NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 443

บทที่443 หลี่ฝางเป็นประธานกรรมการของบริษัทฉินซื่อ กรุ๊ป

ฉินวี่เฟยแสดงออกว่าตกใจอย่างชัดเจน

ตอนหลี่ฝางเล็กๆ เคยเห็นเด็กตกใจจนเสียสติ ก็เดินเช่นนี้

แต่ฉินวี่เฟยตกใจ ไม่ถือว่ารุนแรงนัก อย่างน้อยที่สุดก็ยังพอมีสติอยู่

“ฉันไม่เป็นไร”ฉินวี่เฟยส่ายหน้า สีหน้ายังคงตะลึงงัน

ฉินวี่เฟยเดินไปหน้าร้านกาแฟด้วยอาการตกใจอย่างแข็งทื่อ จนชนไปที่กระจกของประตู

หลี่ฝางวิ่งเข้าไป เปิดประตูกระจกออก แล้วเอาประตูม้วนด้านนอกนั้นออกไป

“คุณเห็นแล้วใช่ไหม？”หลี่ฝางมองฉินวี่เฟยแล้วถาม

“อนาถมาก น่าสงสารมาก”ฉินวี่เฟยส่ายหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

“หมายความว่าไง？”หลี่ฝางมองฉินวี่เฟยอย่างงุนงง ไม่ค่อยเข้าใจ

“หลิงหลง……”

“ทุกส่วนที่ร่างกายเธอ และก็หน้าอก เหลือแค่ส่วนเดียว และก็ด้านล่างของเธอ ……”พูดไปอยู่นั้น สีหน้าของฉินวี่เฟย ก็ซีดขาวขึ้นมา

ในหัวของฉินวี่เฟย ดูเหมือนจะคิดถึงภาพที่น่ากลัวมากๆ

เสียงของฉินวี่เฟยมาถึงจุดจบ ไม่ได้พูดต่อ ได้แต่ส่ายหน้า ส่ายหน้าอย่างสุดชีวิต

“ฉันจะไม่แก้แค้นเธออีกแล้ว”

“เธอน่าสงสารมาก”

ฉินวี่เฟยส่ายหน้าพูด แล้วเปิดประตูรถ“เมื่อกี๊ที่เข้าไปข้างในนาน เพราะว่าอ้วกอยู่ข้างใน”

“หลี่ฝาง ฉันไปก่อนนะ”

ฉินวี่เฟยพูดไป ก็เข้าไปในรถ

และตอนนี้เอง หลิงหลงก็เดินออกมา

ฉินวี่เฟยในรถมองหลิงหลงแวบหนึ่ง

สายตาของฉินวี่เฟย มีแต่ความเห็นใจ ไม่มีความเคียดแค้นเลย

ทำให้หลี่ฝางรู้สึกแปลกใจหน่อยๆ

หลิงหลงเป็นผู้ร้ายที่ฆ่าปู่ของฉินวี่เฟยนะ ให้อภัยไปแบบนี้เลยเหรอ？

เมื่อกี๊ฉินวี่เฟยเห็นอะไรไป？

ไม่นานนัก ฉินหมิงก็เดินออกมา เขามองหลิงหลงแล้วถาม“หลุมศพของเสี่ยวชิงอยู่ที่ไหน เดี๋ยวผมส่งคุณหนูเสร็จ จะไปเยี่ยมเธอหน่อย”

“ลาดสือซาน”

หลิงหลงมองฉินหมิง พูดเสียงไม่ดังนัก“สถานที่ที่เมื่อก่อนพวกคุณไปบ่อย”

ฉินหมิงก็ตกอยู่ในการเชื่อมโยงที่ไม่สิ้นสุด“ลาดสือซาน เหอะเหอะ ฝังไว้ที่นั่นจริงๆด้วย เป็นความคิดของเสี่ยวชิงสินะ”

“นั่นเป็นสถานที่ที่พวกเราเดทกันครั้งแรก มีครั้งหนึ่งพวกเราวิ่งออกมาจากสถานเด็กกำพร้า เล่นที่ลาดสือซานไปทั้งบ่ายนั้น เสี่ยวชิงไม่ระวังจึงขาหัก ผมจึงแบกเธอไว้”

“ตอนนั้น เธอเป็นเด็กอ้วน”

จู่ๆฉินหมิงก็คิดถึงวัยเด็ก

ข้าวที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแย่งมายากมาก เสี่ยวชิงเป็นแค่เด็กผู้หญิง ทุกครั้งก็จะหิว แต่ต่อมาพอรู้จักฉินหมิง ฉินหมิงก็จะแย่งข้าวมาให้เธอทุกครั้ง เลี้ยงจนเธอขาวอ้วนตุ้ยนุ้ย

คิดถึงทุกๆฉากในวัยเด็ก

ฉินหมิงทนไม่ไหว คุกเข่าลงหน้าร้านกาแฟ ร้องไห้ออกมา

ฉินหมิงเสียใจยิ่งกว่าฉินวี่เฟย

ฉินวี่เฟยไม่มีปู่ อย่างน้อยก็ยังมีพ่อแม่ พี่ชายพี่สาว

แต่ฉินหมิง ตั้งแต่เด็กจนโต เสี่ยวชิงคือญาติคนเดียวของเขา

ทั้งสองประคับประคองกันก้าวผ่าน ทั้งคู่ก็รักกันจริง แต่ใครจะไปคิดว่า……

รอมาสามปี ไม่ง่ายเลยที่จะได้ข่าวของเสี่ยวชิง แต่กลับเป็นข่าวร้ายเช่นนี้

ฉินหมิงยากที่จะยอมรับหน่อยๆ

จนกระทั่งว่าฉินหมิงมีความคิดหนึ่งอย่าง อยากฆ่าตัวตายตามเสี่ยวชิงไป

“ใครกันแน่ที่ฆ่าเสี่ยวชิง？”ทันใดนั้นฉินหมิงก็ยืนขึ้น คว้าแขนของหลิงหลง

“ฉันรับปากเสี่ยวชิงแล้ว จะไม่บอกความจริงคุณ”

หลิงหลงส่ายหน้า“แน่นอนว่า ฉันก็สามารถละเมิดคำสัญญาต่อเสี่ยวชิงได้”

“หากคุณเอาชนะฉันได้！”

หลิงหลงพูดจบ ฉินหมิงก็กำหมัด ต่อยไปที่ร่างของหลิงหลงอย่างฉับพลัน

แต่หมัดนี้ยังไม่ทันต่อยไปที่หลิงหลง หลิงหลงก็ชิงนำก่อน ตบใส่ที่แผลของฉินหมิง

ฉินหมิงถอยหลังไปหลายก้าว

ฉินหมิงไม่ยอมแพ้ พุ่งเข้าไปอีกครั้ง

หลิงหลงหรี่ตาลง ตีไปที่คอของฉินหมิงด้วยสันมือ จนเขาเกือบจะมึนหัว