NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 417

บทที่417 ปู่ของฉินวี่เฟยมาแล้ว

ส้าวส้วยก็สนใจทันที เงยหน้าพูด：“งั้นรีบเรียกเขามาเถอะ”

หลี่ฝางประมาณการไว้แล้ว หันหน้าไปมอง ก็เห็นถังจิ้นมาตรงหน้าโรงอาหาร

หลี่ฝางหัวเราะให้ส้าวส้วย：“นี่ไงมาแล้ว”

พูดจบ หลี่ฝางจึงยืนขึ้น โบกมือให้ถังจิ้นที่หน้าประตู

ถังจิ้นเดินเข้ามา พยักหน้าและโค้งคำนับให้หลี่ฝาง：“สวัสดีคุณชายหลี่”

“เรียกผมหลี่ฝางก็พอ”หลี่ฝางขมวดคิ้ว ไม่ชอบคำเรียกว่า‘คุณชายหลี่’นี้มาก

จากนั้น ถังจิ้นก็หันหน้าไปที่ส้าวส้วย เขามองสีหน้าของส้าวส้วยที่ดูเหมือนกลัวและกังวลหน่อยๆ

ส้าวส้วยจึงปลอบไป：“เรื่องเมื่อวาน ขอโทษคุณนะ ……”

“ไม่เป็นไร ความผิดผม ผมสมควรโดน ได้รับการสั่งสอนจากคุณ เป็นเกียรติของผม”ถังจิ้นพูดทันที

หลี่ฝางยิ้มอย่างขมขื่น：“งั้นคุณให้ส้าวส้วยตบคุณอีกไหม？ยังเป็นเกียรติอีกไหม？ตบคุณคือเกียรติของคุณ ทำไมคุณต่ำตมขนาดนี้”

หลี่ฝางพูดอย่างหมดคำพูด：“อย่ามาทำพิธีรีตองปลอมๆที่นี่เลย นั่งคุยกันเถอะ”

“กินอะไรหน่อยมั้ง ผมไปเอาข้าวให้คุณไหม？”หลี่ฝางถาม

“คุณชายหลี่……ไม่ หลี่ฝาง นี่ไม่ได้ ผมจะให้คุณไปเอาข้าวให้ได้ไง ผมกินของเหลือของคุณก็พอ”ถังจิ้นพูดอย่างไม่แคร์

“ถ้าคุณไม่รังเกียจก็ได้”หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ คิดถึงชีวิตนักเรียนมอปลายอีกครั้ง

เมื่อก่อนตอนที่อยู่มอปลาย ไม่ว่าตอนกลางวันหรือตอนเย็น โรงอาหารจะแออัดมาก ดังนั้นหลี่ฝางจึงช่วยไปเอาข้าวให้ อย่างละสองหยวน

ตอนนั้นหลี่ฝางก็ทำใจกินของดีไม่ได้นัก กินผักกาดขาวที่อย่างละหนึ่งหยวนห้าเอง

ทุกครั้งที่คิดถึง ในใจของหลี่ฝาง ก็ดีใจหน่อยๆ

หลายๆครั้ง หลี่ฝางมักรู้สึกว่าตัวเองฝันไป

อย่างเมื่อกี๊ หลี่ฝางลืมสถานะลูกคนรวยของตัวเองไปอย่างสิ้นเชิง เกือบจะลุกขึ้นไปเอาข้าวให้ถังจิ้น ……

คิดๆดู ถังจิ้นจะรับได้ไหม？

ถังจิ้นถือข้าวที่หลี่ฝางกินเหลือไป：“ผมจะรังเกียจคุณได้ไง คุณชายหลี่”

“เรียกผมว่าหลี่ฝาง”หลี่ฝางพูดอย่างโกรธเล็กน้อย：“ผมไม่อยากให้ทุกคนรู้ตัวตนของผม”

หลี่ฝางหดหู่หน่อยๆ เตือนไปหลายครั้งแล้ว ทำไมไม่จำเลย

ถังจิ้นตอบอืม：“งั้นก็เรียกคุณว่าหลี่ฝาง ดูมีอะไรหน่อย”

