NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 447

บทที่447 โหจื่อก็มาแล้ว

ส้าวส้วยถอยหลังไปหนึ่งก้าว หลบการโจมตีของหมาทิเบตัน

“แอบโจมตี？”

ส้าวส้วยมองหมาทิเบตัน แล้วหัวเราะเหอะเหอะออกมา“คุณนี่มันขายขี้หน้าจริงๆ”

“พูดตรงๆนะ ตอนแรกที่เห็นข้อมูลของคุณ ผมยังคิดว่าคุณคือคู่ต่อสู้แน่ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณมาจากสำนักหยิ่งซา องค์กรลอบสังหารอันดับ 1 ของโลกนี้ ก็ยิ่งทำให้ผมหวาดกลัว”

“ชื่อของหมาทิเบตัน ในแวดวงทหารรับจ้าง ก็ดังพอนี่”

“ก็แค่……”

ส้าวส้วยจุดบุหรี่ แล้วสูดเข้าไปหนึ่งที“ก็แค่ลักษณะท่าทางก็ไม่เท่าไหร่ ทำอะไรลับหลังเล็กๆน้อยๆ อย่างเทคนิคการแอบโจมตีนี้”

สีหน้าหมาทิเบตันหม่นลง ได้ยินคำนี้ของส้าวส้วย เขาก็โกรธอย่างชัดเจน

“ทำให้สำนักหยิ่งซาเสียหน้าจริงๆ”ส้าวส้วยหัวเราะในลำคอ พูดอย่างดูถูก

หมาทิเบตันหรี่ตา ยื่นแขนออกไป

เหมือนกับข้อต่ออักเสบอย่างรุนแรง เสียงฉีกขาด ก็ดังออกมาจากตัวของหมาทิเบตัน

หมาทิเบตันหัวเราะอย่างเย็นชา พูดว่า“ลักษณะท่าทางของผมไม่ต้องให้คุณมาวิจารณ์หรอก”

หลี่ฝางคิดว่า หมาทิเบตันใจแคบเล็กน้อย

ส้าวส้วยก็แค่ฆ่าเจ้านายคนหนึ่งของหมาทิเบตัน ก็ทำให้หมาทิเบตันทำเสียหน้าที่ไปครั้งหนึ่งเลยเหรอไง？

ถึงกับต้องจากต่างประเทศระยะทางกว่าหมื่นโลมาที่เมืองเอก เพื่อมาแก้แค้นเลยเหรอ？

หลี่ฝางไม่รู้ว่าเคสที่ล้มเหลวครั้งหนึ่งสำหรับทหารรับแล้วจ้างสำคัญแค่ไหน

ล้มเหลวไปครั้งหนึ่ง พอที่จะทำให้หมาทิเบตันไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีกต่อไป

จนตอนนี้ ไม่มีคนใหญ่โตมาหาหมาทิเบตัน ให้หมาทิเบตันมาเป็นบอดี้การ์ดของตัวเอง

ส่วนคนธรรมดาไม่ใหญ่โตพวกนั้น กลับเลือกหมาทิเบตัน

แต่หมาทิเบตันไม่สนใจพวกเขา เงินน้อยไม่พูดถึง แต่ที่สำคัญคือการลดมาตรฐานของตัวเอง

หมาทิเบตันเป็นคนมีชื่อเสียงในแวดวงทหารรับจ้างที่สง่างาม ไปคุ้มกันพวกบุคคลที่มีสถานะสู้ตัวเองไม่ได้เนี่ยนะ？

ล้อเล่นหรือไง？

“มาสิ อย่าให้ผมผิดหวัง”

บุหรี่ที่มุมปากของส้าวส้วยสูบหมด ก็กวักมือให้หมาทิเบตัน

มุมปากของหมาทิเบตันหัวเราะ“ได้ ผมจะสู้กับคุณ”

