NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 305

บทที่ 305 ฉินวี่เฟยเข้าหากลางดึก

ยืนอยู่หน้าประตูวิลล่า ฉินวี่เฟยหยุดไปครู่หนึ่ง เธอไม่ใช่คนโง่ ก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าเมื่อเข้าไปในวิลล่าต้องเกิดอะไรขึ้น.......

“เป็นอะไรเหรอ?” หลี่ฝางมองฉินวี่เฟยแล้วถาม

“ไม่มีอะไร เปิดประตูเถอะ”

ฉินวี่เฟยกวาดสายตาไปโดยรอบ เห็นว่ารอบๆไม่มีคน ก็เลยรีบให้หลี่ฝางเปิดประตู เปิดประตูแล้วก็รีบเข้าไปในวิลล่าทันที

“เธอกลัวอะไรเหรอ” เมื่อเห็นภาพนี้ หลี่ฝางก็หัวเราะขึ้นมา

ภาพเมื่อกี้ มองแล้วน่ารักดี

“ยังจะกลัวอะไรได้ล่ะ? ก็กลัวคนอื่นเห็นไง ไม่ว่ายังไงฉันก็เป็นคุณหนูของตระกูลฉิน หากให้คนอื่นเห็นว่าฉันเข้ามาวิลล่าของนายกลางดึก นายจะให้ฉันแต่งกับใครได้อีก? นายก็ไม่แต่งงานกับฉันสักหน่อย” ขณะที่พูด ฉินวี่เฟยก็มองหลี่ฝางด้วยสายตาที่ต่อว่า

ฉินวี่เฟยถอดรองเท้าส้นสูงออก เปลี่ยนเป็นรองเท้าใส่อยู่บ้าน กล่าวอย่างตลึง: “บ้านนายหรูหราเกินไปเปล่า แม้แต่รองเท้าใส่อยู่บ้านยังเป็นlvรุ่นรุ่นลิมิเต็ดด้วย?”

“ฉันนึกว่ามันคือยี่ห้อลาเสียอีก” หลี่ฝางยิ้มอย่างอายๆ พูดจบ ก็ถูกฉินวี่เฟยพูดให้ประโยคหนึ่ง ช่างมีอารมณ์ขันจริงๆ

ในเวลานี้ หลี่ฝางก็ถูกฝ่ามือของตัวเอง เดินไปด้านหน้าของฉินวี่เฟย ยื่นมือไปรูดซิปตรงหลังของเธอลง

ฉินวี่เฟยที่นั่งอยู่บนโซฟา ร่างกายสั่นเล็กน้อย

เมื่อคืนฉินวี่เฟยใจกล้า ปล่อยตัว เป็นเพราะเธอดื่มเยอะเกินไป บวกกับหลี่ฝางก็มึนๆด้วย

วันนี้ ฉินวี่เฟยที่มีสติ ก็รู้สึกเขินอายไม่น้อย

นอกจากคุณหมอแล้ว ไม่มีใครเคยแตะต้องร่างกายของเธอมาก่อน

“แผลปริแล้วจริงๆด้วย” เมื่อเห็นเลือดบนผ้าพันแผล หลี่ฝางรู้สึกสงสาร

หลี่ฝางไปเอากล่องยามา เพื่อจะเป็นทำแผลให้ฉินวี่เฟยใหม่......

ระหว่างทำแผล มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกเนื้อต้องตัว หลี่ฝางที่รู้ตัว ยังหลับตาลง เมื่อฉินวี่เฟยเห็นเข้า ก็พูดอย่างคนใจกว้าง: “ช่างเถอะ นายก็มองเถอะ ยังไงร่างกายนี้ก็ให้นายแล้ว ไม่เป็นไร”

“ฉันไม่ใช่ว่าอายที่จะดู ฉันกลัวว่าเมื่อฉันดูแล้วจะอดใจไม่ไหว” หลี่ฝางหัวเราะกล่าว

“นายก็ไร้มนุษยธรรมไปป่ะ ฉันเป็นขนาดนี้แล้ว สมองนายยังคิดเรื่องอะไรอีก” ฉินวี่เฟยหัวเราะอยู่ลำคอ ว่ากล่าวตักเตือน

“เธอไม่เข้าใจหรอก ผู้ชายก็เหมือนกันหมด.......เธอสวยขนาดนี้ รูปร่างดีขนาดนี้ ผิวพรรณก็ผุดผ่อง ฉันที่เต็มไปด้วยเลือดของผู้ชาย เมื่อเห็นแล้วจะสามารถทนได้เหรอ?”