ถังจิ้นไม่ค่อยกล้าพูดชื่อของหลี่ฝางไปตรงๆ

ส้าวส้วยไม่พูดเหลวไหลมากนัก ถามออกไปตรงๆ：“ได้ยินเจ้านายบอกว่า คุณเป็นพยานตลอดทั้งการกระทำที่หยูเถิงถูกฆ่า และยังถ่ายรูปไว้ด้วย ใช่ไหม？”

“อืออือ”

ถังจิ้นพยักหน้าแรงๆ：“ใช่ เมื่อคืนผมอยู่ในรถ เห็นอย่างชัดเจน”

“คุณเห็นอะไรบ้าง？”ส้าวส้วยถามเค้น：“ฆาตกรไม่ได้เห็นคุณใช่ไหม？”

“ไม่ ฆาตกรไม่มีทางเห็นผมได้ ผมอยู่ห่างออกไปกว่าห้าสิบเมตร ……”ถังจิ้นหัวเราะอย่างร้ายกาจ

“ห่างออกไปกว่าห้าสิบเมตร？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว

“ใช้ตาเปล่าอย่างเดียวมองไม่เห็นแน่ แต่ตั้งแต่ผมซื้อกล้องส่องทางไกลมา ก็เห็นสิ่งต่างๆได้อย่างชัดเจนภายในระยะหนึ่งร้อยเมตร เห็นชัดเจนมาตลอด ปกติเอาไว้สอดแนมคนอื่นน่ะ……”

ถังจิ้นยิ้มอย่างน่าสมเพช：“ตรงข้ามบ้านผม มีสาวน้อยคนหนึ่ง ตอนที่เธออาบน้ำมักจะไม่ดึงม่าน”

“เมื่อคืน ห้องพวกเรากินข้าวด้วยกันใช่ไหมล่ะ？ตอนกลางวันขายขี้หน้าไป ดังนั้นตอนกลางคืนผมก็ไม่มีอารมณ์กินข้าว หยูเถิงก็ไม่ให้ผมไปห้องวีไอพี ผมต้องไปห้องธรรมดา กินไปไม่กี่คำ ก็ออกมากลับไปที่รถของตัวเอง”

“เดิมทีผมคิดจะไปเลย แต่หยูเถิงส่งข้อความมา เรียกผมไปเป็นคนขับรถให้เขาหน่อย ผมจึงรับปาก ……”

มองหลี่ฝาง ถังจิ้นก็หัวเราะพูดว่า：“กินข้าวเสร็จ ผมก็เห็นคุณโอบไหล่ของหยูเถิง เดินไปที่สนามหญ้าตรงข้าม จากนั้น คุณกับหยูเถิงดูเหมือนว่าจะทะเลาะกันจนแยกย้ายกันไปอย่างไม่สบอารมณ์ พอคุณไป หยูเถิงนอนก็อยู่ที่พื้น นอนอยู่นาน”

“ตอนนั้นผมกำลังเตรียมออกรถไปรับหยูเถิง ใครจะไปรู้ มีรถคันหนึ่งจอดที่ข้างสนามหญ้า จากนั้นที่รถก็มีคนลงมาสองคน ผมรู้จักหนึ่งในนั้น เขาคือลุงของหยูเถิง ส่วนอีกคน ก็คือฆาตกรที่ฆ่าหยูเถิงตาย”

“คนๆนั้นต่อยไปที่อกของหยูเถิง จากนั้นหยูเถิงก็ล้มลง”

“จากนั้น ก็มีรถพยาบาลคันหนึ่งมา หยูเถิงถูกห่อเข้าไปในถุงสีฟ้า ผมตามรถพยาบาลคันนั้นไป มองเห็นศพของหยูเถิงจากห้องดับจิต”

พูดไป ถังจิ้นก็เอาการ์ดหน่วยความจำออกมาจากกระเป๋า：“ผมใช้กล้องดิจิตอลถ่าย”

“หน้าของฆาตกร ถ่ายได้ชัดมาก”