NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 336

บทที่336 มู่เจิ้งถังมาแล้ว

โหจื่อหัวเราะเหอะๆ จุดบุหรี่ให้ตัวเอง พูดอย่างเนิบๆ：“เจ้านาย คุณไม่มีห้าร้อยล้านนี้เหรอไง？”

“ไม่ได้ขาด……”หลี่ฝางส่ายหน้า

เงินของตระกูลหลี่ ทั้งชีวิตนี้หลี่ฝางก็ใช้ไม่หมด ไม่ได้ขาดห้าร้อยล้านนี้จริงๆ

ถึงไม่ได้ขาดเงิน แต่ทิ้งไปฟรีๆ หลี่ฝางปวดใจหน่อยๆ

มีห้าร้อยล้านนี้ ซื้อเครื่องบินส่วนตัวสองลำไม่ดีกว่าเหรอ？

โหจื่อมองฉากที่ธนบัตรทีละใบๆลอยหล่นลงจากฟ้า ยิงฟันใส่：“เจ้านาย สบายใจไหม？”

“ฉากแบบนี้ เป็นร้อยปีก็ยากที่จะเห็น ดูสิ นี่เป็นผลงานชิ้นเอกของพวกเราเลย”โหจื่อหันหน้ามองหลี่ฝาง เผยให้เห็นฟันสีเหลืองเป็นแถว ความภูมิใจบนใบหน้าเหมือนกำลังบ่งบอกความเจ๋งของเขา

ฉากแบบนี้ มันน่าตื่นเต้นเกินไปแล้ว

แค่เวลาสองสามนาทีเท่านั้น ทั้งเมืองเอก ก็ปั่นป่วนไปหมด

คุณต้องเคยเห็นฝนตกจากฟ้า หิมะตกจากฟ้า ……

แต่ต้องไม่เคยเห็นเงินตกลงจากฟ้าแน่นอน……

ห้าร้อยล้านเลย！

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาเร่งด่วนที่เลิกงานพอดี ทุกคนต่างจ้องเงินกลางอากาศ ทั้งหมดต่างกระโดดโลดเต้น

เหมือนกับความฝัน

โหจื่อสูบบุหรี่ เหมือนกำลังชื่นชมสาวสวยที่สุดในโลกคนหนึ่ง เอาแต่ยิ้มอย่างนั้น

“ถึงแม้เงินก้อนนี้ไม่อะไรสำหรับพวกเรานัก แต่ถ้าคนทั่วไปเก็บได้ ก็เปลี่ยนโชคชะตาพวกเขาได้เลย คิดๆดูแล้ว น่าสนุกดี”

เวลานี้ โหจื่อรู้สึกว่าตัวเองคือพระเจ้า

เพราะว่ามีแค่พระเจ้าเท่านั้นที่สามารถเปลี่ยนโชคชะตาชีวิตคนอื่นได้ และก็มีเพียงพระเจ้า ที่มีเมตตาเห็นใจเช่นนี้

ห้าร้อยล้านนี้ ไม่ได้กระจัดกระจายไปหมด แต่เป็นมัดๆ ทุกๆมัดมีเป็นหมื่น แค่แย่งมาได้ อย่างน้อยก็แย่งมาได้หมื่นหยวนแล้ว

และมากกว่านั้น ก็ไม่สามารถพูดได้แล้ว

เป็นไปได้ที่จะมีอยู่หลายล้าน แล้วตกลงไปที่ลานในบ้านคนทันที ซึ่งมีความเป็นได้มาก

สำหรับคนธรรมดาแล้ว อย่าว่าแต่หลายล้านเลย หลายแสนก็เปลี่ยนชีวิตพวกเขาแล้ว

ตอนนั้นหลี่ฝางต้องการหมื่นสองหมื่น ก็ไม่ทุกข์ยากขนาดนั้น ซักเสื้อผ้า ซักถุงเท้า และยังต้องล้างเท้าให้เพื่อนตัวเองอีก ……

