NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 448

บทที่448 การดวลกันของส้าวส้วยกับหมาทิเบตัน

ดวลไป ก็ต้องหลบการเหนี่ยวไกของโหจื่อไปอย่างอกสั่นขวัญแขวนด้วยเนี่ยนะ？

แบบนั้น ตัวเองได้แพ้อย่างไม่ต้องสงสัย

หมาทิเบตันรู้สึกอึดอัดใจสุดๆ จึงพูดคำขอไป“ส้าวส้วย คุณก็อยากดวลกับผมสักครั้งอย่างสง่าผ่าเผยสินะ？”

“เอ่อ……”

ส้าวส้วยลังเลเล็กน้อยแล้วจึงพูด“ผมไม่ให้ความสำคัญกับกระบวนการนัก”

“ผมสนใจผลลัพธ์มากกว่า”ส้าวส้วยหัวเราะออกมา

“พูดอีกอย่างนะ ผมที่ขาไม่ยาว เขาอยากตามมาด้วย แล้วผมจะทำไงได้？”

หมาทิเบตันที่เพิ่งเข้าไปในป่า สีหน้าก็เปลี่ยนทันที

หมาทิเบตันโมโหมาก คำพูดของส้าวส้วยนี้กำลังบอกว่า โหจื่อลงมือก็ไม่มีปัญหาอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

“คุณไม่ใช่อาจารย์เขาเหรอ？”

หมาทิเบตันขมวดคิ้ว เขาคิดว่าส้าวส้วยกำลังหลอกเขาอย่างเห็นได้ชัด

“โหจื่อ เอาปืนของคุณ เก็บไปก่อนไป”

ตอนนี้ส้าวส้วยจึงพูด

โหจื่อพูดอย่างไม่เต็มใจนัก“ก็ได้”

โหจื่อพูดจบ ก็เปิดประตูรถ

สีหน้าของหมาทิเบตัน เปลี่ยนไปอีกครั้ง

กุญแจถูกเขาบดขยี้ไปแล้วชัดๆ แล้วโหจื่อเปิดประตูรถได้ไง？

โหจื่อหัวเราะ มองความตะลึงของหมาทิเบตันออก จึงพูด“เมื่อก่อนผมคือขโมย”

ทักษะขโมยรถของส้าวส้วย ยังต้องเรียนจากโหจื่อ

พอเปิดประตูรถ โหจื่อก็เอาปืนทองในมือ ทิ้งไปที่นั่งคนขับในรถ

“แบบนี้ได้แล้วใช่ไหม？”

โหจื่อกางมือออกแล้วพูด

“บนตัวถานเหิน ไม่เคยพกปืนแค่กระบอกเดียว อย่ามองว่าผมหมาทิเบตันนั้นโง่”หมาทิเบตันพูดด้วยเสียงฮึดฮัด

โหจื่อส่ายหน้า ถอนหายใจ แล้วพูด“เห้อ ดูเหมือนมีชื่อเสียงมากไปไม่ใช่เรื่องดี”

“แม้แต่ปืนก็ยังซ่อนไม่อยู่”

โหจื่อหัวเราะอย่างขมขื่น หยิบออกมาอีกสองกระบอกจากตัวของตัวเอง

แต่ หมาทิเบตันยังไม่เชื่อเขา

“ผมจะค้นตัว”

หมาทิเบตันเดินไปทางโหจื่อ ใบหน้าเขาดูระวังตัว ตอนที่เดินไปก็ระมัดระวัง กลัวจู่ๆโหจื่อจะยิงใส่เขา

“ห่า คุณสงสัยในตัวผมน่ะสิ”

โหจื่อพูดอย่างโกรธๆเล็กน้อย“ผมบอกคุณให้ คนอย่างผมซื่อสัตย์มาก”

โหจื่อเพิ่งพูดจบ ในแขนเสื้อเขา ก็มีปืนกระบอกหนึ่งตกลงมา

“เหอะเหอะ ลืมไป ลืมไป”

โหจื่อหัวเราะด้วยใบหน้าอึดอัด

สีหน้าหมาทิเบตันหม่นลง มาตรงหน้าโหจื่อ“ผมไม่ได้สงสัยในตัวคุณ ผมแค่ห่วงความปลอดภัยของตัวเอง”

หมาทิเบตันตบๆไปที่ตัวของโหจื่อสองสามปี แล้วก็ตบเจอปืนหนึ่งกระบอก

หมาทิเบตันขมวดคิ้ว“ที่ตัวคุณมีปืนซ่อนไว้กี่กระบอกกันแน่？”

“เหอะเหอะ นี่คือปืนฉีดน้ำ ทำไม คุณลืมแล้วเหรอ？”

โหจื่อหยิบออกมา หัวเราะไปก็พูดไป“ไม่งั้น คุณลองไหมล่ะ？”

โหจื่อพูดไป ก็เอาปากกระบอกปืนไปจ่อที่หมาทิเบตัน หมาทิเบตันดูเกร็ง เกือบจะลงมือกับโหจื่อ

ดีที่โหจื่อเอาปากกระบอกปืนเล็งไปที่หัวของตัวเองทันที“ดูสิทำคุณตกใจหมด คุณเป็นถึงคนของสำนักหยิ่งซาเชียว！”

“คนของสำนักหยิ่งซานี้ ขี้ขลาดขนาดนี้เลยเหรอ？”

โหจื่อหัวเราะอย่างเหยียดหยาม ถือปืนเล็งมาที่หัวของตัวเอง เหนี่ยวไกยิงใส่

สายน้ำ ก็ยิงเข้าใส่เส้นผมของโหจื่อโดยตรง

“เห็นไหม？นี่มันปืนฉีดน้ำ！”โหจื่อพูดเบาๆ

หมาทิเบตันมองสำรวจโหจื่อหัวจรดเท้าอยู่นาน โหจื่อเริ่มทนไม่ไหวแล้ว“ห่า คุณจ้องน้องชายผมทำห่าไร ผมจะเอาปืนไปซ่อนในนั้นได้เหรอไง？”

“ช่างเถอะ เดี๋ยวผมถอดกางเกง ให้คุณดูเอง！”

โหจื่อพูดจบอย่างหมดคำพูด ก็แกะเข็มขัดของตัวเองออกโดยตรง

หมาทิเบตันจ้องโหจื่อ และก็ไม่ได้ห้าม

เป็นไปไม่ได้ที่โหจื่อจะหยุดครึ่งทาง ดูท่าทางแล้ว หมาทิเบตันคงสงสัยจริงๆว่าเขากำลังเอาปืนซ่อนไว้ในกางเกง

“ถอดสิ”

มองโหจื่อไม่ยอมถอดต่อ หมาทิเบตันก็สงสัยมากขึ้น

“แม่เอ๊ย ผมจะถอดก็ถอดให้สาวๆดู ทำไมต้องถอดให้พวกคุณชายอย่างคุณดูด้วย”โหจื่อดึงกางเกงขึ้น

และในตอนนี้ส้าวส้วยกลับเดินเข้ามา“โหจื่อ เอาปืนในกางเกงออกมาเถอะ”

หมาทิเบตันขมวดคิ้ว“ซ่อนปืนไว้จริงๆเหรอ？”

โหจื่อจึงเอามือใส่เข้าไปในกางเกงอย่างเซ็งๆ แล้วเอาปืนเล็กๆออกมา

ปืนที่ตัวโหจื่อ ล้วนแต่เป็นสั่งทำโดยเฉพาะ เป็นปืนที่ไม่เห็นบนท้องตลาด