NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 454

บทที่ 454 ศัตรูเก่าของส้าวส้วย

“ไม่มีแหล่งกบดานที่แน่นอน?” หลี่ฝางอึ้งอยู่ครู่

“ใช่แล้ว ลูกพี่ใหญ่ยังสงสัยว่า สี่ตระกูลใหญ่นี้ ไม่ใช่สิ่งที่เรียกว่าครอบครัวเลย แต่เป็นองค์กรลึกลับองค์กรนึง อำนาจในประเทศของพวกเขา สามารถพูดได้ว่าสูงเฉียดฟ้า ในตอนนั้นพวกเราหนีไปที่ชายแดน ยังจะตามไปฆ่าเรา”

ส้าวส้วยนึกถึงเรื่องเมื่อสามปีก่อน บนหน้า ก็แสดงให้เห็นถึงความอาฆาต

“ถ้าหากสี่ตระกูลใหญ่ไม่มีที่พักเป็นหลักเป็นแหล่ง งั้นซือถูเฟยจะพาเราไปไหน?” หลี่ฝางยิงคำถามต่อ

หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะถาม： “คนคนนี้จะไม่ทำร้ายเราจริงๆ เหรอ?”

ส้าวส้วยส่ายหน้า： “ถ้าหากเขามีความต้องการที่จะปองร้ายพวกเรา ฉันจะรู้สึกได้”

“บนตัวเขาเหมือนกับว่าจะมีความลับ”

ส้าวส้วยพูด： “ส่วนความลับจะเป็นอะไรนั้น คาดว่าจะรู้ได้ในไม่ช้า”

ส้าวส้วยพูด จู่ๆ ก็มองไปที่กระจกหลัง

“นั่นคือรถของมู่หรงฉางเฟิงนี่?” หลี่ฝางก็มองตามไปด้วย ก็ได้เห็นคนคันนึงที่คุ้นเคย

“รนหาที่ตายจริงๆ ”

มุมปากของส้าวส้วยแสดงให้เห็นถึงรอยยิ้มดูถูก จากนั้นก็หักเลี้ยวร้อยแปดสิบองศา ทำการดริฟต์รถอยู่กับที่

ทันใดนั้น หน้ารถเบนซ์G-Class ก็หันตรงไปทางรถของมู่หรงฉางเฟิง

มู่หรงฉางเฟิงชะลอความเร็วลง

ที่นั่งข้างคนขับของเขา มีมือปืนคนนึงนั่งอยู่ เขาควักปืนขึ้นมา เล็งไปที่ที่นั่งคนขับของส้าวส้วย แล้วยิ้มมุมปาก

“ไปตายซะเถอะ”

จากการขยับปาก หลี่ฝางก็รู้ได้ถึงคำพูดของอีกฝ่าย

เสียงปืนดังปัง ลูกกระสุน ถูกยิงผ่านกระจกหน้ารถของมู่หรงฉางเฟิง ตรงมาทางส้าวส้วย

ส้าวส้วยไม่ได้ทำท่าทีหลบเลยสักนิด เขาเหยียบคันเร่ง พุ่งเข้าไปชนอีกฝ่าย

“กระจกกันกระสุน?”

สีหน้าของมือปืนเปลี่ยนไปทันที เขาคาดไม่ถึงว่า รถของหลี่ฝาง จะเป็นกระจกกันกระสุน

เมื่อได้เห็นฉากนี้ หลี่ฝางก็ถึงกับตกใจ

“เปลี่ยนกระจกให้ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่?” หลี่ฝางประหลาดใจเล็กน้อย แล้วมองส้าวส้วยพลางถาม

ส้าวส้วยหัวเราะ แล้วพูด： “เปลี่ยนตั้งนานแล้ว เจ้านายดูไม่ออกเหรอ?”

หลี่ฝางส่ายหน้า ใครจะไปสังเกตเรื่องพวกนี้กัน?