“แต่ ก่อนตรงนี้ ผมมีของขวัญชิ้นหนึ่งจะให้คุณ”

หมาทิเบตันพูดไป ที่หน้าเขา ก็ปรากฏรอยยิ้มที่ร้ายกาจ

เสียงพูดจบ ทันใดนั้นหมาทิเบตันก็หันหน้า มองไปที่หลี่ฝาง

ถึงหลี่ฝางจะโง่แค่ไหนก็เข้าใจทันที ของขวัญจากปากของหมาทิเบตันที่จะให้ส้าวส้วย ก็คือหัวของหลี่ฝาง

“คุณชายหลี่ ลาก่อน”

ที่ใบหน้าของหมาทิเบตัน ปรากฏรอยยิ้มที่ร้ายกาจ

หมาทิเบตันยื่นมือไป คว้าหลี่ฝางเข้ามา

เมื่อกี๊ส้าวส้วยเพื่อที่จะหลบการแอบโจมตีของหมาทิเบตัน ก็ถอยไปหลายก้าวติดกัน

ความเร็วของส้าวส้วยจะเร็วแค่ไหน กลัวว่าก็ไม่สามารถพอที่จะรีบเข้ามาช่วยหลี่ฝางไว้ได้

เมื่อเผชิญหน้ากับความตาย หลี่ฝางหลับตาสนิท

ไม่รู้ว่าทำไม หลี่ฝางไม่มีความกลัวขนาดนั้น

อย่างน้อย ก็ไม่น่ากลัวเท่าหลายครั้งก่อน

น่าจะเป็นเพราะว่าทุกครั้งหลี่ฝางหนีตายได้หมด

ดังนั้นลึกไปในใจของหลี่ฝาง มักจะห้อมล้อมไปด้วยโชคอยู่ คิดว่าตัวเองพอที่จะหนีพ้นได้ทุกครั้ง

เสียงดังปังขึ้นมา

จริงๆด้วย คนที่ช่วยหลี่ฝางมาแล้ว

แต่ต้นจนจบ ใบหน้าของส้าวส้วย ก็ยังคงนิ่งสงบอยู่อย่างนั้น

รวมถึงหมาทิเบตันลงมือกับหลี่ฝางแล้ว ส้าวส้วยไม่กังวลเลย

นี่ก็คือเหตุผลที่หลี่ฝางไม่กลัว

แสงไฟ ผ่านไปตรงหน้าหลี่ฝาง

หลี่ฝางลืมตา ฝ่ามือของหมาทิเบตัน อยู่ตรงหน้าลูกตาของเขา

ด้วยระยะไม่ถึงหนึ่งนิ้ว

แค่หมาทิเบตันเดินหน้าไปนิ้วเดียว เขาก็คว้าหลี่ฝางได้แล้ว

หลี่ฝางก็จะตาย

แต่ หมาทิเบตันไม่กล้าเดินหน้าไป

ถึงแม้แค่หนึ่งมิล หมาทิเบตันก็ไม่กล้า

ผมหลายเส้น ค่อยๆร่วงลง จากหัวของหมาทิเบตัน

จอนผมของหมาทิเบตัน มีเหงื่อเย็นๆไหล

เขาหันหน้าทันที มองเห็นไม่กี่สิบเมตร ปรากฏตัวคนผอมๆคนหนึ่ง

โหจื่อมาแล้ว

ในมือของโหจื่อถือปืนทอง ภายใต้การสาดของแสงจันทร์ ก็ส่องแสงสีทองระยิบระยับ

มุมปากของโหจื่อยิ้ม เขาเดินเข้ามาทีละก้าวๆ ตาจ้องโหจื่อ

รูม่านตาของหมาทิเบตันหด

เขาไม่อยากจะเชื่อ

เขาเคยเห็นมีคนใช้ดาบตัดผมของคนอื่น แต่ไม่เคยเห็นว่ามีใครสามารถใช้ปืนไปตัดผมของคนอื่นได้！