NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 455

บทที่ 455 ส้าวส้วย ไม่ได้พบกันนาน

มือปืนก็ตายไปทั้งๆ อย่างนั้น

ครั้งนี้ หลี่ฝางถือว่าเฉยๆ อยู่

ยังไงในคืนนี้ หลี่ฝางได้เห็นหลายชีวิตต้องตายไป

หลังจากที่มู่หรงฉางเฟิงเห็นภาพนี้ ใจของเขาก็เย็นวาบ

ไม่ว่าจะยังไงเขาก็คาดไม่ถึง ว่าคนของตนในมือถือปืนไว้อยู่ ยังตายด้วยน้ำมือของส้าวส้วย......

ใจของมู่หรงฉางเฟิง ก็ร้อนรนขึ้นมาทันที

มือปืนก็ถูกฆ่าไปแล้ว งั้นเขาล่ะ?

มู่หรงฉางเฟิงรู้ว่า ต่อมาชีวิตของเขา ก็คงไปดีได้ไม่เท่าไหร่

มู่หรงฉางเฟิงใจลนลาน สายตามองไปถามหลี่ฝาง

หลี่ฝาง เป็นความหวังเดียวของมู่หรงฉางเฟิงแล้ว

ตอนที่ส้าวส้วยกระโดดลงจากรถ เขาไม่ได้ปิดประตูรถ

และหลี่ฝางก็ไม่ได้ปิดมัน

มู่หรงฉางเฟิงฉวยโอกาสนี้ กระโดดเข้าไป

เมื่อเห็นเงาร่างของมู่หรงฉางเฟิง หลี่ฝางก็ตกใจ

“เชี่ยแม่ง！” เมื่อเห็นสองมือของมู่หรงฉางเฟิงเกาะประตูรถไว้ หลี่ฝางก็ตกใจจนเผลอสบถออกมา

พอดีกับที่เขาสบถ ส้าวส้วยก็หันมามอง

มู่หรงฉางเฟิงจ้องหลี่ฝาง ด้วยสายตาอันแรงกล้า

เขาพุ่งเข้าไปในรถ โดยไม่ได้ลังเลเลยแม้แต่น้อย

ในมือของมู่หรงฉางเฟิง มีมีดอยู่หนึ่งเล่ม เป้าหมายของเขา ไม่ใช่การฆ่าหลี่ฝาง เขาเป็นอยากเอาตัวหลี่ฝางมาเป็นตัวประกัน

ถ้าฆ่าหลี่ฝางทิ้ง ตัวเขาก็จะโดนส้าวส้วยฆ่าทิ้ง

หลี่ฝาง ถือว่าเป็นทางรอดเส้นสุดท้ายของเขาแล้ว

หลี่ฝางถีบ เข้าไปที่หัวของมู่หรงฉางเฟิง

มู่หรงฉางเฟิงถูกเตะ ใบหน้าก็แสดงให้เห็นถึงความเหี้ยม

เขาใช้มีดของเขา ตัดขากางเกงของหลี่ฝางทันที

ถึงแม้จะไม่ได้เฉือนถูกเนื้อของหลี่ฝาง แต่หลี่ฝางก็ตกใจมาก

“ฮาโหล”

และในตอนนั้น ส้าวส้วยก็มาแล้ว

ส้าวส้วยคว้าเท้าของมู่หรงฉางเฟิงไว้ จากนั้นก็กระชาก กระชากทีเดียวทำเอาเขาออกไปอยู่นอกรถ

มู่หรงฉางเฟิงหันกลับมา มองส้าวส้วย นัยน์ตาเขา แสดงให้เห็นถึงความสิ้นหวังทันที

“นาย......”

มู่หรงฉางเฟิงมองส้าวส้วย： “นายฆ่าฉันไม่ได้นะ ฉันเป็นคนของสี่ตระกูลใหญ่นะ”

“ก็ใช่ไง เป้าหมายที่กลับมาในครั้งนี้ ก็เพื่อมาชำระแค้นสี่ตระกูลใหญ่ไง” ส้าวส้วยหัวเราะอย่างสนุกสนาน： “ทำไม หรือว่านายลืมไปแล้วเหรอ?”

ริมฝีปากของมู่หรงฉางเฟิงสั่นเทา พูดอะไรไม่ออก

ตามเดิม ทั้งสองตระกูลนี้ก็มีความแค้นต่อกัน

แล้วก็เมื่อกี้เขาก็พามือปืนมาฆ่าส้าวส้วย

มู่หรงฉางเฟิงยกแขนขึ้น มีดเล่มที่อยู่ในมือนั้น เหวี่ยงไปทางส้าวส้วย

แต่ฝีมือของมู่หรงฉางเฟิง สำหรับคนอื่นแล้วถือว่าใช้ได้ แต่สำหรับส้าวส้วยนั้น ก็เหมือนกับเด็กสู้กับยอดมนุษย์

เปรียบได้ว่าใช้ไข่มาทุบหิน

ส้าวส้วยคว้าแขนของมู่หรงฉางเฟิงไว้： “เจ็บแล้วไม่จำจริงๆ ！”

สีหน้าของส้าวส้วยเย็นชา อยู่ๆ ก็เพิ่มแรงที่มือ

มู่หรงฉางเฟิงเจ็บ จนปล่อยมีดหลุดออกจากมือ

เสียงร้องโอดครวญ ดังออกมาจากปากของมู่หรงฉางเฟิง

สุดท้ายมู่หรงฉางเฟิงเจ็บจนคุกเข่าลงไปกองกับพื้น

ส่วนส้าวส้วย ก็กำหมัดแน่น แล้วเล็งไปที่แขนของมู่หรงฉางเฟิง และต่อยลงไป

กร๊อบ！

แขนข้างนึงของมู่หรงฉางเฟิง หักจนไม่รู้จะหักยังไงแล้ว

“ทำแขนนายหักหนึ่งข้าง ถือซะว่าเป็นการเตือนนาย” ส้าวส้วยพูดอย่างเย็นชา

“ส่งข่าวไปให้ตระกูลมู่หรงของนาย ว่าหลอซ่ากลับมาแล้ว บอกพวกเขาว่าหลังจากนี้เวลานอนหลับ ให้เปิดตาไว้” ส้าวส้วยพูดจบ ก็ปล่อยมู่หรงฉางเฟิง

มู่หรงฉางเฟิงกัดฟันกรอด แขนของเขา ยกไม่ขึ้น

กระดูกแขนของเขา ถูกส้าวส้วยทุบซะแตกเป็นเสี่ยงๆ

“นายมันร้ายกาจ”

มู่หรงฉางเฟิงมองส้าวส้วย แล้วพูดอย่างเย็นชา

นัยน์ตาของมู่หรงฉางเฟิง เต็มไปด้วยความเคียดแค้น

ส้าวส้วยหันกลับมา มองมู่หรงฉางเฟิง： “ฉันไม่ชอบให้คนอื่นมองฉันด้วยสายตาแบบนี้”

“นายไม่อยากเก็บดวงตาทั้งสองข้างของนายไว้แล้ว ใช่มั้ย?” ส้าวส้วยข่มขู่ ด้วยสีหน้าเย็นชา

มู่หรงฉางเฟิงตกใจจนไม่กล้าพูดอะไร