ส้าวส้วยเหยียบคันเร่งตามไป ส่วนมู่หรงฉางเฟิงก็เริ่มใส่เกียร์ถอย

มือปืนคนนั้นลองเล็งปืนอีกครั้ง

เขาหรี่ตาคู่นั้น แล้วเล็งปากกระบอกปืนใส่ส้าวส้วย

“ไอ้หน้าโง่นี่”

หลี่ฝางหัวเราะอย่างดูถูก แล้วพูด： “เขาก็รู้ๆ อยู่ว่ารถเป็นกระจกกันกระสุน ยังจะยิง?”

ส้าวส้วยส่ายหน้า แล้วพูด： “มันชื่อว่าเสี่ยวเหยเป็นมือปืนที่มู่หรงฉางเฟิงชุบเลี้ยงขึ้นมา ยิงปืนแม่นมาก”

“ยิงปืนแม่แล้วยังไง กระจกรถพวกเรากันกระสุนนะ！” หลี่ฝางพูดอย่างดูถูก

“ไม่จำเป็น！” ส้าวส้วยส่ายหน้า และสีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นทันที

ขณะที่หลี่ฝางกำลังพูดกับส้าวส้วยอยู่นั้น

ปังปังปัง！

มือปืนคนนั้น ใช้สองมือเล็งปืน แล้วยิงติดกันสามนัดรวด

ลูกกระสุนสามนัด ถูกยิงออกมาเวลาใกล้เคียงกัน

“มันจะทำอะไร?” หลี่ฝางพูดพลางเบิกตากว้าง

“มันจะยิงกระจกกันกระสุนเราให้แตก” ส้าวส้วยขมวดคิ้ว

กระจกกันกระสุนมันกันกระสุนไม่ใช่เหรอ?

หลี่ฝางไม่ค่อยอยากจะเชื่อ

แต่ในตอนนั้น หลี่ฝางก็ต้องเชื่อแล้ว

กระสุนสามนัด ถูกยิงไปที่จุดเดียวกัน ลงจุดตรงกลาง

เสียงดังเพล้ง กระจกกันกระสุนแตก มีรอยร้าวเกิดขึ้น

“กระจกของเราไม่ใช่กระจกกันกระสุนธรรมดา พวกเราผ่านการเคลือบให้หนาขึ้น หากไม่มีกระสุนยิงติดห้านัด ก็ไม่สามารถทะลุได้” ส้าวส้วยหัวเราะ แล้วยิ้มอย่างดูถูก

มือปืนที่นั่งอยู่บนรถของมู่หรงฉางเฟิง สีหน้าก็เปลี่ยนทันที

“แม่งเอ๊ย！”

กระสุนในปืนของเขาเหลือไม่มากแล้ว ยังจะต้องเก็บไว้ฆ่าส้าวส้วยกับหลี่ฝางอีก

“ยิงกระจกมันให้ทะลุก่อนค่อยว่ากัน”

มู่หรงฉางเฟิงที่อยู่ตรงที่นั่งคนขับพูดขึ้น： “เร็วหน่อย ไม่งั้นพวกมันจะตามเราทันแล้ว”

ส้าวส้วยก็พุ่งขึ้นหน้าไป มู่หรงฉางเฟิงก็เข้าเกียร์ถอย

ความต้องการของส้าวส้วยนั้นชัดเจนมาก คือต้องการชนมู่หรงฉางเฟิงไง

“ครับ！”

มือปืนรับรู้ได้ถึงอันตราย เขายกปืนขึ้นมาทันที

ปังปังปัง！

ยิงออกมาอีกสามนัด เขาเหนี่ยวไกปืนติดกันสามครั้ง แล้วยิงออกมา

กระสุนแต่ละนัด เล็งตรงไปที่กระจกที่มีรอยร้าว และยิงซ้ำ

จู่ๆ หลี่ฝางก็พบว่า มือปืนคนนี้ นอกจากฝีมือยิงปืนจะดีแล้ว สายตายังดีอีกด้วย