NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 416

บทที่416 ส้าวส้วยยอมรับตัวตนเอง

สีหน้าของหลี่ฝาง ตะลึงทันที

เล็บถูกเลาะออก เอ็นมือและเท้าก็ถูกเลาะออก ตาก็ถูกทำจนตาบอด ……

หลี่ฝางขมวดคิ้วทันที มองเหมิงเหมิงพูด：“คุณว่าเหมือนผมทำเหรอ？”

“ฉันก็คิดว่าไม่ใช่คุณ ถึงแม้คุณจะเลวมาก แต่ไม่โหดขนาดนั้น อีกอย่าง คุณสองคนก็ไม่ได้แค้นต่อกันมากนัก”เหมิงเหมิงพยักหน้าลง แล้วพูด

“คุณช่วยฉันสืบได้ไหมว่าเป็นใคร？”มองหลี่ฝาง เหมิงเหมิงก็เปิดปากถาม

หลี่ฝางก็หัวเราะเหอะเหอะออกมา：“ผมไม่ใช่ตำรวจ จะช่วยคุณสืบได้ไง คุณควรจะไปหาตำรวจ”

“เรื่องแบบนี้ ตำรวจจะต้องสนใจแน่”

ในใจของหลี่ฝาง กลับมีผู้ต้องสงสัยไม่กี่คน

หลี่ฝางฟังหลินชิงชิงกับส้าวส้วยพูดว่าเรื่องคืนนั้น คืนนั้นตัวเองดื่มไปเยอะ แล้วหลิวจินหยางที่เป็นคนขายเนื้อก็มาที่โรงแรม

คนที่ไว้ผมทรงรองทรง ไอ้รองทรงนี้ ตอนที่มาหาเรื่องหลี่ฝาง ก็ถูกส้าวส้วยสั่งสอนไปแรงๆทันที

จากนั้น ส้าวส้วยก็ให้ไอ้รองทรงจัดการหลิวจินหยาง ให้เขากัดกันเอง

ส่วนวิธีจัดการยังไง หลี่ฝางไม่ค่อยแน่ใจ

แต่มีจุดหนึ่งหลี่ฝางรู้ดี ไอ้รองทรงนี้ จะต้องไม่ได้ลงมือแรงขนาดนั้นแน่

แทงตาบอด ทำลายมือและเท้า เลาะเล็บออก ตรงไหนบ้าง ที่ไม่ทรมาน？

นอกจากไอ้รองทรงแล้ว ในใจของหลี่ฝางยังมีคนที่น่าสงสัยอีกคน นั่นก็คือซือถูเฟย

ซือถูเฟยผู้ชายคนนั้น ดูเหมือนไม่เป็นอันตราย แต่ที่จริงคือใคร หลี่ฝางก็ไม่รู้

สรุปคือ เขานั้นมีเล่ห์เหลี่ยมและยากที่จะคาดเดามาก

คนของสี่ตระกูลใหญ่ ไม่ธรรมดาแน่นอน

นึกถึงวันนั้นที่สถานตากอากาศ หลิวจินหยางรังแกซือถูเฟยขนาดนั้น โดนเอาคืน ก็ถือว่าเป็นไปได้

แต่หลี่ฝางจะไม่เอาข้อสงสัยของตัวเองไปบอกเหมิงเหมิง ยังไงตัวตนของซือถูเฟยก็ไม่ธรรมดา อย่าว่าแต่ไม่มีหลักฐานเลย ถึงมีหลักฐาน ตำรวจก็อาจจับซือถูเฟยไม่ได้

ถ้าเหมิงเหมิงโง่ไปหาซือถูเฟย ก็ไม่แน่ว่าอาจจะมีจุดจบเหมือนกัน

หลี่ฝางเงยหน้ามองเหมิงเหมิง แล้วถาม：“คุณเลิกกับหลิวจินหยางแล้ว ยังจะสนใจเรื่องเขาทำไม เขาตกต่ำเช่นนี้ไม่ใช่ว่าสมดั่งที่คุณหวังแล้วเหรอ？”

เหมิงเหมิงกลอกตาใส่หลี่ฝาง：“เราคบกันมาหลายปี อย่างน้อยก็ยังมีความรู้สึกต่อกัน หลายปีนี้ เขาก็ถือว่าดูแลฉันเป็นอย่างมาก ฉันคงไม่เอาสิ่งที่เขาเคยทำดีกับฉันในวันวานลืมไปให้หมดซะสิ้นซาก เพียงเพราะว่าเขาทิ้งฉันหรอกนะ？”

“เลิกกันแล้ว พวกเราก็ถือว่าเป็นเพื่อนกัน เห็นเขาเป็นแบบนี้ ในใจฉันก็รู้สึกไม่ถูก ฉันถามเขาว่าใครทำ เขาก็ไม่บอก ลัมโบร์กีนีของเขาก็ไม่มีแล้ว ที่ตัวก็ไม่มีเงินสักหยวน คุณว่า ผู้ชายอยู่ดีๆคนหนึ่ง ดันกลายเป็นขอทานข้างถนน นี่มัน ……”เหมิงเหมิงรับไม่ได้หน่อยๆ

“ใช่สิ หลี่ฝาง ให้ฉันยืมเงินหน่อยได้ไหม”จู่ๆเหมิงเหมิงก็ถาม

“ทำไม？”หลี่ฝางถามเค้น

“ห่า คุณคงไม่เอาไปช่วยหลิวจินหยางหรอกนะ？”หลี่ฝางคิดถึงความเป็นไปได้ ก็อ้าปากอย่างตะลึง

เหมิงเหมิงพูดอืมเบาๆ พยักหน้าไปที่หลี่ฝาง：“ฉันจะคืนคุณ”

“นี่คุณกำลังทำตัวดอกทองกับผมนะ”

หลี่ฝางส่ายหน้า ปฏิเสธ：“เงินของผม ยืมทิ้งแต่ไม่ให้คนแบบนี้หรอก”

“พูดตรงๆนะ เขาสมควรแล้ว เข้าใจไหม？”

“ถ้าปกติเขาไม่ทำเรื่องน่ารังเกียจมากไป จะเจอกรรมแบบนี้ได้ไง？”หลี่ฝางทำเสียงฮึดฮัดไม่พูดอะไร แล้วก็เดินออกไป

หลี่ฝางส่ายหน้า คิดในใจเหมิงเหมิงโง่เหลือเกิน เลิกกันแล้ว ยังจะโหยหาไม่ลืมอีก

น่าจะไม่ใช่ว่ายังไม่ลืม ก็แค่เห็นผู้ชายที่เมื่อก่อนตัวเองรัก ตอนนี้เป็นขอทานข้างถนน ในใจก็รับไม่ได้

ยังไงก็เคยรัก

ถ้าเป็นคนอื่น หลี่ฝางอาจจะช่วย ยังไงเงินของตัวเอง ก็ใช้ไม่หมด