NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 335

บทที่335 เงินโปรยลงมากจากฟ้า

หลี่ฝางรู้สึกว่าโหจื่อยิ่งไม่น่าเชื่อถือมากขึ้น หลี่ฝางไม่ได้สงสัยความสามารถของโหจื่อกับส้าวส้วย ก็แค่ห้าร้อยล้าน อย่างน้อยต้องรถกี่คัน？

ครั้งที่แล้วซื้อคฤหาสน์บ้านซาน เงินที่ส้าวส้วยเอาไป ไม่พอสองร้อยล้าน ก็แค่ร้อยล้าน

แต่ร้อยล้าน ก็เต็มไปทั้งรถบรรทุกคันหนึ่งแล้ว

ห้าร้อยล้านนี้ อย่างน้อยก็ต้องห้าคัน？

สามคน รถห้าคันไปปล้น？

และยังไม่ให้หลี่ฝางลงมือ……

ไม่รอหลี่ฝางพูดอะไร โหจื่อก็สตาร์ทรถ

“คุณรู้เส้นทางพวกเขาเหรอ？”ส้าวส้วยนั่งที่นั่งข้างคนขับ เอียงหัวมองโหจื่อ

“เพิ่งรู้”

โหจื่อพยักหน้า：“ลูกพี่บอกผม”

“ความหมายของลูกพี่？”ส้าวส้วยถามต่อ

โหจื่อเบะปาก พูด：“เขาไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น สายตาลูกพี่นั้น สนใจห้าร้อยล้านที่ไหนกัน แต่ในเมื่อเขาไม่ได้ห้าม งั้นพวกเราก็ทำเถอะ”

ส้าวส้วยหัวเราะเหอะๆ ใบหน้านิ่งเฉย

หลี่ฝางก็ยิ่งสงสัยตัวตนส้าวส้วยกับโหจื่อ

นี่สองคนนี้เป็นภูตผีปีศาจที่ไหนกันเนี่ย！

นี่จะไปปล้นห้าร้อยล้าน ทำไมพวกเขาไม่กังวลเลย？

ปกติปล้นธนาคารปล้นได้มากแค่ไหน？

“มา เจ้านาย สูบบุหรี่ ใจเย็นก่อน ผมกลัวเดี๋ยวจะทำคุณตกใจ！”โหจื่อหยุดรถลงที่เนินถนนแห่งหนึ่ง หันไปจุดบุหรี่ให้หลี่ฝาง

ช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ หลี่ฝางจะมีอารมณ์สูบบุหรี่ที่ไหนกัน

“ทำไมหยุดรถล่ะ？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว

สถานที่นี้ ถือว่าเป็นสถานที่รกร้างแห่งหนึ่ง

นี่คือเส้นทางของรถทหาร？

หลี่ฝางสงสัยหน่อยๆ รับบุหรี่จากมือโหจื่อ หลี่ฝางสูดหายใจ พูด：“โหจื่อ คุณมั่นใจไหม？ถ้าคุณไม่มั่นใจอย่าดันทุรังเลย ถ้าหากถูกจับ เรื่องนี้ใหญ่โตแน่！”

“เจ้านาย นี่ดูถูกผมเหรอ？คนที่จะจับผมโหจื่อได้ยังไม่เกิดเลย”โหจื่อเลียปาก หัวเราะ ชี้ไปที่ ด้านหลังของหลี่ฝาง：“เจ้านาย เอากล้องด้านหลังคุณมาให้ผม！”

หลี่ฝางหันหน้าไป มองเห็นกล่องไม้จันทน์อันหนึ่ง

กล่องกระจายกลิ่นหอมอ่อนๆออกมา หลี่ฝางพูดสงสัย：“ด้านในใส่อะไรไว้？”

“คุณเปิดดูก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ？”โหจื่อยิ้มบางๆ

ด้วยความแปลกใจ หลี่ฝางเปิดกล่องไม้จันทร์อันนั้น

กลิ่นความเย็น แพร่ออกมาจากกล่องไม้จันทร์

“ปืนเหรอ？”หลี่ฝางกลืนน้ำลาย อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น นี่คือครั้งแรกที่หลี่ฝางลูบปืนสไนเปอร์

