NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 304

บทที่ 304 พาฉินวี่เฟยไปที่วิลล่า

“ฉันจะอะไรน่ะเหรอ โง่หรือไงแก แค่นี้ยังดูไม่ออกเหรอ?”

มองไปที่เหยสง ส้าวส้วยหัวเราะเห่อๆแล้วกล่าว: “ฉันก็จะบีบคอมันให้ตายไง”

“เขาเป็นน้องชายแก ใช่มั้ย?”

สำหรับเหยโก่วกับเหยสง ส้าวส้วยเคยตรวจสอบประวัติของพวกเขานานแล้ว

เหยสงขมวดคิ้ว มองส้าวส้วยด้วยสายตาที่เย็นชา: “แกกล้าฆ่าคนตรงนี้?”

“ทำไมจะไม่กล้า ทำไม แกไม่เคยฆ่าคนเหรอ? หรือว่า แกคิดว่าฉันไม่เคยฆ่าคนมาก่อน? ส้าวส้วยหัวเราะอย่างดูถูก ถ้าหากแกคิดว่าฉันไม่มีความกล้านี้ แกก็สามารถลองดูได้”

“หากแกรู้สึกว่าฉันมีความกล้าละก็ งั้นเราก็มาตกลงแลกเปลี่ยนกัน” ส้าวส้วยกล่าว

“แลกเปลี่ยนอะไร?” เหยสงถาม

“แกปล่อยเจ้านายฉัน ฉันจะปล่อยน้องชายแก” ส้าวส้วยกล่าว

เหยสงมองส้าวส้วยไปครู่หนึ่ง ก็ได้ปล่อยหลี่ฝาง

ส้าวส้วยมีดวงตาที่ฆ่าคน เห็นดวงตาคู่นี้ ทำให้เหยสงเชื่อ

คนนี้เป็นถึงน้องชายของตัวเอง

ชีวิตของน้องชายตัวเอง แลกกับแขนข้างหนึ่งคนอื่น มันช่างไม่คุ้มค่าเสียเลย

เหยสงปล่อยมือ หลี่ฝางก็ดึงแขนของฉินวี่เฟย รีบวิ่งไปด้านหลังของส้าวส้วยทันที

เวลานี้ ส้าวส้วยจึงได้ปล่อยคน ปล่อยเหยโก่วไป

เหยสงมองส้าวส้วย แววตาเต็มไปด้วยความกลัว

เหยโก่วกับหลี่ฝางไม่เหมือนกัน หลี่ฝางเป็นเพียงเด็กธรรมดาคนหนึ่ง แต่เหยโก่วนั้น แม้ว่ายังไม่ถึงขั้นยอดฝีมือ แต่ก็เคยฝึกฝนวิชาการต่อสู้มาบ้าง

เมื่อกี้ความว่องไวในการลงมือของส้าวส้วย มันคล่องตัวมาก กลับทำให้เหยโก่วไม่รู้ตัวเลย เมื่อเขารู้ตัวอีกที คอก็ถูกส้าวส้วยล็อกไว้แล้ว

อีกอย่าง คนที่เหยสงจะหา ก็คือส้าวส้วย

ในเมื่อส้าวส้วยมาแล้ว เป้าหมายของเหยสง ก็บรรลุแล้ว

ก่อนที่จะหักแขนของหลี่ฝางนั้น เหยสงก็แค่อยากจะสั่งสอนส้าวส้วยเท่านั้นเอง

เพียงแต่การสั่งสอนนี้หากต้องแลกด้วยชีวิตของน้องชายตัวเอง มันก็ใหญ่เกินไป!

“พวกเราไป” เหยสงชำเลืองมองส้าวส้วยไปแวบหนึ่ง ก็ได้พูดกับเหยโก่วน้องชายของตัวเอง

“ไป?” เหยโก่วอึ้งไปชั่วขณะ

ไปได้ไง?

พวกเรามาหาส้าวส้วยไม่ใช่เหรอ?

ในเมื่อส้าวส้วยมาแล้ว แล้วเราจะไปทำไม?

เหยโก่วไม่เข้าใจ หรือว่า พี่ใหญ่ของตัวเองปอดแหกเสียแล้ว?

เหยโก่วกำลังคิด เหยสงนั้นได้ก้าวเท้าเดินแล้ว ไปแล้ว

เหยโก่วรีบวิ่งตามไปติดๆ พี่ใหญ่ไม่อยู่แล้ว ตัวเองยังจะยืนอยู่ข้างกายปีศาจอย่างส้าวส้วย ไม่เท่ากับหาที่ตายหรอกเหรอ?

เพิ่งจะตามเหยสงทัน เหยโก่วก็อดไม่ได้ที่จะถาม: “พี่ใหญ่ ทำไมพวกเราต้องไปด้วย?”

“แกไม่ได้ยินเหรอ? คนที่ชื่อหลี่ฝาง เป็นคุณชายของรีสอร์ต ก็เท่ากับว่า ตรงนี้เป็นถิ่นของพวกเขา เรามาก่อเรื่องในถิ่นของเขา แกคิดว่ามันจะง่ายเหรอ? เราก็ไม่ได้พาคนมาด้วย รีสอร์ตทั้งรีสอร์ต ล้วนเป็นคนของพวกมัน”

สำหรับแค้นของ เฉินเฉิน พี่ไม่มีทางลืมหรอก

“นี่มันไม่ใช่เมื่อก่อนแล้ว เมื่อก่อนพี่ชอบต่อสู้ฆ่าคน เพราะพี่ไม่มีอะไรเลย ต้องอาศัยหมัดเหล็กคู่นี้ในการก่อร่างสร้างตัว แต่ปัจจุบันนี้ พี่มีครอบครัวมีลูก และมีถิ่นของตัวเอง ไม่อย่าใช้ชีวิตที่มันเสี่ยงอันตรายแบบนั้นอีกแล้ว” เหยสงขมวดคิ้วแล้วกล่าว

แม้ว่าส้าวส้วยอายุยังไม่มาก แต่ว่าเหยสงก็ไม่มีความมั่นใจที่จะชนะเขาได้ ดังนั้น จึงอยากจะใช้เล่ห์กลสักหน่อย

“อยู่ในสังคมนี้ มันต้องใช้สมอง” เหยสงชี้ไปที่หัวของตัวเอง แล้วกล่าว

เหยโก่วฟังที่เหยสงอธิบายแล้ว ทำได้เพียงเบ้ปาก กลับไม่ได้พูดอะไรเลย

พูดไปพูดมา ก็ปอดแหกนั่นแหละ

เป็นครั้งแรกที่เหยโก่วเห็นพี่ชายตัวเองปอดแหก

ในเวลานี้ จู่ๆส้าวส้วยก็ลุกขึ้น วิ่งไปข้างหน้า วิ่งไล่ตามเหยโก่วกับเหยสงทั้งสองคน

เวลานี้ เหยโก่วรีบตั้งท่าอย่างรวดเร็ว เพื่อป้องกันการทำร้ายจากส้าวส้วย

และเหยสง ก็ได้แผ่รังสีความโหดบนตัวออกมา กำหมัดอย่างแข็งแกร่ง จ้องมองส้าวส้วยอย่างเย็นชา

เหยสงมองส้าวส้วย จากนั้นสถานการณ์ก็ตึงเครียดขึ้นมาทันที

“นายหาเรื่องเหรอ?”