NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 449

บทที่449 องค์กรทหารรับจ้างอันดับ 1 ของโลก

หลี่ฝางไม่อยากจะเชื่อ หมาทิเบตันที่ดูเหมือนผู้ชายหยาบๆ อาวุธที่ใช้ดันเป็นดาบ

และยังเป็นดาบนุ่มหนึ่งเล่มด้วย

ถ้าส้าวส้วยเอาดาบนุ่มนี้มาโบก หลี่ฝางยังจะรับได้กว่า แต่ถ้าเป็นหมาทิเบตัน……

หลี่ฝางคิดว่าภาพนั้นผิดไปเล็กน้อย

เวลานี้ หลี่ฝางขมวดคิ้วแน่น เขามองส้าวส้วยที่ไปด้วยมือเปล่า ในใจอดไม่ได้ที่จะกังวล

“แม่เอ๊ย ผู้ชายคนนี้น่ารังเกียจมากไปแล้ว？”

หลี่ฝางโกรธจนด่าออกไป“ดันยังใช้อาวุธ！”

“เจ้านาย การต่อสู้ถึงเป็นถึงตายนี้ ใช้อะไรก็ได้หมด”โหจื่อพูด

หมาทิเบตันก็ทำเสียงฮึดฮัด หัวเราะไปพูดไปอย่างเย็นชา“มามือเปล่า คิดว่าจะชนะผม？”

ดาบแทงออกไป ร่างของส้าวส้วย หมุนตัวกลางอากาศ ไม่ใช่แค่หลบดาบนี้ แต่ยังเตะไปที่อกของหมาทิเบตัน

หมัดเท้านี้ หนักมาก มุมปากของหมาทิเบตัน ก็ปรากฏเลือดออกมา

หมาทิเบตันได้รับบาดเจ็บภายใน แต่เขาทนไว้ ทนไม่ให้เลือดนี้ถ่มออกมา

เลือดคือสารจำเป็นแห่งชีวิต

หากอ้วกออกไป สารจำเป็นนี้ก็จะหายไปด้วย

การดวลนัดนี้ หมาทิเบตันก็แพ้ไปแล้วครึ่งหนึ่ง

หมาทิเบตันเอาเลือดนี้กลืนกลับไปอย่างไม่เต็มใจ เขาคิดไม่ถึงว่ากังฟูของส้าวส้วยจะดีขนาดนี้

“วิชาตัวเบา？”

หมาทิเบตันไม่ค่อยอยากจะเชื่อนัก บนโลกนี้ จะมีคนใช้เทคนิคกลางอากาศได้！

“เหมารวมไม่ได้หรอก ปกติพลิกกำแพงกลับไม่มีปัญหา”ส้าวส้วยหัวเราะเบาๆ

“คุณไม่คิดจะใช้อาวุธเหรอ？”

หมาทิเบตันมองส้าวส้วย พูดด้วยสีหน้าซีเรียส“แวดวงทหารรับจ้าง ที่ตัวแต่ละคนต่างอาวุธของตัวเอง”

“ดาบ ปืน กริช รวมถึงอาวุธที่ซ่อน”หมาทิเบตันถามอย่างหยั่งเชิง

“ช่างเถอะ ไม่ใช้แล้ว”

ส้าวส้วยส่ายหน้า พูดอย่างไม่แคร์“จัดการคุณ ไม่ต้องใช้อาวุธหรอก”

“ตอนแรกผมก็บอกแล้วไง หวังว่าคุณจะสามารถฝึกดีๆกับผมได้ ทำการเคลื่อนไหวกล้ามเนื้อ”

ส้าวส้วยพูด“ถ้าผมเอาอาวุธออกมา ครั้งเดียวก็น็อคคุณได้แล้ว งั้นความปรารถนาของผม จะไม่ล้มเหลวเหรอ？”

“น้ำเสียงของคุณ จองหองเหลือเกิน！”

หมาทิเบตันโกรธจนกัดฟัน เขายืดตัวขึ้นอีกครั้ง ยกดาบขึ้น ดินทรายนับไม่ถ้วนก็ปลิวตามขึ้นมา

ดินทรายพุ่งไปทางส้าวส้วย ส้าวส้วยถอดเสื้อผ้าออก กันดินทรายพวกนี้ไว้

ในชั่วขณะเดียว ดาบในมือของหมาทิเบตัน แทงเสื้อของส้าวส้วยขาด เสียบลงไป

หลี่ฝางเบิกตาโตอย่างกังวล ใจเต้นเร็วขึ้นตามไปด้วย

แขนของโหจื่อขยับ เขายกแขนขึ้นเล็กน้อย เหมือนจะยิงปืน

หลี่ฝางคิดว่า ในมือของโหจื่อกระบอกนี้ ไม่ใช่ปืนฉีดน้ำอะไร

ถ้าเป็นปืนฉีดน้ำจริงๆ ทำไมโหจื่อต้องเอามาด้วย เพื่อกฎของตัวเองจริงๆเหรอ？

ส่วนทานด้านนี้ ส้าวส้วยกลับปลอดภัยไม่เกิดเรื่องใดๆ

เสื้อผ้าถูกดาบฉีกขาด ส้าวส้วยใช้สองมือ หนีบดาบนุ่มของหมาทิเบตันไว้

“อะไรน่ะ？”

ตาของหมาทิเบตันเบิกโตทั้งคู่“นี่จะเป็นไปได้ไง？”

หมาทิเบตันไม่อยากจะเชื่อเลย ดาบของตัวเองที่คมกริบเช่นนี้ จะถูกส้าวส้วยหนีบไว้ด้วยมือเปล่า

