NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 386

บทที่386 ใส่ร้ายหลี่ฝาง

สิ้นเสียงร้องของหลี่ฝาง ความโมโหที่หยูเถิงระงับไว้ ก็พุ่งขึ้นทันที

“ไอ้สัตว์นี่ ไม่จบใช่ไหม？”

เห็นหลี่ฝางเข้ามายั่วยุ ถังจิ้นขมวดคิ้วทันที ยื่นมือไปผลักหลี่ฝาง

เมื่อกี๊หลี่ฝางเรียกได้ว่าแยบยลมาก ถือว่ายืมมือของฉินวี่เฟย ตบเข้าหยูเถิงแรงๆไปฉาดหนึ่ง

หยูเถิงในตอนนี้ถือว่าถูกหักหน้าสุดๆ ขายขี้หน้าขายไปถึงตระกูล

ตอนนี้หลี่ฝางเดินขึ้นไปอีกครั้ง ไปที่หน้าหยูเถิง บอกว่าเขาเป็นขยะ

นี่ไม่ใช่เคราะห์ซ้ำกรรมซัดเหรอ？

ถ้าเป็นคนทั่วไป ก็น่าจะทนไม่ไหว แล้วนับประสาอะไรกับคุณชายแห่งตระกูลหยู？

หยูเถิงที่เพิ่งได้รับตำแหน่งหัวหน้าห้องไป เรียกได้ว่าเพิ่งเป็นหัวหน้าห้องคนใหม่ที่เห่อกันอยู่นั้น ของใหม่ที่เห่อนี้ยังไม่ทันไร ก็ถูกหลี่ฝางตบหน้า ทำลายหมด

ความสง่าผ่าเผยของห้องที่หยูเถิงเป็นนั้น ได้รับความสูญเสียอย่างมาก

ถ้าให้หลี่ฝางเหยียบย่ำอีกครั้ง งั้นหัวหน้าห้องนี้ หยูเถิงก็อย่าเป็นอีกเลย จะมีหน้าเป็นอีกได้ไง？

หยูเถิงยืนขึ้นทันที เขามองหลี่ฝาง ใบหน้าดุร้าย：“คุณคิดว่าเป็นใคร กล้าว่าผมว่าขยะเหรอ？”

“ถังจิ้น จัดการเขาให้ผม！”

หยูเถิงชี้ไปที่จมูกหลี่ฝาง สั่งถังจิ้น

ถังจิ้นพยักหน้า รีบปล่อยหมัดไปที่หลี่ฝาง

ทำให้หลี่ฝางพอการถังจิ้นไม่กล้า แต่ถ้าต่อยหลี่ฝางสักหมัด ถังจิ้นนั้นกล้า

ถังจิ้นยกหมัดเข้าไป กลับไม่คิดว่าหลี่ฝางจะปล่อยหมัดมาก่อน ยกเท้าขึ้นมา กันถังจิ้นไว้ แล้วเตะออกไป

“ห่า！”

ถังจิ้นถูกเตะ ก็ล้มลงไปที่พื้น

หมัดเท้าของหลี่ฝางนี้ ถือว่าโหดพอควร ถีบเข้าใส่ของรักของสำคัญของถังจิ้น

พวกลูกน้องกลุ่มนั้นของถังจิ้น รีบวิ่งเข้ามา ล้อมรอบหลี่ฝางไว้

ตอนนี้เอง อาจารย์ก็เข้ามา

โทรศัพท์ในมือหลี่ฝาง ไม่ได้โทรไป

“ทำอะไรเนี่ย！”

อาจารย์มองหลี่ฝางกับถังจิ้น แล้วถาม

หลี่ฝางคิดว่าถังจิ้นจะฟ้องอาจารย์ แต่ใครจะไปคิดว่า ถังจิ้นได้แต่ยืนขึ้นมา ฉีกยิ้มนิดๆให้กับอาจารย์：“อาจารย์ครับ ของผมหล่น ผมเก็บของเฉยๆ”

ใบหน้าถังจิ้น ยังคงเจ็บปวด

เขาจับเป้ากางเกง กลับไปที่นั่งตัวเอง จากนั้นก็ฟุบลงที่โต๊ะ หน้าตะแคงข้างมา จ้องหลี่ฝาง ปรากฏสายตาสุดแค้น

หลี่ฝางรู้ว่า ถังจิ้นนี้อยากทำร้ายตัวเองส่วนตัว

ถังจิ้นคือนักเลง ที่เขาพูดถึงนั้น คือกำปั้นตัวเอง

สำหรับพวกเขาแล้ว เกิดเรื่องไปแจ้งตำรวจ ฟ้องอาจารย์ คือการกระทำที่น่าละอาย

หลี่ฝางยิ้มอย่างดูถูก ยื่นนิ้วกลางให้ถังจิ้น แล้วชี้ไป

ทำเอาถังจิ้นโกรธมาก เกือบจะตีกับหลี่ฝาง ต่อหน้าอาจารย์

หลี่ฝางกลับไปที่นั่งตัวเอง หวางเสี่ยวโก๋ก็เอื้อมมาที่หูหลี่ฝาง ถามเบาๆ：“นี่คุณทำอะไร ไม่ใช่ว่าไปยั่วยุเหรอ？”

“ถ้าลูกน้องของถังจิ้นมาทำคุณ จะทำไง？”

“ห้องของเรา คนเดียวที่ช่วยคุณได้ ก็คือผม คุณคิดว่าผมจะสู้กับพวกเขาจำนวนมากขนาดนั้นไหวเหรอ？”

“ผมเหงื่อแตกเพราะคุณเลยเมื่อกี๊ ทำเอาผมตกใจแทบตาย”

เมื่อกี๊หวางเสี่ยวโก๋คิดดีแล้ว ถ้าหลี่ฝางถูกทำร้าย เขาก็จะเข้าไปโดนด้วยกัน

นี่ใช่ว่ามีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้านหรือเปล่า？

หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ：“ผมสู้ไม่ได้ แล้วหนีไม่ได้เหรอ？แค่ผมออกจากห้องนี้ได้ พวกเขากล้าทำผมเหรอ？”

หลี่ฝางขำไปพูดไป เขาวางแผนให้ตัวเองนานแล้ว

ถ้าคนของถังจิ้นเข้ามาจัดการตัวเองพร้อมกันหมด ตัวเองก็จะหนีออกจากห้อง ไปหาส้าวส้วย

ใครจะไปคิดว่า อาจารย์มา แล้วช่วยชีวิตเขาพอดี

ตอนพักเที่ยง ส้าวส้วยมาที่หน้าห้อง

ส่วนถังจิ้น เขาพาคนวิ่งเข้ามา ล้อมรอบหลี่ฝางไว้

หลี่ฝางเห็นส้าวส้วย ความมั่นใจในใจก็มา

“ทำไม อยากทำผมเหรอ？”

หลี่ฝางยืนขึ้น ตบหน้าถังจิ้น พูดว่า：“คุณกล้าไหม？”