NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 349

บทที่349 คนน่าสงสารถูกบีบบังคับจนร้อนใจ

ในใจของหลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ถ้าตัวเองจน งั้นโลกใบนี้จะยังมีผู้ชายที่สูงรวยหล่ออยู่อีกไหม？

สูงหล่อไม่แน่ แต่อย่างน้อยก็ไม่มีคนรวยแล้ว

“ใช่สิ บอกคุณให้นะ ประวัติของยัยสำส่อนนั่นไม่ธรรมดา พี่ชายเธอคือหัวหน้าตำรวจ แล้วเธอก็รู้จักพวกนักเลงเยอะมาก ครั้งที่แล้วฉันไม่ได้เสียหายจากเงื้อมมือเธอ ฉันเสียหายในเงื้อมมือพี่มือชายด้วย”

พูดไป เหมิงเหมิงถอนหายใจ：“ดีที่พี่ชายเอไม่เลวเท่าไหร่ ขังพวกเราแค่วันเดียว”

“คุณหมายถึงหูเฟยเหรอ？”หลี่ฝางถาม

“ใช่ เขาก็คือพี่ชายของหูเสี่ยวน่าว”เหมิงเหมิงพยักหน้า

หลี่ฝางได้ยินก็แปลกใจ หูเฟยนี่ ไม่ใช่ข้าราชการที่ซื่อสัตย์เหรอ？

กินข้าวเสร็จ หลี่ฝางก็ตามเหมิงเหมิงมาดูหลี่ซ่วยซ่วยด้วยกัน ยืนอยู่ข้างหน้าหลี่ซ่วยซ่วย หลี่ฝางถอนหายใจ ถามว่า：“ยังไม่ฟื้นอีกเหรอ？”

“น่าจะกำลังฝันดีอยู่มั้ง เอาแต่เรียกไห่เย่น ฉันนับให้เขา เรียกไปแล้วสี่สิบกว่าคำ”เหมิงเหมิงเหมือนจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม：“แม่เอ๊ย บนโลกนี้ยังมีความรักแบบนี้ด้วย”

“ผมอยู่ดูเขาเอง คุณไปนอนที่โซฟาเถอะ”หลี่ฝางนั่งลงพูด

“ไปเถอะ ฉันพูดอะไรก็ทำตามนั้น ไม่เคยพูดโม้ ในเมื่อฉันบอกจะดูแลหลี่ซ่วยซ่วย ก็จะดูแลจนเธอฟื้นมา”เหมิงเหมิงพูดอย่างเด็ดเดี่ยว

เห็นเหมิงเหมิงยืนหยัด หลี่ฝางก็ไม่พูดอะไรมาก พูดแค่ว่า：“งั้นผมไปละ”

หลี่ฝางเพิ่งไปไม่นาน เหมิงเหมิงก็ค่อยๆตามไป

จนหลี่ฝางเคาะประตูของฉินจื่อยี่ เหมิงเหมิงเห็นฉินจื่อยี่ออกมา เธอจึงพยักหน้าอย่างพอใจ กลับไปที่หน้าของหลี่ซ่วยซ่วย

“ไห่เย่น……ไห่เย่น……คุณอย่าไป！”

มองหลี่ซ่วยซ่วยที่เต็มไปด้วยคำพูดพล่อยๆ เหมิงเหมิงส่ายหน้า ถอนหายใจ：“ถ้าไอ้ระยำนั่นรักฉันได้เท่านี้ก็คงดี”

คิดถึงทุกอย่างในหลายปีนี้ที่ทำเพื่อหลิวจินหยาง เหมิงเหมิงก็รู้สึกไม่คุ้มค่า

เวลานี้ ในห้องของฉินจื่อยี่

“หลี่ฝาง ผมกำลังอยากหาคุณพอดี ได้ยินว่าน้องสาวผมเกิดเรื่องเหรอ？”

ฉินวี่เฟยเกิดเรื่องตอนนั้น ฉินจื่อยี่กับฉินหยีหรันต่างไปที่งานเลี้ยง ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

จนงานเลี้ยงจบ ฉินจื่อยี่จึงไปสอบถามดู ถึงได้รู้เรื่องที่เกิดขึ้น

หลี่ฝางเอาเรื่องที่เกิด เล่าให้ฉินจื่อยี่ฟังไปรอบหนึ่ง ฉินจื่อยี่ฟังจบ ก็กัดฟันแน่น：“มู่เสี่ยวไป๋ไอ้ระยำนี่ รอเขาออกจากโรงพยาบาลก่อน ผมจะสั่งสอนเขาแรงๆสักหน่อย”

“เกรงว่าคุณจะไม่มีโอกาสแล้ว”หลี่ฝางส่ายหน้า：“รอวันที่มู่เสี่ยวไป๋ออกจากโรงพยาบาล ผมจะต้องเอาเขาติดคุกหัวโตให้ได้ ถึงตอนนั้นอยากทำร้ายเขา ก็ได้แต่ไปทำในคุก”

“เหรอ？คุณจะเอาเขาเข้าคุกจริงๆเหรอ？”ฉินจื่อยี่สงสัยหน่อยๆ：“ตอนนี้เขาคือทายาทของตระกูลมู่ ถ้าคุณเอาเขาเข้าคุกได้ คุณก็จะดัง รู้ไหม？”

“ผมมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์”

“ในมือผมมีหลักฐาน และก็มีพยาน มู่เสี่ยวไป๋ทำเป็นว่าตัวเองป่วย หลบอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเต่าหัวหด แต่เขาไม่สามารถหลบอยู่แต่ในโรงพยาบาลได้ตลอด”หลี่ฝางพูด

ฉินจื่อยี่หัวเราะ：“มู่เสี่ยวไป๋ไม่ง่ายอย่างที่คุณคิด พูดตรงๆ ตระกูลฉินของพวกเรากับตระกูลมู่ เป็นทั้งพันธมิตร และก็เป็นทั้งศัตรู ……โดยส่วนตัวแล้ว ผมกับมู่เสี่ยวไป๋งัดข้อกันหลายครั้ง ก็แพ้เขาหมด”

“แต่ตอนนี้ดีขึ้นเยอะ เสือที่อยู่ในเงื้อมมือเขา ถูกคนจัดการไปแล้ว สำหรับผมแล้ว คือเรื่องดี”ฉินจื่อยี่หัวเราะ

“เป็นพวกเรา”หลี่ฝางแก้ไขให้

“ใช่ เป็นพวกเรา ตั้งแต่นี้ไป มู่เสี่ยวไป๋คือศัตรูของผมฉินจื่อยี่ หลี่ฝาง ต้องการอะไร คุณพูดได้เลย”

“แล้วก็ ปู่ผมเพิ่งโทรมา เขารู้เรื่องของคุณกับน้องสาวผมแล้ว ……”ฉินจื่อยี่มองหลี่ฝางถาม：“คุณดูว่าว่างเมื่อไหร่ ไปบ้านผมหน่อย？”

“เร็วขนาดนี้เชียว？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว

“วันนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุด”

ชุนเซิงมองหลี่ฝาง พูดอย่างมีหวัง：“เจ้านาย คุณให้ผมไปเถอะ”

“คุณมีแผนไหม？อาการของคุณตอนนี้ แม้แต่สวีเถิงเฟยก็ยังสู้ไม่ได้ มากไปกว่านั้นหวางเฉินก็ยังพอมีฝีมือ”หลี่ฝางขมวดคิ้ว ถามชุนเซิง

“มีครับ ผมเคยเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เข้าใจการผลิตเคมี ตอนที่พวกเขาเสพยา ผมจะใส่อะไรเพิ่มไปหน่อย ถึงตอนนั้น พวกเขาต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย”ชุนเซิงพูด

“คุณแน่ใจว่าจะไม่ถูกจับได้？”หลี่ฝางยังคงไม่วางใจ

“วางใจเถอะ เจ้านาย ทุกครั้งที่ไปเอายา ก็ผมเอาทั้งนั้น หวางเฉินไม่ใช่คนที่เชื่อคนอื่นนัก แต่เชื่อผม”ใบหน้าชุนเซิงเต็มไปด้วยความมั่นใจ

“โอเค ในเมื่อคุณโทรคุยกับหวางเฉินแล้ว งั้นผมก็ยอมให้คุณไป แต่คุณจำไว้ว่า อย่าทำอะไรมั่วๆ รักษาชีวิตตัวเองดีๆ ถ้าถูกจับได้ รีบหนีออกมา”

หลี่ฝางตบไหล่ของชุนเซิง：“คุณมันคนน่าสงสาร”

“เจ้านาย คุณอย่าลืมล่ะ หลายวันก่อนผมยังอยากฆ่าคุณ อีกอย่างก็ยังมีมีดแทงไปที่แฟนคุณด้วย”ชุนเซิงเลียริมฝีปาก พูดอย่างรู้สึกขอโทษ

“คุณทำเพื่อช่วยย่าคุณนี่ ผมก็เคยจน เข้าใจความรู้สึกตอนนั้นของคุณดี ตอนที่คนเราหมดหวัง ถึงแม้ต้องเดินทางผิด ก็ต้องถูกบังคับ”

หลี่ฝางไอแห้ง หัวเราะออกมา：“พอคิดดูว่าคุณฆ่าคนเพื่อสามแสน ก็น่าตลกมาก”

“ห่าคนต้องถูกยิงเป้า คุณโง่มาก มูลค่าของคนๆหนึ่ง เทียบกับสามแสนได้ยังไง”หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ พูด

“ตอนนั้นไม่คิดอะไรมาก ถูกพวกมันหลอก”

ชุนเซิงหัวเราะเหอะเหอะอย่างเยือกเย็น：“บอกตรงๆนะ เจ้านาย ที่จริงผมไม่ใช่คนทรยศ หลายปีนี้ ถึงหวางเฉินจะดูแลผม แต่ผมคิดไม่ถึงว่า ในวินาทีสุดท้าย เขาจะขายผม”

“สวีเถิงเฟยรับปากว่าจะให้ผมสามแสน ตอนนี้ตกอยู่ในกระเป๋าของหวางเฉินแล้ว”

“นั่นมันเงินช่วยชีวิตของย่าผมเชียว เงินนี้เขาก็ยังโลภอีก ไอ้ชิงหมาเกิดนี่”ชุนเซิงพูดไป ใบหน้าก็ปรากฏความดุดัน