NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 362

บทที่ 362 ยืมมีดฆ่าคน

“อะไรนะ?”

“นายคือคุณชายของบ้านพักตากอากาศ?”

“ฮ่าฮ่า หลี่ฝาง นายอยากจะให้ฉันขำตายใช่มั้ย? คุณชายหลี่เจ้าของบ้านพักตากอากาศ มีเงินไม่ต่ำกว่าหลายแสนล้าน นายคิดว่าอย่างนายเหมือนคุณชายที่มีเงินเป็นแสนๆ ล้านหรือไง?”

หวางเฉินหัวเราะก๊าก หัวเราะจนปากจะฉีกถึงรูหู หัวเราะแบบหยุดไม่ได้

ส่วนหลี่ฝาง แค่ยิ้มอย่างนิ่งๆ แล้วถาม： “งั้นทำไมสวีเถิงเฟยถึงต้องคุกเข่าให้ฉัน และขอร้องให้ฉันปล่อยเขาไปล่ะ?”

“นั่นสิ ทำไมคุณชายสวีต้องคุกเข่าให้นายด้วย? ！！”

หวางเฉินมองหลี่ฝาง แล้วชะงักอยู่ครู่

“ทำไมข้างกายฉันถึงต้องมีบอดี้การ์ดฝีมือดีอยู่ด้วย? ทำไมชุนเซิงถึงเชื่อฟังฉัน?” หลี่ฝางหรี่ตา นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น

หวางเฉินหัวหมุน ราวกับโดนฟ้าผ่า

“นาย......นายคือคุณชายของบ้านพักตากอากาศจริงๆ เหรอ?” หวางเฉินมองหลี่ฝาง แล้วกลืนน้ำลาย

“ไม่เชื่อก็ถามได้”

“ไอ้สารเลว！”

หวางเฉินก้าวเท้าไปทางสวีเถิงเฟย แล้วคว้าคอเสื้อเขาขึ้นมา： “แม่ง นายบอกว่า พ่อแม่ของหลี่ฝางเป็นชาวไร่ธรรมดา บอกว่าตระกูลมันไม่มีเบื้องหลังอะไร ถึงแม้จะฆ่ามันจนตายก็ไม่เป็นไร！”

“สวีเถิงเฟย แกล้อฉันเล่นเหรอ?”

หวางเฉินกัดฟันกรอด แล้วมองสวีเถิงเฟยอย่างโมโห

ในแวดวงนี้ วัดกันที่เงิน

พ่อของตนเหยสงถึงแม้จะพูดได้ว่าเก่งกาจ และมีฐานะสูงส่ง แต่เมื่อเทียบกับพวกนักธุรกิจตัวพ่อพวกนั้น ก็เป็นแค่คนต่ำต้อย

ยกตัวอย่างเช่นเมื่ออยู่ต่อหน้าท่านปู่สวี เหยสงก็โดนเหยียบมิดแล้ว

เหตุผลนั้นง่ายมาก เพราะว่าเรื่องธุรกิจสีดำนั้น มีจุดอ่อนที่ร้ายแรงอยู่ที่นึง

นั่นก็คือกลัวตำรวจ

แล้วก็ที่ดั้นด้นมาเพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพื่อหาเงิน?

หากทำให้คนที่มีเงินไม่พอใจ งั้นยังจะหาเงินได้ยังไง? ปล่อยเงินกู้? ขายยา? หรืออย่างอื่น?

ธุรกิจพวกนี้ ไม่ต้องพูดถึงทำไปทั้งชีวิต ทำแค่หนึ่งวัน ก็อันตรายไปทั้งวัน คาดไม่ได้ว่าวันไหนจะโดนจับ อีกครึ่งชีวิตที่เหลือเข้าไปกินข้าวแดงในคุก

เพราะงั้น การอยู่ในสังคมแบบนี้ ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเปลี่ยนแนวทาง

แบบนี้ถึงจะใช้ชีวิตได้นานหน่อย

“หวางเฉิน นายโง่เหรอ? ฉันก็เพิ่งจะรู้เหนี่ย” ดวงตาคู่นั้นของสวีเถิงเฟยมองไปที่หวางเฉิน： “ถ้าฉันรู้มาก่อน ทำไมฉันจะต้องไปก่อปัญหาให้คุณชายหลี่ด้วยล่ะ ทำไมยังจะต้องหาคนไปฆ่า......”

สวีเถิงเฟยเกือบหลุดปากพูด แต่หลี่ฝางก็กลับช่วยพูดให้： “หาคนมาฆ่าฉันสินะ?”

“เหอะๆ ฉันเป็นลูกชาวบ้านธรรมดา พวกนายก็กล้าที่จะฆ่า พอฉันเป็นลูกเศรษฐี พวกนายก็ไม่กล้าแล้วเหรอ?”

หลี่ฝางเดินไปทางสวีเถิงเฟยกับหวางเฉิน

หวางเฉินต่อยเข้าไปที่หน้าของสวีเถิงเฟยหนึ่งที จนเขาลงไปกองกับพื้น

“คุณชายหลี่ ผมกับคุณชายไม่ได้มีความแค้นอะไรต่อกัน เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรา ทั้งหมดเป็นเพราะไอ้บ้าสวีเถิงเฟยมันยุขึ้นมา”

หวางเฉินพูด พลางเตะเข้าไปที่ท้องของสวีเถิงเฟย： “ต้องโทษไอ้สารเลวนี่！”

“แม่งเอ๊ย ไอ้สารเลว ทำให้ฉันกับคุณชายหลี่เข้าใจผิดกัน” หวางเฉินชกไปทางสวีเถิงเฟย

หวางเฉินรู้ว่าหลี่ฝางเกลียดสวีเถิงเฟย เพราะงั้นจึงฉวยโอกาสอัดสวีเถิงเฟย ให้หลี่ฝางได้ระบายอารมณ์

ตระกูลหลี่แห่งบ้านพักตากอากาศ เป็นตระกูลที่ไม่ควรจะไปทำให้ไม่พอใจเลย

หลี่ฝางส่ายหน้า อย่างเอือมระอา： “หวางเฉิน หากสวีเถิงเฟยไม่ได้บอกถึงฐานะของฉันให้นายรู้ หรือว่าพ่อของนายไม่ได้บอกนายเหรอ?”

“ไม่นี่ หรือว่าพ่อของฉันก็รู้?” หวางเฉินชะงักอยู่ครู่

หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ ： “นายนี่เทียบพ่อนายไม่ได้เลยนะ พ่อนายถึงจะรู้ฐานะของฉันแล้ว ก็เกือบจะบีบแขนฉันจนหัก”

“ตอนนั้นทำเอาฉันตกใจแทบแย่ นายรู้มั้ย?”

หลี่ฝางพูด พลางส่งสายตาให้ส้าวส้วย

ส้าวส้วยก็เข้าใจได้ในทันที และพุ่งเข้าไป คว้าแขนของหวางเฉินเอาไว้

“คุณชายหลี่ ไว้ชีวิตผมเถอะ！” หวางเฉินตกใจจนหน้าซีด

“ใครบอกว่าจะเอาชีวิตนายกัน” หลี่ฝางส่ายหน้า แล้วพูด： “ฉันแค่ต้องการแขนข้างนึงของนายเท่านั้น”

หลี่ฝางพยักหน้าให้ส้าวส้วย ต่อมา ก็ได้ยินเสียงดังกร๊อบ ตามด้วย เสียงร้องของหวางเฉินราวกับหมูโดนเชือด

ส้าวส้วยคว้าแขนอีกข้างของหวางเฉิน เมื่อกำลังเตรียมจะหักแขนอีกข้าง หลี่ฝางก็ปัดมือ แล้วพูด： “ช่างเถอะ หักแค่ข้างเดียวก็พอแล้ว”

หวางเฉินเจ็บจนเหงื่อแตกพลั่ก และพูดกับหลี่ฝางอย่างรู้สึกขอบคุณ： “ขอบคุณคุณชายหลี่ ขอบคุณคุณชายหลี่”

มนุษย์ก็เป็นแบบนี้ ที่จริงแล้วจะฆ่าเขา แต่สุดท้ายก็แค่หักขาเขาไปข้างนึง เขาจะรู้สึกขอบคุณ ขอบคุณที่ไม่ฆ่าเขา

หลี่ฝางเดินไปยังเบื้องหน้าหวางเฉิน แล้วตบไปที่บ่าเขา： “ไม่ต้องโทษสวีเถิงเฟย จะโทษก็โทษที่นายดวงไม่ดี ที่มาเจอฉัน”

“ที่จริงแล้วก่อนจะเจอฉัน โชคนายก็ยังดีอยู่ ระรานคนมากมาย ไม่เห็นเกิดเรื่องอะไรเลย รังแกคนบริสุทธิ์ไปเยอะเลยสินะ? เพิ่งการข่มขู่และล่อลวง เล่นกับผู้หญิงมาไม่น้อยสินะ? นี่ก็คือกรรมของนาย”

“เดินอยู่ริมแม่น้ำบ่อยๆ รองเท้าจะไม่เปียกได้ยังไง”

หลี่ฝางหัวเราะ： “คิดซะว่าฉันลงโทษนายแทนพระเจ้าก็แล้วกัน”

หลี่ฝางยื่นมือไปทางส้าวส้วย แล้วพูด： “ส่งปืนมาให้ฉัน”

ส้าวส้วยลังเลอยู่ครู่： “เจ้านาย......”

“นายกลัวอะไร นายเห็นว่าฉัน เหมือนคนบ้าไม่มีปัญญาเหรอ?” หลี่ฝางพูด

ส้าวส้วยยื่นปืนให้หลี่ฝาง

ซือถูเฟยก้าวขึ้นมาด้านหน้า： “อย่าเล่นจนถึงชีวิตล่ะ ฉันออกไปรอด้านนอก”

ซือถูเฟยพูดจบ ก็เดินออกจากห้องไป

หลี่ฝางถือปืน แล้วจ่อไปที่หัวของหวางเฉิน： “กลัวมั้ย?”

คอของหวางเฉินสั่น แล้วกลืนน้ำลาย เขากลัวจนร่างสั่นไปทั้งตัว

“เอาล่ะ ฉันรู้ว่านายกลัว ถูกปืนจ่อหัว ใครจะไม่กลัวกันล่ะ” หลี่ฝางยื่นปืนให้หวางเฉิน

หวางเฉินไม่ได้รับ แค่หันหน้าไปมองหลี่ฝาง： “คุณชายหลี่ นี่หมายความว่าไงครับ?”

“นายถือไว้ก่อน” หลี่ฝางพูด

หวางเฉินลังเลอยู่ครึ่งนาที ถึงกล้ารับปืนจากมือหลี่ฝางไป

“คุณชายหลี่ ท่านคงจะไม่ให้ผมลั่นปืนใส่ตัวเองหรอกใช่มั้ย? ผมทำไม่ได้หรอกนะ” หวางเฉินส่ายหัว และทำสีหน้าย่ำแย่

“ฉันให้นายลั่นใส่สวีเถิงเฟย”

หลี่ฝางมองสวีเถิงเฟยที่อยู่ตรงพื้น แล้วหัวเราะอย่างเยือกเย็น： “หวางเฉิน ระหว่างพวกเราไม่ได้มีอะไรกัน แต่เพราะว่าสวีเถิงเฟย พวกเราจึงมีความแค้นต่อกัน นายว่าสวีเถิงเฟยน่าเกลียดมั้ย?”

“น่า......เกลียด”

“ใช่ น่ารังเกียจสุดๆ เพราะงั้น ถ้านายอยากจะให้ฉันยกโทษให้นายล่ะก็ ง่ายมาก เล็งไปที่แขนของเขา แล้วยิงสองนัด” หลี่ฝางพูดอย่างนิ่งๆ ： “เรื่องจบ ความคับข้องใจของพวกเราก่อนหน้านี้ ก็ถือว่าหายกัน”

“ไม่ใช่แค่นั้น ไม่แน่ต่อไปพวกเราอาจจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะ” หลี่ฝางโอบไหล่หวางเฉินแล้วพูด