NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 407

บทที่407 เพื่อนเก่าของเหยสง

ประโยคของเหยสงนี้ สื่อถึงความไม่สนใจว่าจะเป็นหรือตายเป็นอย่างมาก

คนที่ไม่อยากมีชีวิตแล้ว อะไรก็ไม่กลัวทั้งนั้น

ไม่ใช่ว่าเหยสงไม่กลัวตาย แต่เขารู้ดี เขาเจอกับคนฝีมือดีเข้าให้แล้ว และคนฝีมือดีนี้ก็จะเอาชีวิตเขาให้ได้

ยุทธภพที่เสเพลมานานหลายปีนี้ เหยสงรู้สึกได้ว่า คืนนี้ ตัวเองต้องตายแน่

“ผมพาคนไปฆ่านองเลือดตระกูลสวี แก้แค้นให้ลูกชายผม ตายก็ตายเถอะ”เหยสงหัวเราะเหอะเหอะ

ที่จริงตรงนี้ เหยสงตระหนักได้ว่าตัวเองถูกเตรียมการไว้แล้ว

แต่ เขาไม่อยากยอมรับ

“เหนี่ยวไกยิงผมเถอะ？”เหยสงพูดกับโหจื่อ น้ำเสียงดูมีความขอร้อง

“ทำคุณตาย？ผมไม่กล้าหรอก ถ้าทำคุณตาย ผมจะเป็นไง？ผมไม่ใช่ฆาตกรเหรอไง？”

โหจื่อหัวเราะอย่างร้ายกาจ พูดว่า：“มีชีวิตอยู่มีประโยชน์กว่าตายเยอะเลย”

“คุณไม่ฆ่าผม？”เหยสงแปลกใจหน่อยๆ

“ใช่ คุณตายแล้ว ใครจะสืบทอดตระกูลหวางพวกคุณต่อล่ะ คุณว่าไหม？”

โหจื่อพูดจบ ก็ยิงปืนไปที่ด้านหลัง

ตอนที่เหนี่ยวไก โหจื่อไม่หันหน้าสักนิด แต่ยิงครั้งนี้ ยิงไปที่คิ้วของเหยโก่วโดยตรง

เหยโก่วไม่ได้กรีดร้องและก็ไม่ได้ขัดขืน เสียงดังปัง ล้มไปที่พื้น แล้วก็ตาย

สีหน้าของเหยสง เปลี่ยนไปทันที

นั่นน้องชายแท้ๆของตัวเอง ถูกยิงตายแบบนี้เลยเนี่ยนะ

เหยสงเงยหน้ามองโหจื่อ ในแววตาเต็มไปด้วยความโมโห

“ทำไมคุณต้องฆ่าเขา？เขาข่มขู่คุณไม่ได้เลย”

เหยสงมองโหจื่อ ถามว่า：“ฝีมือน้องชายผมสู้คุณไม่ได้ ยิงปืนก็ไม่เก่งเท่าคุณ ไม่สามารถขู่อะไรคุณได้ทั้งนั้น ทำไมคุณต้องฆ่าเขา？”

“คุณกับน้องชายผม น่าจะไม่มีความแค้นกันใช่ไหม？”

เหยสงไม่ได้แกล้งโง่ต่อ แต่พูดว่า：“ทุกอย่างของวันนี้ พวกคุณวางแผนมาใช่ไหม？”

“ผมเหยสงไม่ได้โง่ ถ้าหากโง่ ไม่มีทางมาถึงตำแหน่งนี้จนวันนี้ได้ ตอนนั้นผมมึนหัวกับการตายของเฉินเฉิน เลยไม่ได้คิดอะไร ก็ไปหาตระกูลสวี……ผมยังไม่ทันเห็นท่านปู่สวี ก็เห็นฆาตกรที่ฆ่าลูกชายผม ซุนจิ้น……นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเหรอ？แน่นอน ความบังเอิญไม่สามารถพิสูจน์อะไรได้ แต่การปรากฏตัวของคุณ เป็นข้อบกพร่อง”

“คุณรู้แผนของผม ดังนั้นจึงเข้ามาเสเพลล่วงหน้า แล้วก็นำผมมาที่นี่ คุณจะทำอะไรกันแน่？”

“คุณต่างหากที่เป็นผู้ร้ายที่อยู่เบื้องหลังของการฆ่าเฉินเฉิน ใช่ไหม？”เหยสงขมวดคิ้ว ถามอย่างเย็นชา

โหจื่อได้แต่หัวเราะเบาๆ：“ใช่แล้วจะทำไม？ไม่ใช่แล้วจะทำไม？ทำไม คุณยังคิดจะแก้แค้นพวกเรา อย่างที่แก้แค้นตระกูลสวีอย่างนั้นไหม？”

“เหยสง ตอนนี้คุณไม่เหลืออะไรแล้ว คุณพาคนไปฆ่านองเลือดตระกูลสวี กลายเป็นผู้ร้ายที่ต้องการตัว ลูกน้องทั้งหมดของคุณ ต่างถูกจับ หนีไม่ได้สักคน ……”

โหจื่อหัวเราะเหอะเหอะ：“คุณไม่เหลืออะไรแล้ว”

“คุณ……”เหยสงกัดฟัน มองโหจื่ออย่างเย็นชา：“เพื่อนๆพวกนั้นของผม……”

“ผมปล่อยคนไปล่วงหน้า รอบๆของตระกูลสวี ต่างเป็นคนของผม ไม่ว่าเพื่อนๆของคุณจะหนีไปทางไหน ก็จะถูกจับ”โหจื่อหัวเราะไปพูดไป

“คุณใจดำมาก……คุณเป็นใครกันแน่ ไม่ใช่แค่ฆ่าลูกชายผม แต่ยังฆ่าน้องชายผม？”สติของเหยสง มึนงงด้วยความเกลียดชังอีกครั้ง ตอนที่เขาจะยืนขึ้นเพื่อตอบโต้ โหจื่อกลับเอาปืนจ่อที่หัวเขา

โหจื่อหัวเราะเบาๆ：“ทำไม อยากตายไหม？ถ้าอยากก็ขยับสิ？”

เหยสงกลืนน้ำลาย เมื่อกี๊เขาเห็นความตายของเหยโก่ว

เหยสงกลัวทันที ใช้สายตาที่ซับซ้อนมองโหจื่อ：“คุณจะทำอะไรกันแน่？จะฆ่าผม หรือว่าไม่ฆ่าผม？”

ในใจของเหยสงโมโหมาก โหจื่อนี้ กำลังแหย่เขาอยู่ชัดๆ

“คำถามที่คุณถามเมื่อกี๊ ผมให้คำตอบคุณได้ ฆ่าลูกชายคุณตาย เพราะว่าพวกเราอยากทำลายคุณ……อำนาจคุณที่เมืองเอก ไม่ควรประมาทเลย ในช่วงเวลาสั้นๆนี้ คุณสามารถเรียกเพื่อนๆที่ไม่กลัวตายมาได้ตั้งมากมาย นี่มันยากมาก ถ้าไม่ใช้อุบาย ก็กำจัดคุณไม่ได้ในทันที”

“ส่วนที่ฆ่าน้องชายคุณเหรอ？เหตุผลนั้นง่ายมาก ก็เหมือนอย่างที่คุณพูดเมื่อกี๊ น้องชายคุณไม่เอาไหน ศิลปะป้องกันตัวก็ไม่ได้ ยิงปืนก็ไม่ดี ฉลาดน้อยกว่าคุณเยอะ ไอ้สวะแบบนี้ อยู่ต่อไป จะมีประโยชน์ไหม？”