NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 334

บทที่334 ไปปล้นเงินกับโหจื่อ

มู่เสี่ยวไป๋กัดฟันแน่ จ้องหลี่ฝาง：“คุณบ้าแล้วเหรอ？”

“ผมไม่ได้บ้า ผมถามคุณสบายหรือไม่สบาย？”หลี่ฝางยิ้มอย่างเย็นชา

ถึงแม้ก่อนหน้านี้สไตล์ของหลี่ฝางจะเลวทราม แอบทำลับหลัง แต่ไม่เคยลงมือหนักขนาดนี้มาก่อน

ครั้งนี้ หลี่ฝางเข้ามาก็หักขาของมู่เสี่ยวไป๋ ทำให้มู่เสี่ยวไป๋รู้สึกผิดปกติไปมาก

กระดูกขาที่หักก็มีความเจ็บปวดเข้ามา มู่เสี่ยวไป๋เจ็บจนหน้ามีเหงื่อไหล

ครั้งนี้ มู่เสี่ยวไป๋ทรมานหนักมาก

หูหลุดไปครึ่งหนึ่ง

ขาหักไปท่อนหนึ่ง

เดิมทีมู่เสี่ยวไป๋ก็อ่อนแออยู่แล้ว จะทนกับการโดนทรมานไปมาแบบนี้ได้ไง

ในสภาพแวดล้อมที่คับแคบและชื้นแบบนี้ มู่เสี่ยวไป๋ได้เจอความเจ็บปวดที่ชีวิตนี้ไม่เคยเจอมาก่อนแล้ว

“หลี่ฝาง เก่งนักก็มาเอาผมให้ตายเลยสิ จะได้ประหยัดห้าร้อยล้านของปู่ผมด้วย”มู่เสี่ยวไป๋ไม่รู้ทำไม จู่ๆเวลานี้ก็เปลี่ยนท่าที ดูแข็งแกร่งขึ้นมา

เมื่อก่อน มู่เสี่ยวไป๋เป็นคนเหลาะแหละ

“ห่า คุณคิดว่าผมไม่กล้าเหรอ”หลี่ฝางด่าเสร็จ ก็ทุบกระบองใส่ไปที่หัวของมู่เสี่ยวไป๋

มู่เสี่ยวไป๋ล้มไปที่พื้น สีหน้าก็ซีดขาวขึ้น

“มา ออกแรงสิ ทำไม ไม่ได้กินข้าวเหรอ ถ้าคุณมีความสามารถจริง ก็เอากระบองตีผมตายสิ！”มู่เสี่ยวไป๋พูดขำใส่หลี่ฝาง

พอคิดถึงเรื่องน่ารังเกียจที่มู่เสี่ยวไป๋ทำ ความโมโหในใจของหลี่ฝาง ก็เพิ่มมากขึ้น

หลี่ฝางยกกระบองขึ้นมา ตอนที่จะตีกระบองใส่เขา โหจื่อก็มา

โหจื่อรีบวิ่งเข้ามา ห้ามหลี่ฝางไว้ แล้วพูด：“เจ้านาย อย่าใจร้อนสิ ชีวิตของผู้ชายคนนี้ มีค่าถึงห้าร้อยล้านเลยนะ ถ้าคุณทำเขาตาย ห้าร้อยล้านนี้ ผมจะไปเอาที่ใครล่ะ”

“ผมเอาแพลตฟอร์มถู่โต้วของผมให้คุณ โอเคไหม！”หลี่ฝางพูดอย่างเซ็งๆ

โหจื่อกลอกตาใส่ส้าวส้วย：“ท่าน เจ้านายนี่ทำอะไรไม่มีเหตุผลเลยนะ ท่านจะยังยั้งหน่อยไม่ได้หรือไง ดีที่ผมมาถึงทัน ไม่งั้น ห้าร้อยล้านของผมปลิวไปแล้ว”

“เมื่อกี๊ที่คุยโทรศัพท์ ก็เห็นน้ำเสียงของเจ้านายผิดปกติ”

