NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 406

บทที่406 โหจื่อนักแม่นปืน

ส่วนทางด้านนี้ เหยสงกับเหยโก่วตามคนผอมคนหนึ่ง ออกมาจากลานหลังบ้านของตระกูลสวี

ตำรวจก็ไล่ตามมา คนผอมจึงพูดทันที：“ลูกพี่ ข้างหน้าผมจัดรถไว้เรียบร้อยแล้ว”

ได้ยินคำนี้ เหยสงกับเหยโก่วทั้งสองคน ก็วิ่งตามคนผอมไป

เหยสงตัวใหญ่บึกบึน ฝึกศิลปะการป้องกันตัวมาจากสำนัก เขาที่คล่องแคล่วไม่สูงนัก จุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของเขา เกรงว่าจะเป็นบรรดาอาวุธปืน

ถ้าอีกฝ่ายเอาปืนออกมา เหยสงก็จะกลัว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตำรวจที่อยู่ด้านหลัง แต่ละคนต่างจบจากโรงเรียนตำรวจ นั่นไม่ใช่ว่าแม่นปืนเหรอ？

เหยสงพาคนมาเป็นร้อย ทำการนองเลือดใส่ตระกูลสวี ความเลวทรามเช่นนี้ ตำรวจจับตายในที่เกิดเหตุแน่

ได้ยินเสียงปืน เหยสงกลายเป็นคนปวกเปียกอ่อนแอ

“แม่เอ๊ย ที่ผมยังมีอีกห้าล้านกว่าที่ยังไม่เอามาเลย”เหยสงวิ่งหนีไป ก็พูดอย่างเจ็บปวดไปด้วย

“พี่ นี่มันเวลาไหนกันแล้ว ยังคิดเรื่องเงินอีก ชีวิตสำคัญกว่า”เหยโก่วกลับไม่สนใจ จากความสามารถของเขากับเหยสง ไม่ว่าไปที่ไหนๆ ก็ไม่มีทางหิวตายได้

ทั้งสองตามคนผอม วิ่งเข้ามาในซอยเล็กๆแห่งหนึ่ง

เวลานี้ จู่ๆเหยสงก็ตระหนักถึงสิ่งผิดปกติของสถานที่

“คุณไม่ใช่คนของพวกเรา”เวลานี้ เหยสงจึงได้สติคืนมา

“คุณเป็นใครกันแน่？คุณรู้ได้ไงว่าประตูหลังของตระกูลสวีอยู่นั่น？ทำไมต้องช่วยผม？”เหยสงมองไม่ออกว่าคนผอมเป็นคนดีหรือคนเลว

“ขอร้องล่ะ ล้อเล่นอะไรกันเนี่ย”

คนผอมดึงหน้ากากที่ใบหน้าตัวเองออก เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา

โหจื่อ？

ที่แท้ก็โหจื่อ！

โหจื่อหัวเราะอย่างร้ายกาจ มองเหยสงกับเหยโก่วทั้งสองคน：“ดูคุณสองคนสิ ทำไมโง่ขนาดนี้ ให้พวกคุณวิ่งตามผม พวกคุณก็วิ่งตามมา ไม่กลัวผมหลอกพวกคุณเหรอ？”

ที่หนีอย่างฉุกละหุกเมื่อกี๊ บวกกับมืดแล้ว โหจื่อใส่หน้ากาก ดังนั้นเหยสงกับเหยโก่วต่างคิดไม่ถึงว่า จะมีคนมีเจตนาไม่ดีแอบแฝงเข้ามาในทีมตัวเอง

“หลอกพวกเรา？คุณเนี่ยนะ？”

เหยโก่วหัวเราะอย่างดูถูก ยื่นแขนไปทันที แล้วคว้าโหจื่อเข้ามา

โหจื่อหัวเราะในลำคอ พลิกข้อมือคว้าแขนของเหยโก่ว จับล็อกไว้

คิ้วของเหยสงขมวดเข้า มองโหจื่อ：“คิดไม่ถึงว่าจะเป็นนักศิลปะการต่อสู้！”

พูดไป เหยสงก็ยื่นมือออกมา

เสียงปืนดังปัง เหยสงหยุดลง

ต้นขาของเหยสง เริ่มมีเลือดไหลซิบๆ

“ลองเดินขึ้นไปให้ผมดูอีกสิ”

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ในมือของโหจื่อ ก็มีปืนสองกระบอกปรากฏ กระบอกหนึ่งเล็งที่หัวของเหยโก่ว ส่วนอีกกระบอก เล็งไปที่หัวใจของเหยสง

“คุณคือใคร？”

มองที่โหจื่อ สีหน้าเหยสงก็กังวล

เดิมทีคิดว่าโหจื่อคือคนที่ช่วยเขา แต่ตอนนี้เหยสงเพิ่งเข้าใจว่า ที่แท้โหจื่อคือคนที่จะฆ่าตัวเอง

ตอนที่ปืนเล็งมาที่เหยสง ใบหน้าของเหยสง ก็ซีดขาวทันที

“พี่ชายคนนี้ ระหว่างเรามีความเข้าใจผิดอะไรกันใช่ไหม？”เหยสงถามไป

โหจื่อหัวเราะเหอะเหอะ：“เข้าใจผิด？จะมีความเข้าใจผิดอะไรได้ เราสองคนต่างไม่รู้จักกัน ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยเจอกัน”

“งั้นคุณ……งั้นทำไมคุณต้องเอาปืนมาเล็งที่หัวผมด้วย？”เหยสงกลืนน้ำลาย เขาทนกับความเจ็บปวดที่มาจากช่วงขา ถามว่า：“พี่ชายต้องการเงินเหรอ？”

“ผมมีอพาร์ทเม้นท์เล็กๆแห่งหนึ่งที่ฉางหลงต้า ด้านในเก็บซ่อนทองไว้มากมาย มูลค่ากว่าหลายร้อย ถึงแม้ไม่เยอะ แต่ผมก็เหลือไว้เยอะเท่านี้แล้ว”

“พี่ชาย ได้โปรดมีเมตตา ปล่อยผมกับน้องชายผมได้ไหม？”เหยสงเปิดปากถาม

“ได้สิ”

โหจื่อพยักหน้าลง หัวเราะให้เหยสง：“คุณไปเถอะ แต่น้องชายคุณต้องอยู่นี่”

เหยสงมองเหยโก่วแวบหนึ่ง ลังเลเล็กน้อย

นี่เป็นน้องชายแท้ๆของตัวเองเลย ตัวเองจะทิ้งไปไม่สนใจได้เหรอ？

หวางเฉินตายแล้ว เหยโก่วก็คือครอบครัวคนเดียวในโลกนี้ของเหยสงแล้ว

“พี่ ในเมื่อต้องการมาหาผม งั้นพี่ไปเถอะ”

มุมปากของเหยโก่ว ยิ้มฝืนหน่อยๆ：“เด็กคนนี้มีปืน พี่อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์”

“อือ น้องชาย ลาก่อน ผมจะแก้ ……”

เดิมทีตอนที่เหยสงจะพูดว่า‘แก้แค้น’สองคำนี้ จู่ๆ คิ้วของโหจื่อก็ขมวด พูดอย่างเย็นชา：“ทำไม ยังไม่ไปอีก？อยากถูกยิง？”