การกระทำพวกนั้น เดิมทีก็เท่ากับว่าเป็นคนใช้เพื่อนตัวเอง

ถ้าไม่ใช่ว่าถูกเงินทองบีบจนอยู่ปลายหน้าผา ใครจะยอมไปทำเรื่องต่ำต้อยเช่นนั้น？

คิดถึงตรงนี้ หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะยิ้ม คิดว่าโหจื่อทำถูกต้อง

เมืองเอกใหญ่ขนาดนี้ ไม่แน่ว่าอาจจะมีคนที่ตกต่ำที่นั่งอยู่ในมุมไหนสักแห่งเหมือนตัวเองในตอนนั้นก็ได้

หลี่ฝางหวังว่า คนตกต่ำคนนั้น จะเก็บเงินได้เป็นมัดๆ

หลี่ฝางเช็ดน้ำตาออก ออกมาจากรถ แล้วถอดถุงน่องที่หัวออก

“จุดบุหรี่ให้ผมหน่อย”หลี่ฝางยื่นมือไปที่โหจื่อ

“เกิดอะไรขึ้น เจ้านาย ทำไมยังร้องไห้อีก？เสียดายห้าร้อยล้านนี่？”โหจื่อมองขอบตาแดงๆของหลี่ฝาง อดไม่ได้ที่จะถามอย่างสนใจ

“แล้วไม่ใช่เหรอไง นี่มันห้าร้อยล้านเลยนะ ไปเล่นสนุกกับสาวฝรั่งได้ตั้งหลายคน ดูคุณสิ ทำไมเจ๋งขนาดนี้ พูดว่าทิ้งก็ทิ้งเลย？คุณไม่ปวดใจเลยเหรอ？”หลี่ฝางรับบุหรี่มาจากมือโหจื่อ ถามออกไป

“มีอะไรให้ปวดใจล่ะ เงินนี้เป็นของนอกกาย และก็อย่างที่มู่เจิ้งถังพูด ห้าร้อยล้านนี้ มากไปทำให้ลวกมือได้ มู่เจิ้งถังไม่ได้โง่ คนที่กล้าปล้นเงินนี้ไป ในเมืองเอกมีแค่ไม่กี่คนที่กล้า และผู้ต้องสงสัยที่อำคดีอาชญากรรมนี้ ก็เป็นพวกเราที่ใหญ่ที่สุด ดังนั้น เงินนี้ถ้าอยู่ในมือพวกเรา ไอ้ตาแก่มู่เจิ้งถังนั่นจะต้องพยายามเอาคืนแน่นอน ตาแก่นั่นเป็นคนเจ้าเล่ห์ เอาคืนดีๆไม่ได้ ดังนั้น ผมจึงสั่งสอนเขาหน่อย เอาเงินเขากระจายไป ให้เขาไม่ต้องกังวล”โหจื่อหัวเราะ ใบหน้าเต็มไปด้วยความชั่วร้าย

“ผมว่าคุณต่างหากที่เป็นคนเจ้าเล่ห์”หลี่ฝางมองโหจื่อแล้วส่ายหน้า

เวลานี้ ส้าวส้วยก็กลับมา

“มู่เจิ้งถังผู้ชายคนนั้น เดี๋ยวต้องกระอักเลือดแน่”ส้าวส้วยหัวเราะหึหึ เข้าไปในรถ

“ไปเถอะ พวกเรารีบกลับไปกันเถอะ”

“มู่เจิ้งถังก็น่าจะใกล้ถึงสถานตากอากาศแล้ว”

ส้าวส้วยนั่งที่นั่งคนขับ โหจื่อนั่งที่นั่งข้างคนขับ โหจื่อพูดกำชับ：“ท่าน ขับช้าๆหน่อยนะ พวกเราไม่มีภารกิจที่ต้องทำ คุณไม่ต้องรีบ”

“วางใจเถอะ เจ้านายยังอยู่ในรถ ผมจะขับเร็วได้เหรอไง？”

หลี่ฝางเพิ่งกลับเข้าไปในรถ รถก็สตาร์ทออก