อีกอย่างในความเร็วระดับนี้ ส้าวส้วยทำได้อย่างไร？

นี่มัน……

ทันใดนั้นหมาทิเบตันก็ตะลึง

มุมปากส้าวส้วยมีรอยยิ้มเย็นชา“หมาทิเบตัน นี่คือความสามารถทั้งตัวคุณแล้วเหรอ？”

ความหมายของส้าวส้วยนี้ เห็นได้ชัดว่าดูถูกหมาทิเบตันหน่อยๆ

ส้าวส้วยยังรอเทคนิคที่สุดยอดกว่านี้ของหมาทิเบตัน สุดท้ายคิดไม่ถึงว่า หมาทิเบตันจะทำได้แค่ระดับนี้

ส้าวส้วยพูดอย่างผิดหวัง“ถ้าความสามารถแค่นี้ งั้นการดวลของพวกเรา ก็รู้ผลลัพธ์ล่วงหน้าแล้ว”

พูดไป ทันใดนั้นส้าวส้วยก็ออกแรง เอาดาบนุ่มนั้น หักออกโดยตรง

ส้าวส้วยหยิบเศษดาบขึ้นมา โยนออกไปโดยตรง ลอยไปทางหมาทิเบตัน

หมาทิเบตันรีบหลบ แต่ความเร็วของเขาช้าไป

ใบมีดบาดไปที่แผ่นอกเขา แล้วแทงลงไปที่เนื้อ

สีหน้าของหมาทิเบตันซีดขาว หนึ่งเพราะบาดเจ็บ และก็ถูกพละกำลังของส้าวส้วย ทำให้อึ้งไป

“แม่เอ๊ยคุณยังใช่คนอยู่ไหม？”

หมาทิเบตันดูไม่ค่อยอยากจะเชื่อนัก พละกำลังแบบนี้ ที่สำนักหยิ่งซา ก็เห็นไม่มาก

เขาจะยิงปืนฆ่าส้าวส้วยให้ตาย

ตอนที่เขาหยิบปืนออกมานั้น แขนของโหจื่อก็ยกขึ้น กระสุนลูกหนึ่ง ตัดผ่านป่าที่เงียบงัน ยิงไปที่มือของหมาทิเบตัน

ฝีเท้าของหมาทิเบตันหยุดลง มือที่ถือปืนนั้น ก็เริ่มสั่นขึ้นมา

“แม่เอ๊ย นี่ไม่ใช่ปืนฉีดน้ำเหรอ？”หมาทิเบตันหันหน้าไป จ้องโหจื่อย่างเย็นชา สีหน้าดุร้ายมาก

“ใช่ นี่คือปืนฉีดน้ำ！”

“คุณดูสิ”

โหจื่อหัวเราะเหอะเหอะ จากนั้นก็เหนี่ยวไกอีก ที่ปากกระบอกปืนไหลออกมา กลับเป็นน้ำ

“มองเห็นไหม ใช่ปืนฉีดน้ำหรือไม่？”

โหจื่อโชว์เสร็จ ก็พูด“หมาทิเบตัน คุยเคยได้ยินว่าดาบแม่และลูก แล้วเคยได้ยินว่าปืนตัวอักษรไหม？”

“ปืนกระบอกนี้มีสองปากกระบอกปืน ด้านหนึ่งยิงเป็นกระสุน อีกด้าน ยิงออกมาคือน้ำ”

โหจื่อยิ้ม แล้วพูดว่า“นี่คือปรมาจารย์เครื่องจักร ตั้งใจทำเพื่อพวกเราเลย ผมจ่ายไปสิบล้านเพื่อซื้อมา”

หมาทิเบตันฟังจบ ที่ใบหน้าเขา ก็เต็มไปด้วยความหมดหวัง

สุดยอดฝีมือคนหนึ่งที่เกือบจะโรคจิต อีกคนเป็นเทพแห่งปืนที่ยิงร้อยนัดแม่นร้อยนัด

อยู่ตรงหน้าคนสองคนแบบนี้ หมาทิเบตันหนีไม่พ้น

หมาทิเบตันก็ไม่อยากหนี เขามองส้าวส้วยแวบหนึ่ง แล้วมองโหจื่ออีกแวบหนึ่ง แล้วส่ายหน้า

“โอเค ผมยอม”

“พวกคุณฆ่าผมสิ”หมาทิเบตันถอนหายใจยาวๆ แล้วพูด

“คุณไม่ควรมา”

ส้าวส้วยพูดนิ่งๆ“ถ้าอยู่ที่ต่างประเทศ บางทีคุณควรมีชีวิตยืนยาวกว่านี้”

ส้าวส้วยพูดไป ก็ค่อยๆเดินไปที่หมาทิเบตัน เตรียมจบชีวิตของเขา

และตอนนี้เอง รอบๆทิศทั้งสี่ ก็มีคนสี่คนปรากฏตัว

สี่คนนี้ ต่างคลุมหน้า และก็สวมชุดดำทั้งชุด

ที่หน้าอกพวกเขา ประทับเป็นรูปพลุ

“สำนักหยิ่งซา？”

เห็นรูปนี้ สีหน้าของส้าวส้วยก็ตะลึงหน่อยๆ มองหมาทิเบตันแล้วพูด“ไม่น่าล่ะลูกพี่ไม่ให้ฆ่าคุณ ที่แท้พวกคุณคือคนของสำนักหยิ่งซา แล้วยังมาตั้งหลายคน”

หมาทิเบตันเห็นคนขององค์กรตัวเอง ในใจก็มีความหวังขึ้นมาทันที

เขาคิดว่าตัวเองมีทางรอดแล้ว