NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 42

บทที่42 เดิมพันกับตู้เฟยอีกครั้ง

“ชนะก็ดีแล้ว”

“สมแล้วที่เป็นลูกชายของหลี่ต๋าคาง！”

หลี่ต๋าคางพูดเองเออเองอยู่ไม่กี่คำ ก็โทรหาสวีจื่อโห้ ตอนนี้สวีจื่อโห้กำลังประชุมอยู่ ก็มองเห็นสายของหลี่ต๋าคางโทรมา จึงหยุดการประชุมทันที แล้ววิ่งออกไปรับสายข้างนอก

“ประธานหลี่ ในที่สุดคุณก็โทรมา” สวีจื่อโห้เฝ้ารอคอยมาตลอด แล้วก็มีสายของหลี่ต๋าคางโทรมา

“สวีจื่อโห้ สิ้นเดือนนี้ผมอยากเลี้ยงข้าวคุณหน่อย ไม่รู้ว่าคุณว่างไหม？”

สวีจื่อโห้ไม่คิดอะไร พูดทันที： “ว่าง ว่างแน่นอน ท่านอุตส่าห์ให้เกียรติ”

“สวีจื่อโห้ ลูกชายผมเจอปัญหาอีกแล้ว คุณช่วยหน่อยได้ไหม？” หลี่ต๋าคางเอาเรื่องที่หลี่ฝางถูกไล่ออกเล่าออกไป

“ยังมีเรื่องแบนี้อีก？ประธานหลี่ ท่านวางใจเถอะ ลูกชายคุณไม่มีทางถูกไล่ออกได้”

วางสาย สวีจื่อโห้ก็โทรออกไป

พอครูใหญ่รับสาย ก็ถูกด่าทันที： “ฉางหลิน ผมจะบอกให้นะ ถ้าคุณไม่เรียกหลี่ฝางกลับมา พรุ่งนี้ตำแหน่งครูใหญ่มัธยมตงไห่ ผมเอาคุณออกทันที！”

“เหล่าอู๋ ล้อผมเล่นอยู่หรือเปล่าเนี่ย ตำแหน่งครูใหญ่ของผมนี้ คุณบอกจะเอาออกก็เอาออกได้งั้นเหรอ！” ครูใหญ่พูดไม่ออกหน่อยๆ ตัวเองก็แค่ไล่นักเรียนคนหนึ่งออกไม่ใช่เหรอ？

มีอะไรผิดพลาดขนาดใหญ่หรือไง？

“ล้อเล่น？ผมจะบอกให้นะ ถ้าคุณไม่เอาหลี่ฝางกลับมา อย่าว่าแต่ตำแหน่งครูใหญ่ แม้แต่ตำแหน่งของผมนี้ ก็ยากที่จะรักษาไว้！” เหล่าอู๋พูดอย่างเยือกเย็น

“อะไรนะ？！”

ครูใหญ่รู้สึกถึงความรุนแรงของเรื่องทันที เขาถาม： “เหล่าอู๋ เราสองคนรู้จักกันมานานขนาดนั้น หลี่ฝางมาจากไหนกันแน่？”

“คุณรู้จักสวีจื่อโห้สินะ” เหล่าอู๋ถาม

“รู้จักสิ” ครูใหญ่เพิ่งตอบเสร็จ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นซีดขาวทันที

“เหล่าอู๋ คุณจะบอกว่า……หลี่ฝางรู้จักกับจื่อโห้？”

“มากกว่ารู้จักอีก สวีจื่อโห้เพิ่งโทรหาผม ด่าผมไปยกใหญ่ เขาให้ผมทำอย่างไรก็ได้ให้รักษาหลี่ฝางไว้ คุณฟังชัดเจนดีแล้วนะ ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น ถึงต้องก้มลงให้เขา คุณก็ต้องเอาเขากลับมาให้ได้ รู้ไหม？”

เหล่าอู๋พูดอย่างเยือกเย็น： “ไม่งั้น พวกเราก็จบเห่！”

พอวางสาย มือครูใหญ่ที่ถือโทรศัพท์ ก็สั่นตลอด

……

เวลานี้ หน้ามัธยมตงไห่

กำลังเลิกเรียนพอดี นักเรียนเริ่มทยอยกันออกไปจากโรงเรียน หลี่ฝางเอนตัวหน่อยๆ ที่หน้าโรงเรียน รอครูใหญ่มาเชิญตัวเองกลับไป

แป๊บเดียว ก็มีคนจำเขาได้： “ไม่ใช่เขาทำร้ายตู้เฟยนั่นเหรอ？ได้ยินว่าถูกครูใหญ่ไล่ออก น่าเวทนามาก”

“ไม่มั้ง ได้ยินว่าเขาเรียนดี เดี๋ยวก็ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว กลับถูกไล่ออก น่าเสียดายจริงๆ”

“ต่อยใครไม่ต่อย ไปต่อยตู้เฟย พ่อตู้เฟยเป็นถึงนักธุรกิจที่ร่ำรวยที่มีชื่อเสียงของตงไห่ ครูใหญ่พวกเราเห็นแล้วก็ยังต้องประจบ！”

คนจำนวนไม่น้อยต่างเสียใจแทนหลี่ฝาง

หลิวเฉียวเฉียวเข้ามา ก็พูดอย่างโกรธๆ ： “หลี่ฝาง ทำไมคนแบบคุณไม่ฟังที่ฉันบอกเลยนะ”

“ผมทำไม？” หลี่ฝางถาม

“ตอนเช้า ฉันเพิ่งเตือนคุณไป บอกว่าอย่าไปสู้กับตู้เฟย บอกคุณว่าคุณสู้เขาไม่ได้ ก็ไม่ฟัง ตอนนี้ก็ดีแล้ว ถูกครูใหญ่ไล่ออก！” หลิวเฉียวเฉียวขมวดคิ้ว： “แล้วต่อไปคุณจะทำไง？”

“วางใจเถอะ เดี๋ยวครูใหญ่จะมาเรียกผมกลับไปเอง” หลี่ฝางพูดยิ้มๆ อย่างมั่นใจ

หลิวเฉียวเฉียวกลอกตาใส่หลี่ฝาง： “คุณนี่ฝันหวานจริงๆ ！”

เวลานี้ ตู้เฟยก็เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มในลำคอ ด้านหลังเขา มีเซี่ยลู่กับจางเชี่ยน

จางเชี่ยนมองหลี่ฝาง ทำเสียงฮึดฮัดใส่อย่างเหยียดหยาม： “ถูกไล่ออกแล้ว ยังมาอยู่ที่หน้าโรงเรียนไม่ยอมไปอีก”

“ทำไม กลัวกลับบ้านไปถูกตีเหรอ？” จางเชี่ยนขำอย่างเยือกเย็น

เซี่ยลู่พูดด้วยสายตาเยือกเย็น： “หลี่ฝาง ชีวิตคุณจบเห่แล้ว”

“ตอนนี้คุณถูกไล่ออกแล้ว สอบเข้ามหาวิทยาลัยก็ไม่มีสิทธิ์แล้ว สอบเข้าไม่ได้ ดูสิว่าต่อไปคุณจะทำไง” เซี่ยลู่มองหลี่ฝางด้วยความสะใจ

“หลี่ฝาง งั้นคุณไปแบกหามที่ก่อสร้างบ้านพวกเราไหมล่ะ ผมให้คุณวันละแปดสิบหยวน เป็นไง？” ตู้เฟยพูดเยาะเย้ย

หลี่ฝางหัวเราะ ไม่สนพวกเขา