โหจื่อตระหนักถึงปัญหา จึงรีบตามมา

ฆ่ามู่เสี่ยวไป๋ไม่ได้！

เรื่องหนึ่งที่ทุกคนรู้อยู่แก่ใจ

มู่เสี่ยวไป๋ตายที่สถานตากอากาศ สถานตากอากาศนี้เกิดเรื่องใหญ่แน่

โหจื่อแย่งกระบองมาจากมือของหลี่ฝาง ดึงแขนของหลี่ฝางแล้วพูด：“เจ้านาย อะไรอีกเนี่ย？”

“โมโหขนาดนี้？ไอ้ระยำนี่ทำอะไรอีก？คุณบอกผมมา ผมรับประกันว่าเขาตายทั้งเป็นแน่！”โหจื่อหัวเราะหึหึ

หลี่ฝางไม่ได้พูด ถ้าเอาเรื่องที่จางกงหมิงประสบพูดออกมา มู่เสี่ยวไป๋เดาออกแน่ ว่าเสี่ยวโจวเผาเขา

ใครจะไปรู้ว่า ถึงหลี่ฝางไม่พูด มู่เสี่ยวไป๋ก็ดันเดาออก

“เสี่ยวโจวบอกคุณแล้วสินะ？”

มู่เสี่ยวไป๋ยิ้มอย่างเยือกเย็น เงยหน้ามองหลี่ฝาง：“คุณโมโหขนาดนั้น แล้วยังอยากฆ่าผมอีก น่าจะรู้เรื่องที่จางกงหมิงเจอแล้วสินะ？”

“หลี่ฝาง คุณฆ่าผมได้ ฆ่าผม จางกงหมิงก็มีชีวิตอยู่ไม่ได้”

“แม่เอ๊ย คุณขู่ผมเหรอ”หลี่ฝางยกเท้าเตะไปที่ท้องของมู่เสี่ยวไป๋

ขาเตะออกไปที่ท้องของมู่เสี่ยวไป๋นี้ ก็เริ่มเลือดออก

“เจ้านาย ไม่ต้องเตะแล้ว ทำต่อไป ระยำนี่ตายแน่”โหจื่อพูดอย่างเจ็บปวด

มู่เสี่ยวไป๋ในตอนนี้ คือของรักของหวงของโหจื่อ

ไม่นานนัก หมอของสถานตากอากาศก็เดินมา

“ทำไมคุณช้าขนาดนี้ ต้นเงินต้นทองผมจะตายอยู่แล้ว”โหจื่อต่อว่าหมอ

หมอมาที่ตรงหน้ามู่เสี่ยวไป๋ แต่ถูกมู่เสี่ยวไป๋ดันไปแรงๆที่ด้านข้าง：“ไปไกลๆ ผมไม่ต้องการให้พวกคุณรักษา”

“หลี่ฝาง ไม่ใช่ว่าคุณอยากตายเหรอ？ดี ผมจะตายให้คุณดู คุณชายแห่งตระกูลมู่ ตายที่สถานตากอากาศหลงเหมิงของพวกคุณ ผมจะดูสิว่าสถานตากอากาศหลงเหมิงจะยังเปิดต่อไปได้ไหม”มู่เสี่ยวไป๋จ้องหลี่ฝางด้วยใบหน้าชั่วร้าย

มู่เสี่ยวไป๋ในตอนนี้ ทุ่มเทชีวิตของตัวเองสุดๆ

โหจื่อคุกเข่าลง มองมู่เสี่ยวไป๋แล้วโน้มน้าว：“คุณชายมู่ คุณลำบากทนทุกข์อีกแล้ว คุณเป็นถึงคุณชายแห่งตระกูลมู่ ในวันข้างหน้า จะมีความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งไม่สิ้นสุด ถ้าคุณตาย ทั้งหมดนี้ก็ไม่เหลือแล้ว”

“เด็กดี รับการรักษาดีๆเถอะนะ”

