NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 337

บทที่337 บิดเบือนข้อเท็จจริง

“ขาของคุณ……”มู่เจิ้งถังก้มหน้ามองขาของหลานชาย ในสายตา ก็มีประกายความเสียใจและโหดเหี้ยมออกมา

ตอนนี้มู่เจิ้งถังก็เจ็ดสิบห้าแล้ว อายุเท่านี้ ถือเป็นผู้อาวุโสแล้ว ……

แต่มู่เจิ้งถัง ไม่ใช่แค่หัวดำ แต่ใบหน้ายังมีความองอาจผึ่งผาย

ดูแล้ว อย่างมากก็ห้าสิบกว่าปี

“ไม้เท้าตาแก่นี่ดูแปลกๆ”อยู่กันไกล ส้าวส้วยก็มองความผิดปกติของมู่เจิ้งถังออก

มู่เจิ้งถังเดินเบาๆ ไม่ใช่คนที่ขามีปัญหาอะไร ทำไมต้องถือไม้เท้าเดินด้วย?

โหจื่อมองไม่กี่ที ก็มองไปทางออก

“เป็นถึงปืน ระวังหน่อยสิ”ตาของโหจื่อไม่รู้ว่ายาวแค่ไหน อยู่ห่างกันไกลก็ยังมองเห็นกระบอกปืน

นี่คือไม้เท้าหัวมังกร และปากกระบอกปืน ก็อยู่ที่ตาทั้งสองข้าง

มือของมู่เจิ้งถังไม่อยู่ห่างจากไม้เท้าเลย เท่ากับว่าเวลาไหนที่ไหน ก็พร้อมฆ่าเสมอ

หลี่ฝางได้ยินคำอธิบายของโหจื่อ ทันใดนั้นก็กลัว

ถ้ามู่เจิ้งถังจะแก้แค้นให้หลานชายตัวเอง ยิงใส่ตัวเองด้วยปืน?งั้นตัวเองไม่จบเห่เลยเหรอ?

แต่พอคิดๆดู หลี่ฝางก็รู้สึกไม่น่าจะเป็นไปได้

มู่เจิ้งถังเป็นถึงหัวหน้าครอบครัวตระกูลมู่ ทำอะไรต้องมีความแน่วแน่ ไม่ถึงวินาทีสุดท้าย ก็เชื่อว่าไม้เท้าของเขา ไม่มีวันกลายเป็นปืนสังหาร แน่

“ปู่ ปู่ต้องแก้แค้นให้ผม”มู่เสี่ยวไป๋น้ำตาไหลตลอด ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา

ถึงจะบอกว่ามู่เจิ้งถังใจร้าย แต่เห็นหลานชายของตัวเองถูกคนรังแกเป็นแบบนี้ นอกจากเขาจะโมโหแล้ว ก็ยังปวดใจ

หลานชายสุดที่รักของตัวเองสองคน คนหนึ่งกลายเป็นผักนอนป่วย ส่วนอีกคน ถูกคนหักขา แล้วยังหูขาด

แววตาของมู่เจิ้งถัง มีคสามโมโหแผ่ออกมา:“ตระกูลหลี่……”

มู่เจิ้งถังกัดฟัน มือคนร้ายที่ทำร้ายหลานชายทั้งสองของตัวเอง ล้วนแต่เป็นตระกูลหลี่

พูดได้ว่า จากนี้ไป ตระกูลมู่กับตระกูลหลี่ ถือว่าเป็นแค้นฝังลึก

ไม่รู้ว่าตอนไหน หลี่ต๋าคางก็พาพ่อบ้านเฉียน มาหน้าที่หน้าประตูสถานตากอากาศ

หลี่ต๋าคางตบไหล่ของหลี่ฝาง พูด:“เสี่ยวฝาง ไป ไปต้อนรับท่านมู่กับพ่อ”

“ครับ”หลี่ฝางพยักหน้า ตามไปอย่างเชื่อฟัง

มีพ่อตัวเองอยู่ ถึงในมือของมู่เจิ้งถังจะมีปืน หลี่ฝางก็ไม่กลัว

“ท่านมู่ ท่านมาได้ยังไง?ไม่บอกผมล่วงหน้า ผมจะได้มาต้อนรับท่านอย่างดี”หลี่ต๋าคางทำมือทั้งสองข้างเคารพไปที่ตรงหน้ามู่เจิ้งถัง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ใบหน้าของมู่เจิ้งถัง เดิมทีเต็มไปด้วยความโกรธ แต่พอหลี่ต๋าคางแสดงออกอย่างดี เขาก็ยิ้มไปให้:“ท่านก็คือลูกชายของคุณท่านหลี่หลี่เจียเฉิน ชื่อหลี่ต๋าคางสินะ?”

