NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 361

บทที่ 361 ถ้าหากฉันคือคุณชายตระกูลหลี่ล่ะ?

“คุณชายหลี่ รอสักครู่ ไว้ฉันจัดการเสร็จแล้วจะโทรไปหา”

เมื่อซือถูเฟยพูดจบ ก็กดวางสายไป

ที่ร้านเกิดเรื่องเหรอ?

หลี่ฝางเบิกตากว้าง และนึกถึงชุนเซิงทันที

หลี่ฝางมองส้าวส้วย แล้วพูด： “ฝั่งชุนเซิงน่าจะเกิดเรื่องแล้ว ไป เข้าได้ดูสิ”

หลี่ฝางตื่นตระหนก แล้วรีบก้าวเท้า วิ่งไปทางสโมสรเจียงหนาน

พนักงานหุ่นล่ำที่ทำหน้าที่ตรวจตั๋วมองหลี่ฝาง： “ช่างเถอะ เข้าไปเถอะ นายก็เป็นคนที่น่าสงสารคนนึง”

หลี่ฝางชะงักอยู่ครู่ เพราะไม่เข้าใจความหมายที่ชายหุ่นล่ำต้องการจะสื่อ

ทำไมตนถึงกลายเป็นคนน่าสงสารล่ะ?

แต่ว่าหลี่ฝางก็ไม่ได้ได้คิดอะไรมาก จึงวิ่งเข้าไปในสโมสร

เมื่อมาถึงด้านบน หลี่ฝางก็ขมวดคิ้ว ชุนเซิงเกิดเรื่องขึ้นในห้องนี้อย่างที่คิด

ด้านหน้าห้อง มีคนยื่นอยู่หลายคน

หลี่ฝางเดินเข้าไป เมื่อกำลังจะผลักประตูเข้าไป ก็ถูกห้ามไว้ก่อน

“คุณชายหลี่ กรุณารอด้านนอกดีกว่าครับ”

ขณะนั้น ส้าวส้วยกับเฉินฝูเซิงก็วิ่งเข้ามา

“ถ้าหากฉันดึงดันจะเข้าไปล่ะ?” หลี่ฝางพูดเสียงเย็นชา

ชุนเซิงอยู่ด้านในนั้น ถึงยังไงหลี่ฝางก็จะต้องเข้าไปดูให้เห็นกับตา

“คงต้องรบกวนคุณชายกรุณารออยู่ด้านนอกสักครู่ รอให้คุณชายของพวกเราทำธุระเสร็จ คุณชายจะต้องไปหาท่านอย่างแน่นอนครับ” คนที่ยืนอยู่หน้าประตูพูดต่อ

หลี่ฝางส่งสายตาให้ส้าวส้วย ส่วนส้าวส้วยก็ตบไปที่บ่าของเฉินฝูเซิง

“พี่ชาย เจ้าสองคนนี้ ไม่ต้องเหลือถึงผมนะ”

เฉินฝูเซิงหัวเราะฮี่ๆ แล้วพุ่งเข้าไปปะทะกับ คนที่ยื่นอยู่หน้าประตูสองคนนั้นทันที

เฉินฝูเซิงราวกับลูกวัวแรกเกิด คึกซะไม่มี

ถึงแม้จะไม่ชนะ แต่ก็จับสองคนนั้นมัดไว้ได้

ส้าวส้วยเดินเข้ามา แล้วถีบประตูห้องให้เปิดออก

ในห้องส่วนตัวเวลานี้ บนแขนของสวีเถิงเฟย ถูกแทงด้วยมีด และเลือดกำลังค่อยๆ ไหลลงมา

ส่วนหวางเฉินไม่ได้เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย

หลี่ฝางรีบมองไปรอบห้อง ก็พบว่าที่มุมห้อง มีชุนเซิงนอน หายใจรวยรินอยู่

ซือถูเฟยยืนอยู่ที่เดิม และขมวดคิ้วเข้ม

“หลี่ฝาง? นายมาได้ไง?” เมื่อหวางเฉินเห็นหลี่ฝาง นัยน์ตาก็แสดงถึงความอาฆาต

หลี่ฝางไม่ได้สนใจหวางเฉิน และวิ่งเข้าไปดูชุนเซิงทันที แล้วถามว่า： “ไม่เป็นไรนะ?”