โหจื่อลูบหน้ามู่เสี่ยวไป๋ เหมือนลูบสัตว์เลี้ยงของตัวเอง

ในตอนนี้มู่เสี่ยวไป๋ อ่อนแอมาก เขาจ้องโหจื่อ：“ที่คุณสน ไม่ใช่ความเป็นความตายของผม แต่เป็นห้าร้อยล้านสินะ！”

“ไอ้ลูกหมาอย่างคุณ ใจดำอำมหิต กล้าเอาห้าร้อยล้าน ไม่กลัวตาย！”

“วางใจเถอะ คุณชายมู่ ผมเป็นคนกระหายมาก ไม่มีทางถูกบีบตายแน่”โหจื่อหัวเราะหึๆ

ไม่นานนัก มู่เสี่ยวไป๋ไม่ต่อต้านอีกต่อไป เขารับการพันแผลจากหมอ

ยังไง ลึกข้างในกระดูกของมู่เสี่ยวไป๋ก็ยังไม่อยากตาย

“จางกงหมิงคือพี่ชายผม ทางที่ดีคุณอย่าทำร้ายเขา ไม่งั้นผมไม่ปล่อยคุณแน่”หลี่ฝางพูดทิ้งไว้ แล้วหมุนตัวออกไปจากห้องใต้ดิน

โหจื่อยื่นน้ำให้มู่เสี่ยวไป๋ ก็ตามออกไปจากคุกใต้ดิน

“โหจื่อ เมื่อกี๊คุณไปทำไม？”ส้าวส้วยมองโหจื่อ แล้วถาม

“ไม่ได้ทำไร แค่ปรึกษาบางเรื่องกับลูกพี่”

ส้าวส้วยตอบกลับอย่างพอเป็นพิธี หันไปมองหลี่ฝาง พูด：“เจ้านาย ดูคุณสิ รู้อยู่แล้วว่ามู่เสี่ยวไป๋คือต้นเงินต้นทองของผมไปทำซะโหดขนาดนั้น ถ้าทำเขาตาย ปัญหาใหญ่แน่”

“คุณอยากระบาย ก็ไม่จำเป็นต้องทำเขาตาย ผมเห็นที่คุกใต้ดินมีขังพวกบ้ากามอยู่หลายคน คุณไปเรียกพวกบ้ากามนั่นหน่อยไปมีอะไรทางข้างหลังกับมู่เสี่ยวไป๋ ไม่ดีกว่าเหรอ น่าจะสนุกมากๆ”โหจื่อหัวเราะหึๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความลามก

“ทำไมคุณไม่รีบพูดเร็วกว่านี้？”

หลี่ฝางกลอกตาใส่โหจื่อ พูดบ่นเล็กน้อย

ต้องบอกว่า โหจื่อผู้ชายคนนี้ ร้ายกว่าตัวเองเยอะเลย เรียกได้ว่าเป็นคนร้ายกาจคนหนึ่งจริงๆ

หลี่ฝางรีบหันหน้าไป เตรียมทำตามที่โหจื่อพูด ให้ความทรงจำที่ยากจะลืมต่อมู่เสี่ยวไป๋

โหจื่อจับแขนของหลี่ฝางไว้ พูดว่า：“เจ้านาย ออกมาแล้ว คุณยังจะกลับไปทำไมอีก”

“ผมให้พวกน้องชายหวางเฉินพวกนั้น จัดการมู่เสี่ยวไป๋แล้ว”หลี่ฝางหัวเราะหึหึ พูด

“ช่างเถอะ ครั้งหน้าละกัน ไป เจ้านาย ผมจะพาคุณไปปล้น”

โหจื่อโอบไหล่ของหลี่ฝาง ลากออกไปนอกสถานตากอากาศ

“ท่าน ไปด้วยกันเถอะ”

