซ่วยก็ไม่ยอมตายใจ

จนถึงขณะนี้ หลี่ซ่วยซ่วยรู้สึกละอายใจมาก ไม่มีความรู้สึกอาวรณ์ต่อไห่เย่นแล้ว

“หลี่ฝาง พวกเราไปกันเถอะ”

ทันใดนั้นหลี่ซ่วยซ่วยก็ยิ้มอย่างสดใสทันที ตบหลังของหลี่ฝาง และเดินออกจากห้องรักษาความปลอดภัยก่อน

หลังจากเดินไปไกล หลี่ซ่วยซ่วยก็หันกลับไปมองไห่เย่นกับหยิ่นเหล่ยอีกครั้ง… …

“หยิ่นเหล่ยพูดถูก เธอเหมือนโสเภณี” หลี่ซ่วยซ่วยพูดด้วยความเยาะเย้ย

“หลี่ซ่วยซ่วยนายเดินผิดทางแล้ว” หวางเสี่ยวโก๋พูดกับหลี่ซ่วยซ่วย

ทิศทางที่หลี่ซ่วยซ่วยเดิน ตรงกันข้ามกับทางไปวิลล่า

“ผมเหนื่อยแล้ว พวกนายไปเล่นเถอะ ผมอยากกลับไปนอน” หลี่ซ่วยซ่วยพูดเสร็จ ก็เดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ

การปล่อยวางคนๆหนึ่ง ยังคงมีความเจ็บปวดหลงเหลือ

และหลี่ซ่วยซ่วย พร้อมที่จะจัดการลบความเจ็บปวดที่ยังหลงเหลือนี้