NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 368

บทที่ 368 ลู่หลุ่ยอธิบาย

หลี่ฝางหันกลับไป แล้วมองส้าวส้วยอย่างตกใจเล็กน้อย

“นาย?” หลี่ฝางไม่อยากจะเชื่อ ว่าเบื้องหลังเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด จะเป็นส้าวส้วยที่คอยบงการ

“ทำไมนายต้องทำแบบนี้? ทำแบบนี้สำหรับนายแล้ว หรือว่าสำหรับเราแล้ว มีประโยชน์อะไร?” หลี่ฝางลุกขึ้น ขมวดคิ้วพลางมองส้าวส้วย

ส้าวส้วยเดินเข้าห้อง มายังด้านหน้าหลี่ฝาง： “ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ ลูกพี่หลินจะหนีได้ยังไง?”

“นี่เป็นวิธีที่ไม่มีทางเลือก มีแค่แบบนี้ ลูกพี่หลินถึงจะโผล่หาง ถึงจะหนี” ส้าวส้วยพูดอย่างไม่มีทางเลือก

“เพราะงั้นบนรถเมื่อกี้ นายถึงจงใจพูดถึงชุนเซิง จากนั้นถึงให้หลินชิงชิงโทรหาลูกพี่หลิน ให้เขาหนีไป?”

หลี่ฝางยิงคำถามต่อ

“ใช่แล้ว ผมจงใจ”

“เจ้านาย ไม่มีคิดว่านี่เป็นเรื่องที่ดีสุดๆ สองเรื่องเหรอ? อย่างแรก พวกเราได้ปราบอาชญากรรม รัฐบาลก็ได้เริ่มสอบสวนอย่างละเอียด อย่างที่สอง พวกเราก็ไม่ต้องขัดแย้งกับลูกพี่หลิน ส่วนลูกพี่หลิน ก็มาหาเรื่องเราไม่ได้แล้ว”

“เจ้านาย นี่คือสิ่งที่เจ้านายอยากเห็นไม่ใช่เหรอ?” ส้าวส้วยยิ้ม แล้วพูด： “เจ้านายอยากจัดการคนที่อยู่เบื้องหลังลูกพี่หลินไม่ใช่เหรอ? วางใจ ครั้งนี้ พวกเขาหนีไม่รอดแน่”

“ฝั่งจังหวัด ส่งคนกลุ่มนึงมา คนกลุ่มนั้นไม่ใช่เล่นๆๆ” ส้าวส้วยพูด

หลี่ฝางพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ： “ทำไมนายไม่บอกฉันสักคำ?”

“แผนนี้ นายคิดไว้ตั้งนานแล้วใช่มั้ย?”

“ที่ชุนเซิงออกจากโรงพยาบาลก่อนกำหนด ก็เป็นฝีมือนายใช่มั้ย?” หลี่ฝางรัวคำถามใส่

ส้าวส้วยพยักหน้า แล้วพูด： “ถูกแล้ว เรื่องทั้งหมด เป็นผมที่จัดการเอง”

“ที่ไม่มีบอกเจ้านาย ก็เพราะว่ากลัวเจ้านายไม่เห็นด้วย เพราะว่าแผนนี้ มีช่องโหว่อยู่ ช่องโหว่อยู่ที่ตัวชุนเซิง ที่จริงชีวิตนี้ของชุนเซิง ถูกช่วยมา”

“เปอร์เซ็นต์ที่เขาจะถูกจับได้นั้นมีมาก”

ส้าวส้วยพูด： “แต่ว่าชุนเซิงยินดีรับความเสี่ยงนี้”

หลี่ฝางขมวดคิ้ว แล้วมองส้าวส้วย： “ส้าวส้วย ทำไมฉันรู้สึกว่านายน่ากลัว? ถึงแม้ชุนเซิงจะเพิ่งรู้จักกับเราได้ไม่นาน แต่ก็คือหนึ่งชีวิต ถ้าเขาตาย ในใจนายไม่ฝันร้ายเลยเหรอ?”

ส้าวส้วยพูดอย่างไม่สนใจ： “ถ้าหากผมฝันร้ายได้ง่ายขนาดนั้น ครึ่งชีวิตที่เหลือคงไม่ต้องนอนแล้ว”

“ทุกๆ คน ล้วนแต่มีทางเลือกของตัวเอง”

“สำหรับชุนเซิงแล้ว มันคือบททดสอบ และก็เป็นแบบฝึกหัด ผมบอกกับชุนเซิงแล้ว ถ้าเขาสอบผ่านครั้งนี้ ผมจะให้ชีวิตเขาในแบบที่แตกต่างออกไป”

“เมื่อกี้ที่พูดบนรถ ว่าเก็บชุนเซิงไว้ จะเป็นภัยร้าย ผมโกหกแล้ว เจ้านาย”

“ผมให้ชุนเซิงไป ไม่ใช่ให้เขาหนี แต่ให้เขาไปเรียนรู้”

ส้าวส้วยเพิ่งพูดจบ ชุนเซิงก็พูดแทรกขึ้น： “เจ้านาย นี่เป็นสิ่งที่ผมเลือกจริงๆ”

“ตอนที่พี่ส้าวเจอผม ก็ให้ผมเลือก เขาให้ทางเลือกผมสองทาง ทางนี้ เป็นผมที่เลือกเอง”

“ที่ผ่านมา แต่ละวันของผมมันเรียบง่ายเกินไป นอกจากกินเหล้ากับหวางเฉิน ก็ไม่ได้ทำอะไรแล้ว มีแต่ทำเรื่องวุ่น อีกอย่าง หวางเฉินที่จริงเคยเห็นผมเป็นพี่น้อง ไอ้หมอนั้น มันเห็นผมเป็นแค่คนโง่ชัดๆ ทุกๆ เดือนมันให้ผมไปส่งยาสองครั้ง และแต่ละรอบให้แค่ห้าร้อยเหรียญ แม่ง ของพวกนั้นถ้าโดนตำรวจจับ ผมคงโดนยิงเป้า”

“เจ้านาย คิดว่าหวางเฉินยังเป็นคนอยู่มั้ย? ผมเสี่ยงชีวิตออกไปส่งยาให้ มันกลับให้ผมแค่ห้าร้อย?”

“พี่ส้าวให้ผมมาหนึ่งล้าน อยู่ในบัญชีแล้ว ผมโอนให้คุณป้าไปแล้วหนึ่งแสน ที่เหลือเก้าแสนอยู่ที่ผม ถ้าหากผมต้องพลีชีพจริงๆ เงินก้อนนั้น ก็จะให้กับคุณย่า”

“เจ้านาย อย่าโทษพี่ส้าวเลย ที่พวกเราปิดบังเจ้านาย นั่นก็เพราะพี่ส้าวรู้จักเจ้านายดี ถ้าบอกเจ้านายแล้ว เจ้านายคงจะไม่เห็นด้วย”

“อีกอย่าง ต่อหน้าลูกสาวของลูกพี่หลิน มันง่ายมากที่จะมีพิรุธ” ชุนเซิงพูดแทนส้าวส้วย

“ยอมใจนายจริงๆ เขาเกือบจะทำให้นายตาย นายยังจะไปพูดแทนเขาอีก?” หลี่ฝางมองบนใส่ชุนเซิง

“พี่ส้าวให้ทางเลือกกับผม เป็นผมที่เลือกเอง ถึงแม้จะอันตราย แต่ว่าถ้ารอดมาได้ ก็จะมีอนาคตที่ดี ผมก็ใกล้จะสามสิบแล้ว มัวแต่ก่อความวุ่นวายไม่ได้แล้ว ผมไม่อยากอยู่เฉยๆ ไปทั้งชีวิต อะไรก็ไม่มี แฟนผมถูกผู้ชายวัยกลางคนขับรถเบนซ์แย่งไป ผมคิดว่า ต้องมีสักวัน ที่ผมมีรถเบนซ์ขับ จากนั้นก็ไปหาแฟนเก่า แล้วโอ้อวดต่อหน้าหล่อน ให้การกระทำของผม เป็นคนบอกหล่อน ว่าในตอนนั้นหล่อนเลือกผิดแล้ว” ชุนเซิงพูดอย่างแน่วแน่

หลี่ฝางถอนหายใจ： “ช่างเถอะ ตามใจนายแล้วกัน”