โหจื่อเรียกส้าวส้วยด้วย

ดังนั้นที่เรียกส้าวส้วย เพราะอยากให้ส้าวส้วยไปช่วย

และที่เรียกหลี่ฝาง โหจื่อกลัวว่าหลี่ฝางอยู่ต่อไป จะทำมู่เสี่ยวไป๋ตาย

“โหจื่อ คุณจะพาผมไปปล้นจริงเหรอ？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว มองโหจื่อ

“ใช่”

“ห่าเอ๊ย โรคจิตเหรอไง ผมคุณชายที่สง่างามของตระกูลหลี่ จะไปปล้นกับคุณเนี่ยนะ？ผมไม่มีเงินเหรอ？”หลี่ฝางกลอกตาใส่ โหจื่อเขม็ง เตรียมเปิดประตูจะลงจากรถ

“ถ้าผมบอกคุณว่า ไปปล้นเงินที่ตระกูลมู่ล่ะ”โหจื่อหัวเราะด้วยใบหน้าชั่วร้าย

“เจ้านาย คุณคิดจริงๆเหรอว่าผมจะได้เงินขู่กรรโชกห้าร้อยล้านมาได้อย่างราบรื่นเหรอ？เหอะๆ เพื่อชีวิตของมู่เสี่ยวไป๋ มู่เจิ้งถังเอาห้าร้อยล้านให้ผมจริงๆ แต่ให้ก่อน แล้วต่อมาก็เอาคืนไปแน่นอน”

“หมายความว่าไง？”หลี่ฝางไม่ค่อยเข้าใจ

“มู่เจิ้งถังแจ้งความแล้ว เขาเอาเงินให้ผมแน่ จากนั้นก็แลกกับมู่เสี่ยวไป๋ หลังจากมู่เสี่ยวไป๋ออกไปจากสถานตากอากาศอย่างปลอดภัย เขาต้องให้ตำรวจล้อมรอบสถานตากอากาศแน่ ห้าร้อยล้านนี้ จะต้องถูกตำรวจยึดกลับไป เอาคืนมู่เจิ้งถังแน่”

“อีกย่างตอนนี้ ผมก็จะถูกจับ ทั้งสถานตากอากาศ ก็จะเป็นที่ฉาวโฉ่”โหจื่อทำเสียงในลำคอ พูดอย่างเย็นชา

“ดังนั้น คุณคิดจะปล้นเงินก้อนนี้ไป？”หลี่ฝางจึงเข้าใจความตั้งใจของโหจื่อ

ตอนแรกโหจื่อคิดไม่ถึงว่าจะกรรโชกเงินของมู่เจิ้งถัง เขาอยากให้มู่เจิ้งถังเอาเงินสดห้าร้อยล้านออกมา จากนั้นก็ปล้นเงินก้อนนี้ไป

ถึงว่าเป็นการล่องูออกจากถ้ำ

และงู ก็เป็นเงินสดห้าร้อยล้าน

ต้องบอกว่า โหจื่อนี้ ความคิดแผนการช่างลึกซึ้ง

“ถูก ระหว่างทางที่เราปล้นเงินก้อนนี้ ให้เขาเสียหายจนพูดไม่ออก รอเงินถึงมือผม พวกเราค่อยปล่อยมู่เสี่ยวไป๋”โหจื่อจุดบุหรี่ให้ตัวเอง ยิ้มอย่างภูมิใจ

“เราสามคนเนี่ยนะ？”

“เราสามคน ไปปล้นเงิน？คุณบ้าหรือไง เงินมากมายขนาดนั้น ตระกูลมู่จะต้องส่งคนไปเยอะแน่”

“คุณคิดว่าชิงง่ายขนาดนั้นเชียว”หลี่ฝางกลอกตาใส่โหจื่อ

โหจื่อหัวเราะ：“ไม่ใช่สาม แต่เป็นสอง”

“เรื่องปล้นเงิน แค่ผมกับท่านผมก็พอแล้ว เจ้านาย คุณมองอยู่ข้างๆก็พอ ไม่ต้องลงมือ”โหจื่อพูดจบ ก็สตาร์ทรถไป