NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 334

บทที่334 ไปปล้นเงินกับโหจื่อ

มู่เสี่ยวไป๋กัดฟันแน่ จ้องหลี่ฝาง：“คุณบ้าแล้วเหรอ？”

“ผมไม่ได้บ้า ผมถามคุณสบายหรือไม่สบาย？”หลี่ฝางยิ้มอย่างเย็นชา

ถึงแม้ก่อนหน้านี้สไตล์ของหลี่ฝางจะเลวทราม แอบทำลับหลัง แต่ไม่เคยลงมือหนักขนาดนี้มาก่อน

ครั้งนี้ หลี่ฝางเข้ามาก็หักขาของมู่เสี่ยวไป๋ ทำให้มู่เสี่ยวไป๋รู้สึกผิดปกติไปมาก

กระดูกขาที่หักก็มีความเจ็บปวดเข้ามา มู่เสี่ยวไป๋เจ็บจนหน้ามีเหงื่อไหล

ครั้งนี้ มู่เสี่ยวไป๋ทรมานหนักมาก

หูหลุดไปครึ่งหนึ่ง

ขาหักไปท่อนหนึ่ง

เดิมทีมู่เสี่ยวไป๋ก็อ่อนแออยู่แล้ว จะทนกับการโดนทรมานไปมาแบบนี้ได้ไง

ในสภาพแวดล้อมที่คับแคบและชื้นแบบนี้ มู่เสี่ยวไป๋ได้เจอความเจ็บปวดที่ชีวิตนี้ไม่เคยเจอมาก่อนแล้ว

“หลี่ฝาง เก่งนักก็มาเอาผมให้ตายเลยสิ จะได้ประหยัดห้าร้อยล้านของปู่ผมด้วย”มู่เสี่ยวไป๋ไม่รู้ทำไม จู่ๆเวลานี้ก็เปลี่ยนท่าที ดูแข็งแกร่งขึ้นมา

เมื่อก่อน มู่เสี่ยวไป๋เป็นคนเหลาะแหละ

“ห่า คุณคิดว่าผมไม่กล้าเหรอ”หลี่ฝางด่าเสร็จ ก็ทุบกระบองใส่ไปที่หัวของมู่เสี่ยวไป๋

มู่เสี่ยวไป๋ล้มไปที่พื้น สีหน้าก็ซีดขาวขึ้น

“มา ออกแรงสิ ทำไม ไม่ได้กินข้าวเหรอ ถ้าคุณมีความสามารถจริง ก็เอากระบองตีผมตายสิ！”มู่เสี่ยวไป๋พูดขำใส่หลี่ฝาง

พอคิดถึงเรื่องน่ารังเกียจที่มู่เสี่ยวไป๋ทำ ความโมโหในใจของหลี่ฝาง ก็เพิ่มมากขึ้น

หลี่ฝางยกกระบองขึ้นมา ตอนที่จะตีกระบองใส่เขา โหจื่อก็มา

โหจื่อรีบวิ่งเข้ามา ห้ามหลี่ฝางไว้ แล้วพูด：“เจ้านาย อย่าใจร้อนสิ ชีวิตของผู้ชายคนนี้ มีค่าถึงห้าร้อยล้านเลยนะ ถ้าคุณทำเขาตาย ห้าร้อยล้านนี้ ผมจะไปเอาที่ใครล่ะ”

“ผมเอาแพลตฟอร์มถู่โต้วของผมให้คุณ โอเคไหม！”หลี่ฝางพูดอย่างเซ็งๆ

โหจื่อกลอกตาใส่ส้าวส้วย：“ท่าน เจ้านายนี่ทำอะไรไม่มีเหตุผลเลยนะ ท่านจะยังยั้งหน่อยไม่ได้หรือไง ดีที่ผมมาถึงทัน ไม่งั้น ห้าร้อยล้านของผมปลิวไปแล้ว”

“เมื่อกี๊ที่คุยโทรศัพท์ ก็เห็นน้ำเสียงของเจ้านายผิดปกติ”

โหจื่อตระหนักถึงปัญหา จึงรีบตามมา

ฆ่ามู่เสี่ยวไป๋ไม่ได้！

เรื่องหนึ่งที่ทุกคนรู้อยู่แก่ใจ

มู่เสี่ยวไป๋ตายที่สถานตากอากาศ สถานตากอากาศนี้เกิดเรื่องใหญ่แน่

โหจื่อแย่งกระบองมาจากมือของหลี่ฝาง ดึงแขนของหลี่ฝางแล้วพูด：“เจ้านาย อะไรอีกเนี่ย？”

“โมโหขนาดนี้？ไอ้ระยำนี่ทำอะไรอีก？คุณบอกผมมา ผมรับประกันว่าเขาตายทั้งเป็นแน่！”โหจื่อหัวเราะหึหึ

หลี่ฝางไม่ได้พูด ถ้าเอาเรื่องที่จางกงหมิงประสบพูดออกมา มู่เสี่ยวไป๋เดาออกแน่ ว่าเสี่ยวโจวเผาเขา

ใครจะไปรู้ว่า ถึงหลี่ฝางไม่พูด มู่เสี่ยวไป๋ก็ดันเดาออก

“เสี่ยวโจวบอกคุณแล้วสินะ？”

มู่เสี่ยวไป๋ยิ้มอย่างเยือกเย็น เงยหน้ามองหลี่ฝาง：“คุณโมโหขนาดนั้น แล้วยังอยากฆ่าผมอีก น่าจะรู้เรื่องที่จางกงหมิงเจอแล้วสินะ？”

“หลี่ฝาง คุณฆ่าผมได้ ฆ่าผม จางกงหมิงก็มีชีวิตอยู่ไม่ได้”

“แม่เอ๊ย คุณขู่ผมเหรอ”หลี่ฝางยกเท้าเตะไปที่ท้องของมู่เสี่ยวไป๋

ขาเตะออกไปที่ท้องของมู่เสี่ยวไป๋นี้ ก็เริ่มเลือดออก

“เจ้านาย ไม่ต้องเตะแล้ว ทำต่อไป ระยำนี่ตายแน่”โหจื่อพูดอย่างเจ็บปวด

มู่เสี่ยวไป๋ในตอนนี้ คือของรักของหวงของโหจื่อ

ไม่นานนัก หมอของสถานตากอากาศก็เดินมา

“ทำไมคุณช้าขนาดนี้ ต้นเงินต้นทองผมจะตายอยู่แล้ว”โหจื่อต่อว่าหมอ

หมอมาที่ตรงหน้ามู่เสี่ยวไป๋ แต่ถูกมู่เสี่ยวไป๋ดันไปแรงๆที่ด้านข้าง：“ไปไกลๆ ผมไม่ต้องการให้พวกคุณรักษา”

“หลี่ฝาง ไม่ใช่ว่าคุณอยากตายเหรอ？ดี ผมจะตายให้คุณดู คุณชายแห่งตระกูลมู่ ตายที่สถานตากอากาศหลงเหมิงของพวกคุณ ผมจะดูสิว่าสถานตากอากาศหลงเหมิงจะยังเปิดต่อไปได้ไหม”มู่เสี่ยวไป๋จ้องหลี่ฝางด้วยใบหน้าชั่วร้าย

มู่เสี่ยวไป๋ในตอนนี้ ทุ่มเทชีวิตของตัวเองสุดๆ

โหจื่อคุกเข่าลง มองมู่เสี่ยวไป๋แล้วโน้มน้าว：“คุณชายมู่ คุณลำบากทนทุกข์อีกแล้ว คุณเป็นถึงคุณชายแห่งตระกูลมู่ ในวันข้างหน้า จะมีความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งไม่สิ้นสุด ถ้าคุณตาย ทั้งหมดนี้ก็ไม่เหลือแล้ว”