“มันก็ใช่ งั้นก็ไปจัดการเองที่ห้องน้ำเลย”

“เมื่อกลางวันคุณหมอก็ได้บอกแล้ว ว่าฉันไม่สามารถออกแรงได้”

หลังจากที่ทำแผลให้ฉินวี่เฟยแล้ว หลี่ฝางก็มองฉินวี่เฟยไปแวบหนึ่ง เห็นว่าในแววตาของเธอ มีความกลัวเล็กน้อย

หลี่ฝางก็หัวเราะขึ้นมา ย่อตัวลงคร่อมอยู่บนตัวของฉินวี่เฟย: “เธอกลัวฉันจะกินเธอมากขนาดนั้นเลยเหรอ”

“อืม กลัว” ฉินวี่เฟยพยักหน้า ยอมรับ

“แล้วทำไมเมื่อคืนเธอถึงใจกล้าขนาดนั้น ทำไม เจ้าหน้าที่รัฐนั้นจุดไฟเผาได้ แต่ไม่อนุญาตให้ประชาชนจุดไฟ? หลี่ฝางมองฉินวี่เฟยอย่างหื่นกาม

“นายแหละที่เป็นเจ้าหน้าที่รัฐ ฉินวี่เฟย”กลอกตาใส่หลี่ฝาง ก็หันหน้าไปอีกฝั่ง

หันหน้าไปแล้ว ใบหน้าของฉินวี่เฟย ก็แดงขึ้นมาทันที ยังรู้สึกแสบๆร้อนๆด้วย

“ฉินวี่เฟย เธอเคยได้ยินมั้ยครั้งแรกเจอกันไม่สนิทเหมือนคนแปลกหน้า ครั้งที่สองเหมือนคนสนิท?” หลี่ฝางกล่าวอย่างมีเลศนัย

หลี่ฝางในตอนนี้ ไม่ใช่หลี่ฝางคนก่อนแล้ว ใจของเขา ยิ่งอยู่ยิ่งกล้า

บวกกับฉินวี่เฟย ตามหลี่ฝางมาที่วิลล่าอย่างง่ายดาย จริงๆแล้ว ต่อให้หลี่ฝางมีอะไรกับฉินวี่เฟยจริงๆ เธอก็คงจะทำอะไรไม่ได้

“อะไรครั้งแรกเหมือนคนแปลกหน้าครั้งที่สองกลายเป็นคนสนิท นี่ไม่ใช่การคบเพื่อน หลี่ฝาง นายทำตัวดีๆหน่อยนะ ไม่อยากนั้น ฉันจะตะโกน” ฉินวี่เฟยเบ้ปากพูด

“อย่านอนที่โซฟาเลย ไปนอนที่เตียงเถอะ”

หลี่ฝางหัวเราะแฮ่ๆพร้อมกล่าว

ฉินวี่เฟยมองหลี่สายด้วยสายตาที่โกรธเคือง โกรธจนตาจะถลนออกมาแล้ว

เป็นอะไร? โกรธเหรอ? หลี่ฝางยิ้มๆ

ฉินวี่เฟยกัดฟันอย่างเคืองๆ: “ทำไมนายหน้าด้านจริงๆ”

“ไม่ใช่หน้าด้าน ฉันชอบดูเวลาที่เธอโกรธ มันน่ารักดี” หลี่ฝางหัวเราะกล่าว

ฉินวี่เฟยหมดคำพูด ลุกจากโซฟา เดินเข้าไปในห้องนอน