ชุนเซิงลืมตาขึ้นอย่างไร้เรี่ยวแรง และค่อยๆ พูดขึ้น： “เจ้านาย ผมขอโทษ”

“เจ้านาย? ที่แท้เป็นนายที่อยู่เบื้องหลังสั่งให้ชุนเซิง ลอบฆ่าคุณชายสวี！”

หวางเฉินลุกขึ้นยืนทันที แล้วเดินไปทางหลี่ฝาง： “คิดไม่ถึงว่านายจะกล้าขนาดนี้ แม้แต่คุณชายสวียังกล้าฆ่า！”

“และยิ่งคิดไม่ถึงว่านายจะโง่ ที่ออกมารับผิดเอง ฮ่าฮ่า ถ้านายไม่เสนอหน้าออกมา เกรงว่าถึงชีวิตนี้ฉันคงไม่มีวันสงสัยนาย”

หวางเฉินมองชุนเซิง และทำสีหน้าเย็นชา： “ชุนเซิง นายติดตามฉันมาตั้งหลายปี ฉันทำอะไรผิดต่อนายเหรอ? หากไม่มีฉัน นายจะมีวันนี้มั้ย?”

“เหอะ นายไม่รู้จักบุญคุณก็ช่าง แต่ยังจะคิดทำร้ายฉัน แอบเล่นตุกติก ใส่อะไรลงไปในยาฉัน ถ้าฉันไม่ไหวตัวทัน เกรงว่าชีวิตฉันกับคุณชายสวี คงถูกนายเอาไปแล้วสินะ?”

“หลี่ฝาง ฉันล่ะอยากจะถามนายจริงๆ ว่าสรุปแล้วนายใช้วิธีไหน ถึงทำให้ชุนเซิงไม่ยอมปริปากเลยแม้แต่น้อย เมื่อกี้ฉันอัดมันจนเกือบตาย มันก็ไม่ยอมเอ่ยปากพูดเลยว่าใครส่งมันมา ชุนเซิงคนนี้ ซื่อสัตย์กับนายจริงๆ เลยนะ！”

“ฉันล่ะยอมใจจริงๆ ฉันเลี้ยงหมาตัวนี้มาตั้งหลายปี แต่ไม่กี่วันก็กลับโดนซื้อไปซะได้”

“แม่งเอ๊ย ตายซะเถอะ！”

หวางเฉินพูด พลางเปลี่ยนสีหน้า เป็นโหดเหี้ยมทันที

หวางเฉินยกขาขึ้น แล้วเตะอัดเข้าไปที่ท้องน้อยของชุนเซิง

ส่วนชุนเซิงที่หายใจรวยรินอยู่ก่อนหน้านี้ เขารับความเจ็บปวดไม่ไหวอีกแล้ว

หวางเฉินก็นับว่าเป็นคนที่มีทักษะ ลูกเตะของเขา มันหนักมากๆ อยู่แล้ว หากชุนเซิงโดนลูกเตะนี้ โอกาสที่จะทำให้เขาตายมีแปดส่วนเลยทีเดียว

หลี่ฝางขมวดคิ้ว แล้วรีบขยับตัวเข้าไป บังชุนเซิงทันที

“ฮ่าฮ่า เคยได้ยินแต่หมาปกป้องเจ้าของ ไม่เคยได้ยินว่าเจ้าของปกป้องหมานะ หลี่ฝาง นายนี่มีความเมตตาจริงๆ นะ” หวางเฉินยิ้มอย่างน่ากลัว： “ถ้างั้น นายรับแทนไอ้ชุนเซิงอีกสักทีสองทีเป็นไง?”

หวางเฉินพูด พลางยกเท้าขึ้นมา แล้วเตะไปทาง หลังของหลี่ฝาง

วินาทีนั้น ส้าวส้วยที่อยู่ตรงหน้าประตู ก็เคลื่อนไหวทันที

ต่อมาก็เกิดเสียงดังโครมคราม