หลี่ต๋าคางพยักหน้า:“ท่านมู่มีแววจริงๆ จู่ๆก็จำผมได้”

มู่เจิ้งถังหัวเราะเหอะๆ มองไปที่พวกหลี่ฝาง โหจื่อรอบๆ

“เสี่ยวไป๋น่ะ เมื่อกี๊ใครขู่กรรโชกคุณ?”มู่เจิ้งถังไม่อยากพูดคุยหยอกล้อกับหลี่ต๋าคาง เขามาที่สถานตากอากาศ ก็เพื่อเรื่องสำคัญ

ทุกอย่างตอนนี้ เกินความคาดคิดของมู่เจิ้งถัง

หลานชายตัวเองไม่ได้ถูกจับเหรอ?

แต่ทำไมตัวเองลงจากรถ หลานชายของตัวเอง ก็เดินกะเผลกมาหาตัวเองได้?

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

มู่เจิ้งถังกลับสับสนหน่อยๆ

“เขา……”ชี้ไปที่โหจื่อ มู่เสี่ยวไป๋ก็ปรากฏรอยยิ้มเยือกเย็น

จากนั้น โหจื่อก็ชี้ไปที่หลี่ฝางกับส้าวส้วย:“พวกเขาต่างมีส่วนร่วม ปู่ครับ ตระกูลหลี่นั่นแหละจับผมไป”

“ท่านหลี่ อธิบายที่สมเหตุสมผลให้ผมหน่อยได้ไหม หลานชายของผม สรุปว่าไปเจอะเจออะไรที่สถานตากอากาศพวกคุณ แล้วก็ คนพวกนี้ ในเมื่อตามคุณอยู่ข้างหลัง จะต้องเป็นคนของสถานตากอากาศพวกคุณสินะ?”คิ้วของมู่เจิ้งถังขมวดหน่อยๆ ถามอย่างเยือกเย็น

พูดจริงๆนะ มู่เจิ้งถังนี้ กดความโมโหไว้ได้ดี

หลานชายของตัวเอง ถูกทำจนเป็นแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่น คงระเบิดไปนานแล้ว?

แต่มู่เจิ้งถังกลับยังคงใจเย็น จะเห็นว่าจิตใจของมู่เจิ้งถัง หายากมาก

หลี่ต๋าคางคว้าแขนของหลี่ฝาง ดึงเขามาด้านหน้า ตบหลังหัวหลี่ฝางพูดว่า:“คนนี้ลูกชายผมเอง ชื่อหลี่ฝาง เสี่ยวฝาง รีบสวัสดีคุณปู่มู่สิ”

ถึงแม้หลี่ฝางไม่เต็มใจนัก แต่ก็ฉีกยิ้มให้ พยักหน้าให้มู่เจิ้งถัง:“สวัสดีครับคุณปู่มู่”

“หลี่ฝาง คุณหน้าด้านขนาดนี้ได้ไงกัน เรียกปู่ผมว่า คุณปู่มู่!”มู่เสี่ยวไป๋โกรธจนตัวสั่น

มุมปากหลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ ไม่สนใจหมาบ้าอย่างมู่เสี่ยวไป๋

คิ้วของมู่เจิ้งถัง ขมวดแน่นขึ้น

จากนั้น หลี่ต๋าคางชี้ไปที่ส้าวส้วยกับโหจื่อ แนะนำว่า:“สองท่านนี้ คือบอดี้การ์ดที่ผมเอามาจากต่างประเทศ คนหนึ่งชื่อส้าวส้วย อีกคนชื่อโหจื่อ”

“พวกคุณสองคนรีบเข้าไปทักทายท่านมู่”หลี่ต๋าคางพูดกับส้าวส้วยและโหจื่อ

ส้าวส้วยกับโหจื่อรีบเดินเข้าไปไม่กี่ก้าว พอจะเปิดปากถาม กลับถูกมู่เจิ้งถังห้ามไว้ มู่เจิ้งถังมีสายตาคมกริบ มองหลี่ต๋าคาง:“ท่านหลี่ ไม่ต้องทักทายอะไรหรอก”

“ผมมาที่สถานตากอากาศ มีธุระสำคัญ”มู่เจิ้งถังพูดอย่างเย็นชา

“ที่แท้ท่านมู่ไม่ได้มาเป็นแขกของสถานตากอากาศเรานี่เอง งั้นท่านมู่มีเรื่องอะไรเหรอ?”หลี่ต๋าคางแกล้งทำเป็นสับสน ถามอย่างรู้ทัน

เทคนิคการแสดง หลี่ต๋าคางนั้นลื่นไหลมาก

แม้แต่หลี่ฝางก็คิดไม่ถึง พ่อตัวเองจะหน้าด้านขนาดนี้ รู้อยู่แล้วว่าอะไร ก็ยังทำเป็นไม่รู้เรื่อง

มู่เจิ้งถังมองหลี่ต๋าคางแล้วถาม:“คุณไม่รู้จริงๆเหรอว่าผมมาทำไม?”

หลี่ต๋าคางส่ายหัวพูด:“ไม่รู้จริงๆ ท่านมู่ได้โปรดบอกหน่อย ว่า ผมผิดตรงไหน?”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง