NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 325

บทที่ 325 จุดอ่อนของเจ้าหัวแบน

ตอนนี้มู่เสี่ยวไป๋จะอ่อนแออยู่บ้าง หากเหยนเสี่ยวน่ากล้าที่โต้กลับจริงๆ มู่เสี่ยวไป๋ย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู้แน่

แต่ประเด็นสำคัญคือ...

เหยนเสี่ยวน่ากลับไม่กล้าลงมือนี่สิ ดังนั้นจึงได้แต่ปล่อยให้มู่เสี่ยวไป๋รังแก

มู่เสี่ยวไป๋ถือเข็มขัดGucciอยู่ในมือและฟาดมันลงบนตัวของเหยนเสี่ยวน่า

เหยนเสี่ยวน่าใช้แขนปิดใบหน้าของตนอย่างสุดชีวิต กลัวว่ามู่เสี่ยวไป๋จะทำให้ใบหน้าของตนเสียโฉม

“แม่งเอ้ย กล้าตีเพื่อนฉัน?”

หลี่ฝางเลิกคิ้ว จากนั้นจึงตรงดิ่งเข้าไปในห้องและยกเท้าขึ้นเตะมู่เสี่ยวไปลงไปกับพื้นทันที

มู่เสี่ยวไป๋ร่างกายอ่อนแออย่างยิ่ง จนแทบจะเรียกได้ว่าทนลมทนฝนไม่ไหว หลี่ฝางเตะเขาโดยไม่ได้ใช้แรงอะไรมากมาย แต่กลับทำเอามู่เสี่ยวไป๋ลุกไม่ขึ้นแล้ว

แน่นอนว่า ต่อให้ร่างกายของมู่เสี่ยวไป๋จะได้รับการฟื้นฟู แต่ยังไม่มากพอที่จะเผชิญหน้ากับหลี่ฝาง

“เธอโง่หรือไง ไม่รู้จักตอบโต้? นับถือเธอเลยจริงๆ”

หลี่ฝางช่วยประคองเหยนเสี่ยวน่าขึ้นมาจากพื้น บนแขนของเหยนเสี่ยวน่า เต็มไปด้วยรอยแผลที่เกิดจากเข็มขัด

เมื่อเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งถูกมู่เสี่ยวไป๋รังแกขนาดนี้ ในใจของหลี่ฝางก็โมโหจนเก็บไม่อยู่ เขาเอื้อมมือไปแย่งเข็มขัดของมู่เสี่ยวไป๋มา และฟาดลงไปที่ใบหน้าของเขาสองครั้ง

มู่เสี่ยวไป๋ร้องเสียงหลงขึ้นมา จากนั้นจึงรีบตะโกนเรียกชื่อเสี่ยวโจวที่อยู่ห้องข้างๆ

ในตอนนี้มู่เสี่ยวไป๋ ราวกับเด็กที่ถูกรังแกแล้วตะโกนเรียกหาพ่อของตน มองดูแล้วน่าอับอายอย่างยิ่ง

หลังจากยืนขึ้นมา เหยนเสี่ยวน่าก็เบะปากอย่างน่าสงสาร เธอมองไปที่แขนสองข้างที่เต็มไปด้วยรอยแผล คิ้วขมวดแน่น ดวงตาทั้งสองข้างมีหยาดน้ำตาไหลรินลงมา

“เจ็บจะแย่แล้ว หลี่ฝาง นายว่ามันจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้หรือเปล่า?” เหยนเสี่ยวน่าร้องไห้และถามอย่างเป็นกังวล

หลี่ฝางพูดไม่ออกอยู่บ้าง ผู้หญิงคนนี้ให้ความสวยความงามมาเป็นอันดับแรกจริงๆ

แขนของเหยนเสี่ยวน่าถูกฟาดจนเป็นรอยเลือดขึ้นมาหลายเส้น หลี่ฝางเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าทิ้งรอยแผลเป็นไว้หรือไม่เขาเอ่ยอย่างไม่แน่ใจ “ฉันจะรู้ได้ยังไง ไม่เคยถูกฟาดแบบนี้สักหน่อย”

“เธอก็เหมือนคนโง่ไปได้ มู่เสี่ยวไป๋ฟาดเธอ เธอไม่รู้จักหนีหรือไง?” หลี่ฝางกลอกตาใส่เหยนเสี่ยวน่าดู

หลี่ฝางเองก็รู้ว่าสถานะของมู่เสี่ยวไป๋นั้นสูงกว่าเหยนเสี่ยวน่าหลายเท่า จะให้เหยนเสี่ยวน่าโต้กลับมู่เสี่ยวไป๋ เธอย่อมไม่กล้าทำแน่

ต่อให้พ่อของเหยนเสี่ยวน่าจะมาที่นี่ด้วยตนเอง ก็ไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับคุณชายตระกูลมู่เช่นกัน

ช่องว่างด้านสถานะนั้นใหญ่จนเกินไป

แต่ว่าการวิ่งหนีไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนี่?

เหยนเสี่ยวน่าเบะปาก สีหน้าเต็มไปด้วยท่าทีจนใจ “จะให้ฉันวิ่งไปไหนล่ะ คุณชายมู่รู้จักฉัน ถ้าฉันวิ่งหนี เขาคงไปฟาดฉันถึงบ้าน ถึงตอนนั้น คนทั้งครอบครัวฉันคงพลอยซวยไปด้วย”

“คุณชายมู่ไม่พอใจ ให้เขาฟาดไม่กี่ที ระบายอารมณ์ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องมาล้างแค้นกันในอนาคต” เหยนเสี่ยวน่าเอ่ย

หลี่ฝางแสยะยิ้ม เขามองไปที่เหยนเสี่ยวน่าและถาม “ถ้าอย่างนั้นนี่ฉันมายุ่งไม่เข้าเรื่องรึเปล่า หรือว่าฉันควรจะทำเป็นมองไม่เห็นดี ให้เขาฟาดเธอต่อไป?”

เหยนเสี่ยวน่าเอนตัวพิงแขนของหลี่ฝางและพูดว่า “ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันซาบซึ้งที่นายช่วยฉันอย่างแน่นอน เพียงแต่... เฮ้อ จะพูดยังไงดี..”

เหยนเสี่ยวน่าขมวดคิ้วและคิดอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยออกมาประโยคหนึ่ง “วงการนี้ก็เป็นแบบนี้ ไปทำให้คนใหญ่คนโตขุ่นเคืองเข้า คนตัวเล็กก็ได้แต่ยอมรับความเจ็บปวดไป”

หลี่ฝางพยักหน้า เขาเข้าใจความหมายของเหยนเสี่ยวน่าไม่น้อย

ในกลุ่มวงการลูกเศรษฐี พอสื่อสารกันจริงๆ ก็ยากอย่างยิ่ง

หากเกิดไปเจอตอแข็งเข้า ให้คุณคุกเข่า คุณก็ต้องคุกเข่า

ไม่งั้น ครอบครัวของคุณก็จะแตกสลายลงไปได้อย่างง่ายดาย

อย่างเช่นคนอย่างมู่เสี่ยวไป๋ เขามีอำนาจมากพอที่จะทำแบบนั้น

หากตระกูลมู่จะจัดการกับตระกูลเหยนจริง อย่างนั้นโรงกลั่นเหล้าของตระกูลเหยน จากนี้ไปจะขายไม่ออกสักขวด

เสี่ยวโจวได้ยินเสียงเรียกของมู่เสี่ยวไป๋ ก็รีบวิ่งออกมาจากห้องของฉินวี่เฟยและมาด้านนี้ทันที

หลังจากมองดู เสี่ยวโจวก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

เสี่ยวโจวมองไปที่หลี่ฝางด้วยความซับซ้อน เขาขมวดคิ้ว จากนั้นจึงเข้าไปพยุงมู่เสี่ยวไป๋

คนอื่น ๆ เสี่ยวโจวลงมือได้ แต่กับหลี่ฝาง เสี่ยวโจวตัดใจลงมือไม่ลงจริงๆ

เพิ่งจะวางมู่เสี่ยวไป๋ให้นั่งลงไปที่เตียง มู่เสี่ยวไป๋ก็ด่าเสียงเหี้ยมขึ้นมาทันที “หูของแกมันหนวกหรือไงวะ? ฉันเรียกแกตั้งค่อนวัน ตอนนี้ถึงเพิ่งจะมา?”

“ไอ้สารเลวเอ้ย อยากให้ฉันตายก่อนใช่ไหมแกถึงมีความสุข?” มู่เสี่ยวไป๋มีสีหน้าบูดบึ้งและด่าว่าเสี่ยวโจว

เสี่ยวโจวมีสีหน้านิ่งสงบ ราวกับไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น

ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เจ้าหัวแบนแพ้ให้กับโหจื่อและทำให้มู่เสี่ยวไป๋ต้องเสียหน้า มู่เสี่ยวไป๋ก็มักจะใช้คำพูดด่าว่าเจ้าหัวแบนทุกวัน

ตอนแรกเจ้าหัวแบนก็ยังไม่ชินอยู่บ้าง แต่ต่อมาพอหลายๆ ครั้งเข้า เจ้าหัวแบนก็ทำตัวเข้าหูซ้ายทะลุหูขวากับคำด่าของมู่เสี่ยวไป๋

“แกจะมายืนโง่อยู่กับฉันตรงนี้ทำไม ยังไม่เข้าไปแก้แค้นให้ฉันอีก? อย่างกับไอ้โง่ ไม่รู้จริงๆ ว่าคุณปู่รั้งขยะอย่างแกเอาไว้ในตระกูลเราไปทำไม”

ตั้งแต่ที่หมาทิเบตันมายังบ้านตระกูลมู่ มู่เสี่ยวไป๋ก็รังเกียจเจ้าหัวแบนอย่างยิ่ง

เจ้าหัวแบนยังยืนนิ่งอยู่ตรงหน้ามู่เสี่ยวไป๋และไม่ได้ทำอะไร

มู่เสี่ยวไป๋ยกเท้าขึ้นและเตะใส่หน้าแข้งของเจ้าหัวแบน “ฉันให้แกไปแก้แค้น แกหูหนวกหรือไงวะ!”

มู่เสี่ยวไป๋เตะเท้าเจ้าหัวแบน แต่เจ้าหัวแบนกลับไม่เป็นอะไรแม้แต่น้อย ในขณะที่มู่เสี่ยวไป๋หลับเจ็บจนต้องสูดปาก

เมื่อกี้ตอนที่เขาถูกหลี่ฝางเตะลงบนพื้น รอยแผลจากมีดบนหน้าท้องก็ปริแตกออกมาสายหนึ่ง

บวกกับเมื่อครู่ที่เขาเตะออก ยิ่งทำให้หน้าท้องถูกกระทบกระเทือนจนปากแผลปริแตกขึ้นอีกครั้ง

“คุณชาย ในห้องมีสองคน เป็นใครที่ตีคุณ?” เจ้าหัวแบนถามอย่างจงใจ

“แกคิดว่าไอ้เวรนั่นกล้าตีฉันหรือไง?”