ความรู้สึกเยือกเย็นนี้ ทำให้หลี่ฝางประหม่า ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น

โหจื่อหัวเราะหึหึ เอาปืนสไนเปอร์มาไว้ในมือ จากนั้นก็ลงจากรถ

“ท่าน กฎเดิม ผมระเบิดยาง คุณฆ่าคน……ไม่สิ ฆ่าไม่ได้ ที่นี่คือประเทศจีน”โหจื่อส่ายหน้าใบหน้าปรากฏความไม่สบายใจ：“ในจีนไม่สนุกเท่าไหร่ อะไรก็ต้องสนนู่นสนนี่”

“ปล่อยวางไม่ได้”โหจื่อเบะปาก

ส้าวส้วยโบกมือให้โหจื่อ ยิ้มบางๆ พูดว่า：“เอาน่า ผมรู้ว่าควรทำอย่างไร ไม่ต้องให้คุณมาสอนหรอก”

โหจื่อพยักหน้า อย่างไม่มีความลังเล ถือปืนสไนเปอร์หายไป

“ส้าวส้วย ก็เราสามคน พอไหม？”หลี่ฝางกังวลหน่อยๆ ปล้นเงินเป็นสิ่งที่ผิดกฎหมายนะมากไปกว่านั้นยังเป็นห้าร้อยล้านนะ

หากประสบความสำเร็จ ก็เป็นข่าว

หากล้มเหลว ก็เข้าคุก

หลี่ฝางยิ่งคิดยิ่งรู้สึกกลัว ดูเหมือนผลลัพธ์เช่นนั้น จะไม่ใช่อย่างที่ตัวเองคิดไว้

“ถึงแม้โหจื่อดูไม่เอาไหนเท่าไหร่ แต่ทำเรื่องอะไรแล้วน่าเชื่อถือกว่าผมเยอะ”

ส้าวส้วยกลับเชื่อใจโหจื่อมาก เขาพูดยิ้มๆ：“เจ้านาย คุณวางใจเถอะ”

เวลานี้ สายของโหจื่อก็โทรเข้ามา

หลี่ฝางกดรับสาย แล้วก็ได้ยินคำพูดโหจื่อ：“พวกเขามาแล้ว พวกคุณรีบสวมหน้ากากเถอะ”

“หน้ากาก？”หลี่ฝางตะลึง

“อยู่ใต้ที่นั่งผม มีถุงเท้าหลายคู่ หลากหลายสี แต่ผมแนะนำให้คุณสองคนใส่สีดำ”โหจื่อหัวเราะหึๆ พูด：“เจ้านาย อย่ารังเกียจล่ะ นี่เป็นของรักของหวงของผมเลยนะ”

“ไสหัวไปไกลๆไอ้เด็กนี่ นี่ถือเป็นของรักของหวงยังไง？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว ด่าอย่างเซ็งๆ

เปิดที่นั่งของโหจื่อออก หลี่ฝางเห็นกล่องเล็กๆ ในกล่องเล็กๆ ใส่ถุงเท้าอยู่หลายสิบคู่

“เจ้านาย นี่คุณก็ไม่รู้เหรอ？ถุงเท้าพวกนี้ ผมขโมยมาจากองค์หญิงYavin”โหจื่อพูดอย่างน่าสงสาร：“เห้อ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะได้เจอองค์หญิงYavinของผม”

“คุณนี่มันโรคจิตจริงๆ รีบวางเถอะ”

หลี่ฝางวางสายอย่างพูดไม่ออก จากนั้นก็มองถุงเท้าแต่ละคู่พวกนี้ ก็ถามส้าวส้วย：“ส้าวส้วย โหจื่อบอกว่านี่คือถุงเท้าขององค์หญิงYavinอะไรนั่น จริงหรือเปล่า？”